به روز طلایی برمیگردیم
سجاد انوشیروانی، سرپرست فدراسیون وزنه‌برداری دیروز از شرایط بد استان‌ها و نداشتن پشتوانه گفت اما وعده داد که با برنامه‌ریزی درست، دوباره اتفاقات خوب در این رشته می‌افتد
از روزی که علی مرادی از مدیریت فدراسیون وزنه‌برداری کنار رفته و سجاد انوشیروانی به‌عنوان سرپرست جایش را گرفته، بارها از شرایط بد فدراسیون صحبت شده است، همان شرایطی که وزنه‌برداران را مجبور به اعتصاب کرد اما دیروز نه‌تنها انوشیروانی که همکاران او هم اعتراف کردند عمق فاجعه بیش از چیزی است که نمایان شده. وزنه‌برداری مسابقات قهرمانی جهان را در پیش دارد و از همه مهم‌تر اینکه باید برای المپیک2024 پاریس آماده شود اما نفراتی که در اردوهای تیم ملی هستند، در مسابقات آسیایی وزنه زده‌اند و رکوردهایی که به جا گذاشته‌اند، راضی‌‌کننده نبوده. انوشیروانی به‌عنوان نفر اول فدراسیون خودش هم راضی نیست. انوشیروانی دیروز در نشست خبری گفت که دست وزنه‌برداری خالی است و فعلا باید روی داشته‌هایش تمرکز کند: «در وزن‌های مختلف دستمان خالی است. نتیجه‌گرفتن در وزنه‌برداری زمان‌بر است. پشتوانه‌سازی نشده است و فعلا روی تک گزینه‌هایی که داریم برای المپیک تمرکز می‌کنیم. رکوردهای جوانان را نسبت به بزرگسالان که مقایسه می‌کنیم، می‌بینیم فاصله خیلی زیاد است. باید اردوهای مستمر حرفه‌ای داشته باشیم و از پشتوانه‌ها حمایت کنیم تا به شرایط پایدار برسیم.» نداشتن این پشتوانه فقیر شدن استان‌هاست، فقر همه‌جانبه.
وضعیت بحرانی
مسئولان فدراسیون دیروز از مشکلات فدراسیون گفتند. مالیاتی که از سال1392 پرداخت نشده است، مالیات حقوق کارمندان و بدهیهای دیگر که قرار است با تخفیف‌‌ها کاهش پیدا کنند یا تجهیزاتی که در 2دهه گذشته به ایران وارد نشده است اما مشکل فدراسیون جای دیگری است، در استان‌ها. وضعیت به قدری حاد است که حسین مقامی، دبیر فدراسیون آن را به حالت کما تشبیه می‌کند: «وزنه‌برداری به غیراز یکی دواستان در سایر استان‌ها تعطیل شده است و سالن‌ها را به رشته‌های دیگر اختصاص داده‌اند و این ناشی از مدیریت ضعیف دوره قبل بوده است.» مقامی وضعیت خود فدراسیون را هم اسفناک توصیف کرد. او وزنه‌برداری را با کشتی مقایسه کرد، 2رشته‌‌ای که بیشترین مدال‌ها را در المپیک برای کاروان ایران می‌گیرند: «وضعیت خانه کشتی را ببینید و با فدراسیون وزنه‌برداری مقایسه کنید. فدراسیون که خانه اول وزنه‌برداری است فقط چند اتاق دارد و 75درصد مجموعه فدراسیون را در اختیار غیرقرار داده‌اند. بذل و بخشش کرده‌اند و با این حال بدهیهای سنگین به جا گذاشته‌اند.»
نداشتن سالن درد بزرگ‌تری را برای وزنه‌برداری به همراه دارد، دردی که اشک انوشیروانی را در آورده است: «از مشکلات وزنه‌برداری که حرف می‌زنم، دلم به درد می‌آید. بعضی استان‌ها که می‌روم، وضعیت را که می‌بینم اشک می‌ریزم. بزرگ‌ترین بدهی را ما به استان‌ها داریم. هر استان 4تا 5میلیارد تومان می‌خواهد تا بتواند از زمین بلند شود. در بعضی از سالن‌ها شرم‌مان می‌شود، وارد شویم. هیچ خانواده‌ای اجازه نمی‌دهد بچه‌‌اش در این سالن‌ها تمرین کند.» و این سالن‌های خراب تأثیرش را روی وزنه‌برداری گذاشته است. چندی پیش مسابقات استعدادهای برتر در سطح کشور برگزار شد و تعداد شرکت‌کنندگان، وضعیت را بیشتر برای فدراسیون نمایان کرد و انوشیروانی را نگران‌تر: «از 31استان فقط 23استان در مسابقات شرکت کرده بودند. کل نفرات زیر 15سال 116نفر بود. تقسیم کنیم، هر استان 3-2وزنه‌بردار داشت.» خانواده‌ها تا چند سال پیش از پس هزینه‌ها بر می‌آمدند اما حالا؟ انوشیروانی از هزینه‌های بالا گفت: «تا همین چند سال پیش کفش وزنه‌برداری 400-300هزار تومان بود و خانواده‌ها می‌توانستند بخرند اما الان قیمت کفش 10میلیون تومان است. از قیمت مکمل و تغذیه هم که خبر دارید.»
