الناز عباسیان- روزنامه‌نگار
هر بار که به سراغش می‌رفتم حتی برای احوالپرسی، صدایش را ضبط می‌کردم. یک‌بار با همان لحن صمیمی‌اش پرسید: «الان که مصاحبه نمی‌کنی، چرا بازم ضبط رو روشن کردی؟» گفتم: «مادرجان آنقدر حرف‌های شما دلنشین و زیباست که دوست دارم حتی وقتی قرار نیست بنویسم، گوش بدم. حرف‌های شما درس زندگی به من می‌دهد؛ انگار که سر کلاس مهارت‌های زندگی نشسته باشم و یا استادی برایم از فرزندپروری حرف زده باشد. حرف‌های شما را آویزه گوشم کردم.» لبخند ملیحی روی صورت حاجیه‌خانم فروغ منهی نشست و گفت: «دخترم من کجا و استادهای روانشناسی کجا؟ من 4تا کلاس هم درس نخوندم... .» هنوز صحبت‌هایش تمام نشده بود که اشاره کردم به قاب عکس‌های پسرانش که روی طاقچه بود و گفتم: «اختیار دارید مادر، همین که شما 3تا پسر دسته‌گل، مودب و درسخوان را تربیت کرده و به وقت بزنگاه این وطن، راهی جبهه کردی، یعنی حرف داری برای گفتن....»
این مقدمه‌ای شد تا هر وقت سراغ مادر شهیدان داوود، علیرضا و رسول خالقی‌پور می‌روم هم پسرانم را با خودم ببرم و هم صحبت‌هایش را ضبط کنم. نه فقط این مادر که مادران زیادی حرف برای گفتن دارند؛ مثل آن مادری که می‌گفت: «من به بچه‌هایم یاد داده بودم اگر دروغ یا حرف بدی گفتند، دهانشان بو می‌گیرد باید سریع دهانشان را بشویند. همین باعث شده بود تا حتی وقتی بزرگ شدند هم مواظب کلامی باشند که بر زبان می‌آورند.» وقتی این را شنیدم کیف کردم از این همه درایتی که این مادر داشت. خیلی ساده و بی‌تکلف به بچه‌هایش اثر وضعی گناه بر جسم را آموخته بود. یا مادر شهیدان سخاوتی که پسرانش را آقارضا و آقامحمد صدا می‌زد و می‌گفت: «از همان کودکی باید برای بچه‌ها ارزش و شأن قائل باشیم. توی جمع بزرگ‌شان کنیم و از کارهای خوب‌شان بگوییم. اگر فقط از کارهای اشتباه‌شان حرف بزنیم با خودشان می‌گویند ما که پیش همه بد شدیم پس چه فایده که بخواهیم خودمان را درست کنیم.» و ده‌ها نکته تربیتی که می‌توان از میان صحبت‌های این عزیزان دریافت. پس اگر دست‌پرورده این مادران، شهید و برگزیده شود، نباید تعجب کرد.
رفتن سراغ روانشناسان و کارشناسان تربیتی، در بسیاری از مسائل کارگشاست اما گاهی میان حرف‌های مادرها و مادربزرگ‌ها نکته‌هایی است که حتی اگر از زبان کارشناسان این حوزه هم شنیده باشیم، آنقدرها هم تأثیر ندارد که از زبان این افراد باتجربه می‌شنویم. حالا فکرش را کنید این آدم‌های باتجربه یکی باشد مثل مادر شهید یا مادر بچه‌های موفق. اصلا بگذارید دایره شمول‌مان را کمی بزرگ‌تر کنیم و نگاه جنسیتی به این موضوع نداشته باشیم. گاهی قدیمی‌ها و باتجربه‌ها حرف‌هایی برای زندگی و تربیت فرزندان‌مان دارند که باید با طلا نوشت. باید آویزه گوش کرد و به آنها عمل کرد.
بی‌شک مسئولیت اصلی تربیت افراد در درجه اول، متوجه خانواده است که نخستین و مهم‌ترین پایگاه شکل‌گیری و رشد شخصیتی است. وقتی والدین از کودکی به امور دینی و اخلاقی فرزندانشان توجه داشته باشند، افراد معتقد، متعهد، تأثیرگذار و موفق تحویل جامعه می‌دهند؛ تربیتی که منطبق بر الگوهای ملی و مذهبی و مبتنی بر ایثار و همدلی باشد، پشتوانه‌ای برای ملت خواهد بود. بیراه نگفته‌ایم اگر دفاع‌مقدس را به‌مثابه یک دانشگاه فرهنگ و سبک زندگی اصیل ایرانی- اسلامی بدانیم که هم سیره شهدا و هم خانواده‌هایشان می‌تواند معیاری برای تربیت صحیح و اسلامی باشد.
همین مهم است که ما را بر آن داشته تا زین پس در صفحه «همشهری زندگی» کمی متفاوت‌تر از گذشته و صفحات مشابه، برای گفتن از مهارت‌های زندگی سراغ افرادی برویم که چند پیراهن از ما بیشتر پاره کردند و ثمره تربیتی‌شان، فرزندانی سرآمد شده است؛ یکی در راه دفاع از وطن، یکی در راه ایثار و از خودگذشتگی چون مدافعان سلامت و یکی در راه علم‌آموزی و...
به تعداد آدم‌های موفق و تأثیرگذار، پدران و مادرانی داریم که با نقش تربیتی خود، این افراد را حمایت کردند. حالا می‌خواهیم با زبانی نرم و صمیمی پای صحبت‌های آنها بنشینیم و از میان خاطرات‌شان، نکته‌های تربیتی و تجربه‌های خوب زندگی‌کردن را صید کنیم.
چاپ نخستین صفحه «همشهری زندگی» با این رویکرد جدید با سالروز وفات حضرت‌ام‌البنین(س) و روز بزرگداشت مادران و همسران شهدا همزمان شده است. این تقارن را به فال نیک می‌گیریم و با استعانت از شهدا از امروز در این صفحه، از رفتارشناسی تربیت دینی در خانواده موفق و تأثیرگذار می‌نویسیم. فراموش نخواهیم کرد که مادران و همسران شهدا، اسطوره‌ساز و الگویی برای مادران نسل‌های آینده بوده و میراث‌داران انقلاب و سرمایه‌های معنوی این ملت‌اند. اینها در راه دفاع از ارزش‌ها و آرمان‌های شهدا قدم گذاشتند. روزهای صبر و تحمل این مادران و همسران شهید که تداعی راه بانوی غمخوار اسلام ام‌البنین(س) است، باید سرمشق راه ما در ادامه مسیر باشد.
زندگی به سبک آدم‌های خوب
در همینه زمینه :
