کمتر، ضعیف‌تر،هیجانی‌تر

بازی‌های آسیایی 2022هانگژو دیروز به پایان رسید. آخرین مدال ایران در این بازی‌ها برنزی بود که سارا بهمنیار در کاراته به‌دست آورد؛ مدالی که در تعیین جایگاه نهایی تأثیری نداشت. کار ایران این دوره با 13طلا، 21نقره، 20برنز و مجموع 54مدال به پایان رسید. این مدال‌ها ایران را به رده هفتم جدول رده‌بندی رساند؛ رده‌ای که خیلی راضی‌کننده به‌نظر نمی‌رسد. به‌گفته مسئولان ورزش، امسال یک کاروان کیفی به هانگژو اعزام شد؛ کاروانی که در مقایسه با دوره قبل بازی‌ها 93ورزشکار کمتر داشت. هرچند در رشته‌هایی مثل پینگ‌پنگ، ژیمناستیک، شطرنج و دوچرخه‌سواری مدال‌های تاریخی و باارزشی نصیب ایران شد اما در آمار کلی نسبت به دوره‌های قبل عملکرد درخشانی نداشتیم. ایران در بازی‌های جاکارتا با 62مدال؛ 20طلا، 20نقره و 22برنز در رده ششم قرار گرفته بود که هم از نظر مدالی وضعیت بهتر بود و هم از نظر جایگاه.
ایران در رشته‌هایی به مدال رسید که توقع کمتر بود. شطرنج که کمتر در بازی‌ها نماینده داشت و فقط یک‌بار در بازی‌های 2006دوحه مدال گرفته بود، این بار شگفتی‌ساز شد و با مدال طلا در تعیین جایگاه کاروان نقش داشت. پینگ‌پنگ هم برای نخستین بار در 2نفره روی سکو رفت و مدال برنز گرفت و در تیمی هم سومی 65سال پیش را تکرار کرد. در دوچرخه‌سواری، زنان ایران برای نخستین بار با مدال برنز فرانک‌ پرتوآذر روی سکو رفتند. در ژیمناستیک هم نقره مهدی‌ الفتی، تاریخی‌ترین مدال این رشته در بازی‌های آسیایی بود.
اما رشته‌هایی که امید کاروان بودند، ناامیدکننده ظاهر شدند.  تکواندو که در جاکارتا 2طلا داشت، این بار نماینده‌ای در بین قهرمانان این رشته نداشت. ناهید کیانی، امید اول این تیم و پرچمدار کاروان در مبارزه اول حذف شد و بقیه هم نتوانستند طلا بگیرند. وضعیت وزنه‌برداری از تکواندو هم بدتر بود. تنها مدال وزنه‌برداری نقره علی داودی بود. 2طلای کبدی در جاکارتا به یک نقره و یک برنز تبدیل شد. مردان با ناداوری در فینال شکست خوردند اما برنز زنان توجیهی نداشت. دوومیدانی هم که روزهای خوبی را پشت سر نگذاشته بود، یک طلا را جایگزین 2طلای جاکارتا کرد. کاراته وضعیتی مشابه دوومیدانی داشت و با ورزشکاران ناآماده یک طلا گرفت. بسکتبال بعد از 5دوره بی‌مدال به‌ ایران بازگشت. یکی دیگر از چهره‌هایی که کاروان را ناامید کرد جواد فروغی بود. او بعد از مدال طلایی که در بازی‌های المپیک توکیو گرفت این توقع را ایجاد کرد که در بازی‌های آسیایی هم روی سکوی اول می‌رود اما پرچمدار با سکوی اول 25رده فاصله داشت.
به‌نظر می‌رسد یکی از دلایل این افت، اصرار بیش از حد مسئولان برای اعزام کاروان کیفی بود. برای نمونه کمیته ملی المپیک فقط اجازه اعزام 2پینگ‌پنگ‌باز را صادر کرده بود اما فدراسیون با اصرار نفر سوم را با خود برد تا بتواند در تیمی حضور داشته باشد. اگر امیرحسین هدایی به هانگژو نمی‌رفت مدال برنز تیمی به‌دست نمی‌آمد.