کمی غزل بخوانید

امروز، 6 اسفند ماه و مصادف با تولد شاعر معاصر، امیرهوشنگ ابتهاج متخلص به «سایه» است که تاثیر زیادی بر شعر ایران، مخصوصا از دهه 40 به بعد گذاشت و در دوره‌ای که شعر نو به فرم پیشرویی تبدیل شده بود، اشعار سایه بار دیگر غزل را تقویت کرد. بد ندیدیم به همین مناسبت تعدادی از آثار این شاعر بزرگ را معرفی کنیم تا امروز را به غزل خوانی بگذرانید.
از مهم‌ترین آثار هوشنگ ابتهاج، تصحیح غزل‌های حافظ است. این اثر با عنوان «حافظ به سعی سایه» نخستین بار در سال ۱۳۷۲ از طرف نشر کارنامه به چاپ رسید. بار دیگر نیز با تجدید نظر و اصلاحات جدید منتشر شد. سایه سال‌های زیادی را صرف پژوهش و حافظ‌شناسی کرد. این کتاب حاصل تمام آن تلاش‌ها و زحمات است که در مقدمه آن را به همسرش آلما پیشکش کرده است.
«سراب» اولین مجموعه شعر اوست که با مضامین شعر جدید، سروده شده است. گرچه قالب شعرش همان چهارپاره است اما با مضامینی از جنس غزل و بیان احساسات و عواطف شخصی همراه است.
مجموعه شعر بعدی ابتهاج، با نام «سیاه‌مشق»، با وجود اینکه پس از «سراب» منتشر شد، شعرهای سایه را در سال‌های ۱۳۲۵ تا ۱۳۲۹ در خود جای داده است. در این مجموعه، سایه تعدادی از غزل‌های خود را منتشر کرد و مهارت اعجاب‌انگیز خود را در سرودن غزل نشان داد تا جایی که گروهی از منتقدین، تعدادی از غزل‌های او را در این مجموعه، از بهترین غزل‌های دوران معاصر به شمار می‌آورند. «بانگ نی»، «تاسیان»، «آینه در آینه»، «پیر پیرنیان اندیش»، «یادگار خون سرو» و «راهی و آهی» از دیگر آثار این شاعر برجسته ایرانی است.