گزارش
پای صحبت‌های حسین نادری، هنرمند جهادگر
عکاسی که لبخند واقعی می‌سازد
سمیرا چوبداری- روزنامه‌نگار
حسین نادری، عکاس 24ساله در رشته عکاسی در مقطع کارشناسی ارشد درس می‌خواند. کسب مدال طلای جشنواره جهانی هولزر سوئیس و مدال برنز جشنواره جهانی تاجیک فوتو تاجیکستان و مدال برنز جشنواره جهانی ماکسیم دمیتریف روسیه تنها بخشی از افتخارات این عکاس جوان است. نادری معتقد است حقیقت عکس‌های جهادی، آن دعای خیر و آن لبخند و خوشحالی مردم مناطق محروم از جهادِ جهادگران بوده که امروز هم باعث شده؛ تا در این جایگاه بایستد. با ما همراه باشید تا بخش‌هایی از صحبت‌های او را مرور کنیم.
بعضی از ویژگی‌ها و استعدادها به‌طور ذاتی یا مادرزادی از والدین به فرزندان منتقل می‌شود. علاقه مادر نادری به عکاسی باعث شد تا از کودکی دوربین به‌دست شود. خودش می‌گوید: «اولین عکس را از مادرم و با دوربین یاشیکای خودش، وقت نماز خواندن ثبت کردم.» او در ادامه از نحوه آشنایی‌اش با اردوهای جهادی می‌گوید: «آشنایی با شهید محمودرضا بیضایی و شهید حاج محمود شفیعی، انقلابی بود که در مسیر عکاسی من رخ داد. بعد از آن، دوربین من دارای مختصاتی شد که نقطه عطف توفیق همه عکس‌هایی است که ثبت کردم. هر آدمی سعی می‌کند با انجام کارهایی، حالش را به احسن حال تغییر دهد. این کارها برای من، عکاسی و شاد کردن حال مردم است. من این دو را در هیچ جا جز اردوهای جهادی تجربه نکردم. کار و فعالیت جهادی در زندگی من تبدیل به بخش بزرگ و مهمی شده است. در حال حاضر سرباز هستم و در سازمان محل خدمتم نیز امور عکاسی را انجام می‌دهم.»
او معتقد است هنرمند باید اهل درد باشد و این درد نه‌تنها سرچشمه زیبایی و صفای هنری بلکه معیار انسانیت است. خودش می‌گوید: «کار هنرمند تا دلی را نلرزاند، هنر نیست و از سوی دیگر تا نسبتی با حقیقت و کمال نداشته باشد، انسانی نیست. من یک عکاس جهادی هستم و همه زندگی‌ام را برای چنین روزهایی زندگی کردم تا بتوانم با عکسهایم مردم را خوشحال کنم و مشکلاتی از مشکلاتشان را تبدیل به طعم شیرین شکلات کنم. چون باور دارم که امروز، دوربین من، همان عَلَمِ علمدار کربلاست. دوربین من همان قلمی است که خداوند در قرآن به آن قسم یاد کرده است. به یاد دارم اوایل در اردوهای جهادی که به مناطق محروم می‌رفتم، روستاهایی بودند که حتی از امکانات ابتدایی آب لوله‌کشی بهداشتی، برق و گاز هم نداشتند. این روزها کمتر روستایی وجود دارد که از این امکانات اولیه محروم باشند. امیدوارم به لطف دست‌های مهربان جهادگران عزیزمان، تمام مردم مناطق محروم کشور در رفاه و آسایش زندگی کنند.»
بارها عکاسی او از مناطق محروم باعث شده تا جهادگران برای کمک به آن منطقه بروند. نادری اینطور تعریف می‌کند: «خدا را شکر می‌کنم دعای خیر 73نفری که به واسطه عکسهایم جذب اردوهای جهادی شدند را همراه خودم دارم. یک‌بار دو سه نفری ایستاده بودیم، خانمی روستایی آمد جلو و گفت: من 3 سال دندان درد داشتم، حالا که درمانش کردید بعد3 سال دیشب توانستم راحت بخوابم. همین برایمان کافی است. این مردم رنج دیده آنقدر پیش خدا عزیز هستند که دعای هرکدام‌شان باعث عاقبت به‌خیری‌مان شود. به عقیده من عکاس، پزشک خاطره‌هاست و تنها پزشکی که بدون استثنا می‌تواند همه بیمارانش را زنده نگه‌دارد. به این باور رسیده‌ام که آدم‌های درون قاب تصویر من هرگز نخواهند مرد و عمر جاودان دارند.»
