گل بیشتر، بازی بدتر

پیروزی تکراری منچسترسیتی بر آرسنال علاوه بر آنکه سرنوشت قهرمانی فصل را احتمالا تغییر داده، نکته‌های تازه‌ای هم داشته است. گواردیولا دیگر مثل گذشته بازی نمی‌کند؛ نه علاقه‌ای به مالکیت توپ دارد و نه به پاس‌های کوتاه و پرتعداد. به اعتراف خودش پس از آنکه گل اول را به آرسنال زدند، تنها یک تیم در زمین حضور داشت و آن آرسنال بود. او اعتراف کرده که چاره‌ای نداشته جز روی آوردن به بازی مستقیم و ارسال پاس‌های بلند از عقب برای هالند. اتفاقی که تکراری است، پیروزی او بر آرسنال در زمین این تیم است اما چیزی که تکراری نمی‌شود تاکتیک‌های سرمربی اسپانیایی است. او 2‌فصل پیش هم که تیمش در اوج بود، برای پیروزی بر توپچی‌ها به بازیکنانش دستور داده بود روی بازیکنان حریف خطا کنند. در بازی هفته گذشته هم حتی بازیکنانی مثل برناردو سیلوا که در حالت عادی خشونتی در بازی‌شان دیده نمی‌شود، بارها دست به خطا و خشونت زدند.
یک واقعیت دیگر درباره منچسترسیتی وجود دارد؛ اینکه هالند با وجود به ثمر رساندن گل‌های متعدد و رسیدن به رکورد بهترین گلزن فصل من‌سیتی در ادوار مختلف لیگ، کمکی به بهبود بازی این تیم نکرده. به‌عبارتی منچسترسیتی با هالند بدتر از گذشته بازی می‌کند. آرایش
1-4-2-3 و 1-4-3-2 که در این فصل گواردیولا از آن بهره می‌برد، هالند را در خط حمله منزوی می‌کند. گواردیولا تا پیش از رفتن کانسلو به بایرن مونیخ در نیم‌فصل سبک بازی تیمش را طوری می‌چید که 2‌مدافع کناری در کنار هافبک دفاعی مثلث خط میانی را تشکیل می‌دادند. با رفتن کانسلو بازی سیتی بدتر از گذشته شده و پپ گاهی از دفاع 3‌نفره هم استفاده می‌کند. او از متهم‌شدن به تیکی‌تاکا متنفر است و برای همین تنوع‌های زیادی در تاکتیک می‌دهد، تاکتیک‌های جدید اختراع می‌کند و به‌نوعی انگار در حال بازی پلی‌استیشن است. بازیکنان از نظر او مهره‌هایی بیش نیستند. برای همین هر چند وقت یک‌بار بازیکنان مهمی مثل کانسلو، استرلینگ، گابریل ژسوس، سانه، آگوئرو، یحیی توره و دیگران را رد می‌کند چون از آنها خسته می‌شود.
پپ فصل پیش بدون مهاجم نوک و با مهاجم کاذب بازی کرد که در این پست دی‌بروینه و گوندوغان به‌نوبت در ترکیب جای می‌گرفتند. در این فصل خولین آلوارس و هالند به‌عنوان مهاجم شماره9 واقعی در دسترس هستند. هالند با اینکه گل زیاد می‌زند، کیفیت فنی من‌سیتی را پایین می‌آورد. او میانگین 1.37گل در هر بازی به ثمر می‌رساند اما به‌جای اینکه با تاکتیک من‌سیتی خو بگیرد، سیتی با نوع بازی او خودش را تطبیق داده است. هالند نسبت به دورتموند هم کمتر به عقب برمی‌گردد و در خارج از محوطه جریمه حریف صاحب توپ می‌شود. پاس‌های او از 15.6 پاس به 11.7 پاس در هر بازی کاهش یافته و لمس توپ‌ها از 33.1 به 24.2 لمس توپ. حتی حمل توپ‌ها هم از 1.89متر به 1.04متر کاهش یافته است. فصل پیش 12درصد لمس توپ‌هایش در محوطه جریمه حریف بود که این تقریبا دوبرابر شده و به 21درصد رسیده است. این به معنی حضور بیشتر من‌سیتی نسبت به فصل گذشته در محوطه جریمه حریفان نیست و نشان می‌دهد گواردیولا در این فصل از پاس‌های بلند و بازی مستقیم هم استفاده می‌کند تا توپ را به مهاجم نوک تیم برساند. اگر منطقه کرنر را درنظر نگیریم، هالند در این فصل در هر منطقه‌ای از زمین نسبت به فصل‌های پیش کمتر صاحب توپ شده است. سیتی با هالند کمتر از قبل دونده و سرعتی است. فصل پیش آمار سرعت 130.1 بود که به 120.4 کاسته شده و حمل توپ‌ها در نیمه زمین حریف هم کم شده؛ از 30.1 در 90دقیقه به 20.5 که کاهشی 33درصدی را نشان می‌دهد. هالند نه‌تنها سرعت تیم را کاهش داده، بلکه به مدافعان حریف اجازه پیشروی و شرکت در حمله‌ها را داده است. برای همین شاگردان پپ این فصل میانگین یک‌گل خورده در هر بازی ثبت کرده‌اند که نسبت به 0.68گل دریافتی در فصل پیش افزایش زیادی را نشان می‌دهد.
خط حمله یا یک‌سوم هجومی این تیم نسبت به فصل پیش بیشتر پرس کرده و از 31.6 به 43.8 در هر بازی رسیده اما یک‌سوم میانی از خط حمله حمایت نمی‌کند و به منطقه آسیب‌پذیر تیم تبدیل شده است. پرس هافبک‌ها نسبت به فصل قبل هم نصف شده؛ از 105.8 به 56.8 و این هم تقصیر تغییر سبک بازی و استفاده از مهاجم واقعی به جای مهاجم کاذب (ناین‌فالس) است. گواردیولا در تلاشی برای مقابله با کم‌تحرکی هالند به مناطق عمیق‌تر زمین، به بازیکنان میانی خود دستور می‌دهد تا برای حمایت نزدیک از او حرکت کنند، که به نوبه‌خود باعث خالی‌شدن منطقه میانی مرکزی می‌شود.

