مرثیه‌ای برای برنامه سوم

علی‌اصغر قائمی*

شهرداری تهران از سال ۸۸ به مسئله برنامه‌ریزی توجه بیشتری داشته و هم‌اکنون 3دوره برنامه ۵ساله را پشت سر گذاشته‌ایم که هرکدام آثاری از خود باقی گذاشته‌اند. نقطه کانونی و مشترک تمام برنامه‌ها همچنان طرح جامع شهر تهران به عنوان مبنایی برای رصد برنامه‌ها و عملکرد است. در نخستین برنامه ۵ساله اقدامات شهرداری قابل‌قبول بوده و ابعاد مختلف توسعه شهر را درنظر گرفته است، اما نقاط ضعفی ازجمله اهداف کمی و سازوکارهای پایش برنامه در آن وجود داشته و به منابع مالی موردنیاز برای اجرای این برنامه توجهی نشده است. درخصوص برنامه دوم هم می‌توان گفت که نقاط قوت آن این است که به موضوع نخبه‌گرایی توجه شده، اما در اجرا نتوانسته تناسبی میان اقدامات با منابع برقرار کند و ارزیابی عملکردها بر مبنای خوداظهاری انجام شده است. در برنامه سوم توسعه شهرداری تهران هم توجه به نقاط کلیدی و اجرای کامل اسناد بالادستی و توجه به مسائل حکمرانی ازجمله نقاط قوت این برنامه ذکر شده است. همچنین مسئله اصلی ضعف در تدوین و نگارش برنامه بوده و از تجربیات کارشناسان و خبرنگاران مسائل شهری کمتر استفاده شده است. برنامه ۵ساله سوم شهرداری روزهای آخر عمر خود را می‌گذراند و باید مرثیه‌ای برای آن خواند و اجرای ناموفقش را مورد بررسی قرار داد؛ باید مراقب برنامه چهارم باشیم.