دره غَمِشی دیروز؛ دریاچه چیتگر امروز

    موضوع: اراضی وسیع کن
    ویژگی: ساخت بزرگ‌ترین دریاچه مصنوعی پایتخت دردره غَمشی

دریاچه چیتگر امروزی در روزگاری نه چندان دور، جزو اراضی کن بود و به طایفه‌های «بزرگی‌ها» و «کارسازی» تعلق داشت.دریاچه چیتگر تا قبل از اینکه به بزرگ‌ترین دریاچه مصنوعی پایتخت تبدیل شود، اطرافش را زمین زراعی دربر گرفته و گودال آب بود. حسن درویش، از اهالی قدیمی محله کن، درباره هویت تاریخی این دریاچه می‌گوید: «دریاچه چیتگر فعلی در قدیم چاله و گودال بود. در گذشته دره‌ای به نام دره غَمِشی در سینه کوه وجود داشت و باغی با وسعت50تا60هزار متر در آن قرار گرفته بود و پایین دست آن هم اهالی در زمینی به وسعت 400هزار متر زراعت می‌کردند. در واقع، محل قدیمی دره غَمشی، اکنون محدوده دریاچه چیتگر است.»
درویش اضافه می‌کند: «سابقه طرح ساخت دریاچه مصنوعی شهدای خلیج‌فارس (چیتگر) به نخستین طرح جامع تهران که پیش از انقلاب اسلامی و در سال۱۳۴۷ تدوین شد، بازمی‌گردد. اما آن زمان بسیاری ساخت چنین دریاچه‌ای را شبیه رویا می‌دانستند.»
 عملیات اجرایی ساخت دریاچه چیتگر در فضایی به وسعت ۱۴۰ هکتار در شمال پارک جنگلی چیتگر و در محدوده شمال غرب پایتخت با سرعت پیگیری شد. این دریاچه از بارش‌های فصلی و آب موقت رودخانه کن و رواناب‌های تهران بهره می‌برد و می‌تواند در تعدیل هوای پایتخت و افزایش رطوبت هوا کمک کند. همچنین این دریاچه به‌عنوان یک پهنه بزرگ آبی می‌تواند سفره‌های زیرزمینی غرب تهران را سیراب کند و در کنار پارک جنگلی چیتگر اثرات بسیار مطلوبی در کاهش آلودگی هوا داشته باشد.