کم‌توانی معنا ندارد

   از کارگاهداری شروع کردیم و امروز یک کارگاه یک نفره را به یک بنگاه 200نفره رسانده‌ایم. اداره کردن 10نفر کار راحتی است اما به محض اینکه تعداد کارکنان یک بنگاه اقتصادی از 10نفر به 50نفر می‌رسد،  سختی‌های کار آغاز می‌شود اما تصمیم خود را گرفته بودیم.

   برقراری ارتباط با نیروهای کم‌توان،  به‌خصوص ارتباط کاری در روزهای اول برای ما سخت بود اما بعد از مدتی تبدیل به شیرین‌ترین بخش ماجرا شد زیرا دغدغه ما از همان ابتدای کار یک دغدغه اجتماعی بود.

   فراموش نکنیم که هر کدام از ما وظیفه‌ای در جامعه خود داریم. روزی مسئله این کشور جنگ بود و حالا باید قبول کنیم که معضل اصلی کشور،  «اشتغال» است و هر کس باید برای حل این معضل به سهم خود گامی بردارد.

   تأمین مواداولیه و فروش از معضلات اصلی یک بنگاه اقتصادی است اما من فکر می‌کنم بچه‌هایی که در این مجموعه کار می‌کنند خوش‌روزی‌تر از این حرف‌ها برای ما بوده و موجب رونق این مجموعه شده‌اند.

   امروز دغدغه ما،  توسعه است. با بهزیستی صحبت کرده‌ایم که تعدادی از افراد کم بینا را به ما معرفی کند و ان‌شاءالله آنها هم به‌زودی به مجموعه ما اضافه شوند. پیش‌تر روند معرفی افراد کم‌توان به مجموعه توسط خودشان بود اما امروز از راهی که این افراد به ما معرفی شده‌اند، جذب خواهند شد.

   تفکر سیستمی ما کسی را معلول یا کم‌توان نمی‌داند. من بر این باورم که جنس توانایی این نیروها،  متفاوت است.

   مبنای کار ما بر مبنای بازار و سفارش است اما به‌طور میانگین هر‌ماه 40مشتری به ما به‌صورت عمده سفارش می‌دهند و 3هزار محصول متنوع تولید می‌شود. امروز صادرات به عراق،  دوبی و حتی فرانسه هم داریم.

   مشکلات وجود دارد اما ما سعی داریم روی پای خودمان بایستیم و راه‌حل مشکل را خودمان ارائه دهیم. تصور کنید امروز من یک دستگاه 2میلیارد تومانی می‌خواهم. در یک کشور جهان سومی باید 3سال پس انداز کنم درحالی‌که در کشورهای پیشرفته من می‌توانم در همین لحظه این دستگاه را تهیه کرده و تولید را شروع کنم. واقعیت این است که هم‌اکنون با 200 پرسنل به اندازه 2هزار نفر کار می‌کنیم.