ماشین هویج!

یک عادت جدید در ارلینگ هالند کشف شده که همه‌جا و درهرحالتی در حال خوردن هویج دیده می‌شود، حتی زمانی که می‌خواهد به هواداران امضا بدهد. ماشین گلزنی منچسترسیتی حالا به ماشین هویج‌خوری تبدیل شده است. شوخی‌هایی با این عادت توسط هواداران نوشته شده؛ ازجمله اینکه یک نفر گفته: «هویج زیاد بخوریم تا مثل هالند شویم» یا «دوست داشتم مثل هویج برای هالند مهم بودم». اما در واقع این خوراکی سرشار از ویتامین A فقط بخشی از رژیم غذایی باورنکردنی این بازیکن است که برای اوج قدرت و تناسب اندام طراحی شده است. جاش کینگ، بازیکن سابق اورتون و واتفورد که در حال حاضر در فنرباغچه حضور دارد، درباره هالند گفته بود که او مثل خرس غذا می‌خورد. هویج برای جایگزینی این عادت است تا او روزی 6هزار کالری در غذاهایش صرفه‌جویی کند. او البته هنوز هم خودش از قصابی‌های محلی گوشت گاو می‌خرد و علاقه زیادی به خوردن آن دارد و معتقد است که گوشت فقط در همبرگر مضر است. او دل و جگر هم می‌خورد و اگر هویج نباشد، شاید در طول یک‌ماه وزنش به 120کیلوگرم برسد.