نكته بازی

باز خدا را شکر «سوپرجام» داریم!
شاید حذف پرسپولیس و استقلال از جام‌حذفی باعث تأسف هواداران این دو تیم شده و کمی هم از وزن این تورنمنت کاسته باشد اما دست‌کم از یک منظر باید خدا را بابت این اتفاق شکر کنیم. چرا؟ اینکه بالاخره فصل آینده یک بازی سوپرجام خواهیم داشت! با توجه به اینکه به‌احتمال بسیار زیاد قهرمان لیگ برتر یکی از 2تیم پرسپولیس یا استقلال است، طبیعتا امسال یک تیم نمی‌تواند به‌طور همزمان فاتح لیگ و حذفی شود. در قانون بسیار عجیب و منحصربه‌فردی که مدیران فوتبال ایران تصویب کرده‌اند، اگر تیمی دبل کند به‌طور خودکار سوپرجام را هم خواهد برد؛ مثل شرایطی که فصل گذشته برای پرسپولیس به‌وجود آمد. حالا اما آقایان ناچار هستند برخلاف میل باطنی سوپرجام را برگزار کنند. شرمنده دیگر!

نقص بزرگ لیگ ایران
سیستم برگزاری فوتبال باشگاهی در ایران نقاط ضعف بی‌شماری دارد که به اقتضای شرایط و موقعیت، در مورد هرکدام از آنها بحث می‌شود. به‌طور مشخص آنچه در این مقطع می‌توان به آن اشاره کرد، بی‌اهمیت بودن نتایج هفته‌های پایانی برای بعضی تیم‌های میانه جدولی است. آنها که نه شانس قهرمانی و سهمیه دارند و نه خطر سقوط تهدیدشان می‌کند، به نوعی لیگ را رها می‌کنند و این مسئله باعث از رونق افتادن مسابقات می‌شود. به‌عنوان مثال اوزونیدیس، سرمربی گل‌گهر پیش از بازی این تیم با مس رفسنجان گفته بود: «رتبه پنجمی با هفتمی فرقی ندارد.» این ضعف بسیار بزرگی است. در اروپا تیم‌ها براساس رتبه‌شان دریافت مالی دارند و خیلی فرق می‌کند که مثلا نهم شوند یا دهم. وقتی ما اینجا چنین سیستمی نداریم، هم خطر بی‌تفاوتی به‌وجود می‌آید و هم احتمال فساد.

خلأ جبران‌ناپذیر
خبر بد حوزه ورزش و رسانه هم درگذشت استاد مسعود اسکویی بود؛ گوینده و گزارشگر قدیمی رادیو که شاید خیلی از هموطنان ما با صدای مخملی و درجه یک او عاشق فوتبال شدند. مخصوصا در زمانه‌ای که فناوری تا این اندازه پیشرفت نکرده بود و تلویزیون بسیاری از مسابقات را پخش نمی‌کرد، مردم بیشتر شنونده رادیو بودند و بازی‌ها را از آن طریق دنبال می‌کردند. در چنین شرایطی صدای بسیار خاص استاد اسکویی، لذت تعقیب مسابقات را دوچندان می‌کرد. چه عصرهایی که دل به دل آن صدا دادیم و سرنوشت تیم‌های محبوبمان را از دریچه آن حنجره طلایی دنبال کردیم. غم‌انگیزتر از کوچ این بزرگان، این است که جای خالی آنها به آسانی پر نمی‌شود و گاهی به‌نظر می‌رسد رفتن هر کدام‌شان، خلئی جبران‌ناپذیر برای حوزه کارشان است. روحش شاد.