قناعت، با رضایت از زندگی تفاوت دارد

بسیاری از افراد تصور می‌کنند اگر مدام از زندگی شکوه و ناله کنند، سایرین آنها را به‌عنوان اشخاصی بلندپرواز می‌شناسند. نسرین دارا تصور این افراد را صحیح نمی‌داند و توضیح می‌دهد: «غرزدن مداوم، ناشکر بودن و ابراز نارضایتی از شرایط موجود نه‌تنها در بهبود حال و پیشرفت زندگی ما تأثیری ندارد بلکه سبب می‌شود از داشته‌های خود لذتی نبریم و با احساسات نامطلوب و رنج‌آوری مانند بدبختی و سرخوردگی، طلبکاری از دیگران و مورد ظلم قرار گرفتن از سوی سرنوشت و تقدیر، زندگی خود را بگذرانیم.» این روان‌درمانگر و مشاور خانواده، تنهایی را سرنوشت افراد همیشه نالان می‌داند و توضیح می‌دهد: «موج روانی منفی که از سوی این افراد به سایرین منتقل می‌شود، دیگران را به همنشینی و مصاحبت با آنها بی‌رغبت می‌کند و فرد با احساس سرخوردگی و ناکامی خود تنها می‌ماند.» دارا می‌گوید: «نباید رضایت از زندگی را با تلاش نکردن و سکون یکسان بدانیم. راضی بودن از زندگی با قانع بودن تفاوت زیادی دارد و به همان اندازه‌ای که راضی نبودن از زندگی و دائم غر زدن می‌تواند مضر باشد، قانع بودن به جایگاه فعلی زندگی و درجا زدن مضر و زیانبار است.»