15سال زندگی با بچه‌های کوره‌پزخانه
مریم خالقی با راه‌انداختن یک مدرسه در مرکز پرتو میدان باران، از ۱۳۰کودک کار شاگردانی هنرمند و درس‌خوان ساخت
زهرا بلندی
کمک به همنوعان را از کودکی در خانواده‌ای که خیرخواهی رسم همیشگی‌شان بود یاد گرفت. در همان جمع خانوادگی به خرده‌حمایت‌های مالی و معنوی از افراد کمتربرخوردار عادت کرده بود، اما انگار این راضی‌اش نمی‌کرد. بالاخره ۱۵سال پیش تصمیم گرفت مقدمات ایده‌ای را که در ذهن داشت مهیا کند و طرحی نو دراندازد.آرزوی قلبی‌مریم‌خالقی این بود که او هم روزی بتواند مانند والدینش به‌صورت مستقل فعالیت‌های خیرخواهانه را دنبال کند، آن هم در زمینه حمایت تحصیلی از بچه‌های بازمانده‌ازتحصیل.
در مسیر حمایت از کودکان
سال۱۳۸۶، وقتی ۲۵سال بیشتر نداشت، راه‌اندازی یک مؤسسه برای خدمت‌رسانی به بچه‌های آسیب‌دیده و بازمانده‌ازتحصیل به هدف اصلی‌اش تبدیل شد. تا قبل از سال۱۳۹۵ فعالیت‌هایش به همین شکل ادامه داشت تا اینکه با نوشتن یک پروپوزال درباره راه‌اندازی مؤسسه نهال برای حمایت از کودکان بازمانده‌ازتحصیل، مقدمات کار اصلی‌اش چیده می‌شود: «بعد از مدتی کوتاه با کودکان ساکن در کوره‌های آجرپزی دولتخواه جنوبی آشنا شدم و فعالیت جدی خود را ابتدا با ایجاد مؤسسه حمایت از کودکان بازمانده‌ازتحصیل نهال در سرای محله شهید کاظمی با حمایت از ۴۵دانش‌آموز آغاز کردم و فعالیت‌هایم از برگزاری دوره‌های تقویتی برای همه مقاطع تحصیلی گرفته تا تهیه لوازم‌التحریر و رفع سوءتغذیه و... خلاصه می‌شد، اما به مرور تعداد متقاضیان بیشتر شد و نگرانی‌های من برای برقراری مؤسسه و برآمدن از پس مخارج بیشتر.»
حمایت از ۱۳۰دانش‌آموز بازمانده و مهاجر
آن‌روزها کارش شده بود سرزدن و مکاتبه با ادارات و نهادهای مختلف تا یک جای ثابت برای حمایت همیشگی از این بچه‌ها پیدا کند. بالاخره از تیرماه سال۱۳۹۸ با حمایت شهرداری منطقه۱۹، مؤسسه نهال فعالیتش را به شکل مدرسه روزانه برای ۱۳۰دانش‌آموز اول دبستان تا پایه پنجم در مرکز پرتو میدان باران منطقه۱۹ ادامه داد.
بچه‌های کار اینجا هنرمند شدند
به مرور تعداد دانش‌آموزان ایرانی کمتر و کمتر شد و جمع بچه‌های حاضر در این مدرسه به جمع بچه‌های مهاجر و افغانستانی تبدیل شد که اغلب مدارک اقامتی و هویتی ندارند. خالقی در این‌باره می‌گوید: «نوجوانان مهاجر افغانستانی در حال تحصیل در اینجا، اغلب ساکن محله دولتخواه و کوره‌پزخانه‌های این حوالی هستند. آنها برای گذران زندگی خانواده در خانه یا کارگاه‌ها کارهای نامتناسب با سن و سال‌شان انجام می‌دادند، اما پس از آشنایی با این مدرسه و کسب مهارت در رشته‌های مختلف هنری اکنون هنرمند خطاب می‌شوند.»
در همینه زمینه :