قاب حسرت‌برانگیز
دیروز کنار انوشیروانی، بهداد سلیمی و سعید علی‌حسینی هم نشسته بودند. این قاب 3نفره از 3سنگین‌وزن که همزمان مدعی قهرمانی جهان بودند، حسرت‌برانگیز بود. وزنه‌برداری ایران نه‌تنها در وزن‌های پایین‌تر چهره‌های مطمئن ندارد که در سنگین‌وزن هم به جز علی‌داوودی، مدعی دیگری نمی‌بیند. داوودی هم با حضور تالاخادزه گرجستانی، فرصتی برای نفر اول بودن، ندارد. انوشیروانی امیدوار است که بعد از المپیک، وزنه‌برداری ایران می‌تواند اقتدار سابقش را به‌دست بیاورد: «ما در فوق‌سنگین جهان مدعی اول بودیم اما حالا با وجود تالاخادزه که رکوردهایش فراتر از تصور ما است، عقب مانده‌ایم. داشتن ایران مقتدر برای بعد از المپیک بماند. علی داوودی هم پتانسیل‌‌های بالایی دارد. اگر یک سال روی کار او متمرکز شویم، با اختلاف از گورمیناسیان وزنه‌بردار ارمنی‌الاصل بحرین عبور می‌کند.» گورمیناسیان در مسابقات آسیایی به قهرمانی رسید و داوودی دوم شد.
با وجود همه این مشکلات اما انوشیروانی و دوستانش به آینده امیدوارند. اینکه بتوانند کنار حفظ داشته‌هایشان روی نوجوانان و جوانان برای سال‌های آینده سرمایه‌گذاری کنند و به سال‌های رؤیایی برگردند، به المپیک2012 لندن و روزهای طلایی.
منتظر مدال المپیکی زنان باشیم؟
مدال‌های طلایی که الهام حسینی در مسابقات قهرمانی آسیا گرفت، این امیدواری را داده است که زنان ایران می‌توانند روی سکوهای مهم‌تر بروند، البته اگر مشکلات حل شود. سال1396 وزنه‌برداری با تشکیل تیم ملی شروع شد و انوشیروانی این شروع را بزرگ‌ترین اشتباه می‌داند: «به جای اینکه از پله اول کار را شروع کنیم از پله دهم شروع کردیم. الان باید هم پله دهم را که تیم ملی است، حفظ کنیم و هم کارها را از پله اول شروع کنیم.» سختی کار اینجاست که در بیشتر استان‌ها نه فضایی برای تمرین زنان وجود دارد و نه حتی هالتری مخصوص آنها. با این حال استقبالی که دختران از مسابقات استعدادها کرده‌اند، فدراسیون را به آینده امیدوار کرده؛ در این مسابقات تعداد دختران بیشتر از پسران بود. در کنار این استقبال پیشرفتی که رکوردهای نفرات حاضر در اردوهای تیم ملی داشته‌اند، توقع فدراسیون را بالا برده است. انوشیروانی نه‌تنها به سهمیه‌های المپیکی که به مدال المپیکی هم امیدوار است. کورش باقری، مدیر تیم‌های ملی هم که بیشتر به تیم ملی زنان کمک می‌کند، با او هم‌عقیده است: «در چند سال آینده زنان ما از مردان بهتر می‌شوند.» باقری اختلاف 20-15کیلویی زنان ایران با رکوردهای آسیایی و جهانی را می‌داند اما تلاش زنان را هم نادیده نمی‌گیرد: «مهم‌تر از مدال‌هایی که الهام حسینی در آسیا گرفت، افزایش رکوردی بود که او داشت. با کار گلخانه‌ای می‌توانیم فاصله رکوردهای زنان را با رکوردهای جهانی و آسیایی کمتر کنیم. اگر من به مدال و سهمیه‌های زنان در المپیک اعتقاد نداشتم، وارد این حوزه نمی‌شدم.» فدراسیون نگاه برابری به زنان و مردان دارد و یکی از برنامه‌های ویژه برای زنان ساخت کمپ تمرینی است.
بهداد: ما نمی‌توانیم؟
یکی از اتفاقات خوب در وزنه‌برداری، دور هم جمع شدن بزرگان این رشته بود. از حسین رضازاده گرفته تا کورش باقری، بهداد سلیمی، سعید علی‌حسینی و... کنار هم قرار گرفته‌اند تا وزنه‌برداری را از بحران خارج کنند. اما این نگرانی وجود دارد که شاید در ادامه راه، اختلاف نظر پیش بیاید و این جمع به مشکل بخورد. بهداد سلیمی اما این نظر را قبول ندارد: «اگر جمع ما نتواند هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند برای این رشته کاری کند.»
انوشیروانی:
هر استان 4تا 5میلیارد تومان می‌خواهد تا بتواند از زمین بلند شود. در بعضی از سالن‌ها شرم‌مان می‌شود، وارد شویم. هیچ خانواده‌ای اجازه نمی‌دهد بچه‌‌اش در این سالن‌ها تمرین کند
سلیمی:
«اگر جمع ما نتواند هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند برای این رشته کاری کند.» این جواب بهداد به کسانی است که می‌گویند همه ستاره‌های وزنه‌برداری کنار هم به مشکل می‌خورند
مقامی:
وضعیت خانه کشتی را ببینید و با فدراسیون وزنه‌برداری مقایسه کنید. فدراسیون که خانه اول وزنه‌برداری است فقط چند اتاق دارد و 75درصد مجموعه فدراسیون را در اختیار غیرقرار داده‌اند
در همینه زمینه :
