بعضی از والدین برای آسودگی کودک و از سر دلسوزی مسئولیتی به او نمی‌سپارند، اما محبوبه امیدی این روش تربیتی را صحیح نمی‌داند و می‌گوید: «پرورش مسئولیت‌پذیری در کودکان باعث بلوغ فکری، احساس ارزشمندی و افزایش اعتماد به نفس آنها می‌شود.» این روان‌شناس و مشاور خانواده اختلالات روانی را در بزرگسالی از پیامدهای نامطلوب رشد نیافتن مسئولیت‌پذیری در کودکان ذکر می‌کند و توضیح می‌دهد: «ما باید تعریف خود را از مسئولیت‌پذیری کودک واقعی کنیم و انتظار نداشته باشیم کودک مانند فردی بزرگسال به حل مشکلات خانوادگی، مالی یا اجتماعی اعضای خانواده بیندیشد. اگر کودک از زیر بار انجام وظایف شخصی خود شانه خالی نکند و با انجام این وظایف به بهبود و آرامش شرایط خانواده کمک کند، کودکی مسئولیت‌پذیر است.» امیدی استفاده از تنبیه و اجبار را برای مسئولیت‌پذیرکردن کودکان صحیح نمی‌داند و می‌گوید: «اگر کودک باور کند که مسئولیت‌پذیری او برای والدین امری ارزشمند و مهم است و تلاش‌هایش برای انجام وظایف در احساس رضایت والدین و سبک‌تر شدن بار مسئولیت آنها نقشی تأثیرگذار دارد، یقینا انجام وظایف خود را امری شاق و اجباری تلقی نمی‌کند و برای تأثیرگذار بودن در جمع خانواده تلاش خود را به‌کار می‌برد.» این مشاور خانواده سختگیری، وسواس و کم‌حوصلگی مادران را مانع مسئولیت‌پذیری فرزند عنوان می‌کند و ادامه می‌دهد: «کودک برای اینکه وظایفش را بدون نقص انجام دهد به زمان نیاز دارد و شما نباید کودک کم‌سن و سال خود را برای مواردی مانند نامرتب تا کردن لباس هایش، سرریز کردن چای یا شیر از لیوانش و... مورد مواخذه قرار دهید.»
آموزش مسئولیت‌پذیری فوت و فن دارد
در همینه زمینه :
