محمد مهدی رنجبر ، کارشناس سرگرمی
اینکه از چه زمانی نظر متفکران به اهمیت بازی در رشد و آموزش جلب شده است، تاریخ مشخصی ندارد، ولی شاید فلاسفه یونان از جمله افلاطون، از اولین کسانی باشند که به ضرورت و نقش بازی در رشد کودکان توجه کرده‌اند.در بین مربیان اخیر، شاید برجسته‌ترین کسی که به مطالعات منظم در زمینه بازی و اهمیت آن در تربیت کودک پرداخته است، فردیش فروبل(پدر آموزش پیش‌دبستانی و موسس اولین مهدکودک) باشد.
خب در یادداشت‌های قبلی گفتیم که «بازی آموزشی»، فعالیتی سازمان‌یافته است که برای رسیدن به اهداف آموزشی طراحی شده است. حالا ببینیم معیارهای طراحی و اجرای چنین بازی‌هایی چیست:
1 یک بازی آموزشی باید متناسب با ویژگی‌ها، نیازها و توانایی‌های آموزش‌گیرندگان طراحی شده باشد. به عبارتی هر بسته‌ی آماده‌ای مناسب هر کسی نیست.
2 در طراحی و اجرای بازی آموزشی باید به تقویتِ دقت، تمرکز، عکس‌العمل به‌موقع و پرورش خلاقیت آموزش‌گیرنده توجه شده باشد.
3 باید هریک از مراحل، فعالیت‌ها و رفتارهای موجود در بازی آموزشی، یک تعبیر منطقی ملموس داشته باشد. باید معنی و مفهوم خاصی متناسب با گیرایی آموزش‌گیرنده، در اجزای بازی گنجانده شده باشد.
4 در یک بازی آموزشی، باید بین بخش‌های مختلف بازی، رابطه منطقی وجود داشته باشد. یعنی مراحل و جزییات نباید با یکدیگر بی‌ربط و گسسته باشند.
5 بازی آموزشی باید به‌گونه‌ای طراحی شود که تاکیدش بر اعلام برنده و بازنده، در حدی نباشد که خارج از ظرفیت بازیکن‌های حاضر باشد.
بد نیست بدانیم که از اواخر قرن۱۹، تحقیقات وسیعی در زمینه نقش بازی و سرگرمی در رشد و یادگیری انجام شد. تحولات سال‌های اخیر باعث شده روانشناسان، نظرات جالبی را درباره «بازی آموزشی» ارائه‌کنند که در یادداشت‌های بعد به آنها بیشتر خواهیم پرداخت.
افلاطون تا فروبل طرفدار «بازی آموزشی»
در همینه زمینه :
