اصل ماجرای سلبریتیها در ایران از کجا شروع شد؟ البته باید به خیلی قبل‌تر برگردیم ، به دهه‌های 40و 50 شمسی. زمانی که هنرهایی مثل موسیقی، سینما و... همچنین عرصه‌هایی چون ورزش در ایران پا گرفتند. پا گرفتن رسانه‌ها در ایران هم مزید بر علت شد تا عملا طبقه‌ای به‌نام سلبریتیها ظهور کنند، گروهی که شهرتی به هم می‌زدند و نزد بیشتر مردم شهره می‌شدند. خاصه در عرصه موسیقی، سینما، فوتبال، مد و... این فرایند با شدت بیشتری ظهور و بروز پیدا کرد.
انقلاب اسلامی ایران که به پیروزی رسید،
سلبریتی زدگی هم خاموش شدند. چرا که اساسا در اتمسفر فکری انقلاب اسلامی، چنین چیزی تعریف نشده بود و لزومی نداشت که بخشی از مردم، مشهورتر از بقیه مردم باشند. یکی از دلایل اوج گرفتن سینمای ایران در دهه 60 و تولد یک سینمای مولف و صاحب سبک در جهان را هم همین می‌دانند؛ اینکه اساسا سینمایی داشتیم که دیگر ستاره‌محور نبود و باید قصه‌محور و دغدغه‌محور می‌بود. همین‌ها باعث شد تا خلاقیت‌های بیشتری شکل بگیرد.
از ابتدای دهه 70 بود که دوباره فرایند سلبریتی یا ستاره‌سازی در ایران شکل گرفت؛ به‌طور ویژه با تولید و نمایش فیلم «عروس». ابوالفضل پورعرب و نیکی کریمی، به واقع نخستین سلبریتیها یا ستاره‌های ایران در چنین روزهایی بودند که بقیه را هم به این صرافت انداختند تا به سمت ستاره‌سازی بروند تا به نوعی فروش آثارشان را تضمین کنند. اتفاقی که بعدها به تلویزیون هم سرایت کرد و البته به شبکه نمایش خانگی. شیوع رسانه‌ها و تولد اینترنت و شبکه‌های اجتماعی هم که عملا بنزینی بود بر آتش چهره‌سازی.
رفته‌رفته چهره‌ها و سلبریتیها در ایران چنان اوج گرفتند که انگار هر کاری که می‌خواستند، می‌توانستند انجام بدهند. از تبلیغ محصولات گرفته تا نصیحت کردن جوانان و نوجوانان در قالب مصاحبه و برنامه‌های مختلف گرفته تا حتی گاه دخالت‌هایی که در انتخابات می‌کردند تا مثلا ما را دعوت کنند به فلان کس رأی بدهیم یا ندهیم. گسترش صنعت تبلیغات و سرگرمی و... در ایران هم باعث شد تا وضع مالی غالب این سلبریتیها هم تکانی اساسی بخورد.
تصور کنید: طبقه‌ای که شهرت دارد، ثروت دارد، قدرت نفوذ در افکار عمومی دارد و به طرز عجیبی هم نه نقد می‌شود و نه کنترل. فکر می‌کنید انتهای این مسیر چه خواهد بود؟ انتهایش این بود که این طبقه، کم‌کم احساس کردند یک سر و گردن از دیگران بالاترند و لابد نباید قانون و دیگر رویه‌های اجتماعی درباره‌شان، دست‌کم به شکل و شمایل دیگر مردم، اجرایی شود.
در ناآرامی‌های سال گذشته، سلبریتیها تصور کردند که از حاشیه امن بالایی برخوردار هستند، پس شروع کردند به گفتن هر حرفی که می‌خواستند. بخشی از این مواضع باعث شد بخشی از طرفداران این طیف نیز دچار مشکلاتی بشوند و لابد تصور می‌کردند هر چیزی که این افراد بگویند، درست است. صرفا به این دلیل که شهرت بالایی دارند.
اما نفی و تکذیب غالب ادعاهای این افراد، باعث شد تا شهروندان به این درک برسند که اساسا شهرت، مساوی با صحت یا حاشیه امن نیست. به واقع بعد از سال 1401، دیگر این نگاه را نداریم که برخی آدم‌مشهورها می‌توانند حتی در حوزه‌های غیرتخصصی هم نظر بدهند... .
اصل ماجرای سلبریتی‌زدگی در ایران
در همینه زمینه :
اصل ماجرا
تماشای گزارش
گزارش