تلنگر «شام عروسی»

سمیه جاهدعطائیان - روزنامه‌نگار

صحبت از یک اجرای متفاوت است؛ آنچنان متفاوت که نیازی به توضیح یا تبلیغ ندارد. همان تیزر ابتدایی نمایش«شام عروسی» که دختری با یک پای مصنوعی خودش را نشان می‌دهد، روایتی از یک داستان مهیج دارد. داستان را بعد از تهیه بلیت از سایت تیوال و نشستن روی صندلی‌های پردیس تئاتر شهرزاد متوجه خواهید شد. نه تنها روایت و داستان، بلکه بازیگرانش هم شما را تحت‌تأثیر قرار خواهد داد. تمام بازیگران نمایش شام عروسی، کودک و نوجوان هستند. کودکانی با نیازهای ویژه؛ بازیگران تمام صحنه نمایش از طیف اوتیسم، پروانه‌ای، تفاوت اندام، ‌سندرم‌داون، جسمی حرکتی، اختلال تمرکز، بیان، کوتاه‌قامت و... هستند. زمان اجرا و روی صندلی‌های سالن، جلسات تمرین بچه‌ها را مثل صحنه‌ای از یک فیلم مرور می‌کنم. جلساتی شاد اما پر دغدغه برای مجریان طرح، کارگردان و به‌خصوص مادران؛ مادرانی که ساعت‌ها پشت در منتظر می‌ماندند تا بچه‌ها ساعتی تمرین کنند، شادباشند و روی صحنه بمانند. حتما پشت در‌های بسته از مشکلاتشان با یکدیگر درد‌دل می‌کردند، بغض می‌کردند، از یکدیگر برای بدغذایی، بدخوابی یا حساسیت‌های ریز و درشت فرزند دلبندشان راهنمایی می‌گرفتند و می‌خواستند تجربه‌ای هم کسب کنند. کسی شاید نداند اما این کلاس و تمرین‌هایش بزرگ‌ترین امیدشان بود؛ جایی امن و بدون حاشیه که بچه‌ها را در اتاقی جمع می‌کرد. آن‌هم در شرایطی که بچه‌های با نیازهای ویژه هیچ فضای امن و مناسبی برای تخلیه انرژی، بازی و آموزش ندارند اگرچه تمرین تئاتر بهانه بزرگی بود برای کار کردن یا یک اجرای متفاوت اما تمرین مهارت‌هایی مثل صبوری، توانایی حل مسئله، برقراری معاشرت، تعامل و دوستی، انجام مشارکت و کارهای گروهی بزرگ‌ترین دستاورد این تمرین‌ها بوده است؛ دستاوردی که باید به آنها توجه کرد. اما حالا تمام این بهانه‌ها و تمرین‌های سخت و شیرین به اجرا رسیده‌است. آن هم اجرایی متفاوت؛ در کنار بازیگران و هنرمندان بااستعداد و با نیازهای ویژه، «ابوالفضل محمودی‌پور»، نوجوان توانمند که سال‌ها از بیماری پروانه‌ای رنج می‌برد با دستان زخمی و انگشت‌های مشت شده‌اش، سنتور می‌نوازد. «ژینا گرگانی» پیانو می‌زند و شور و اشتیاق نمایش را صدبرابر می‌کنند. با تعظیم بچه‌ها در پایان نمایش، بغض‌ها را حس می‌کنم. نه فقط حس و حال تماشاگران که حس و حال مادران با تشویق بی‌امان فرزندشان دیدنی است. نویسنده و کارگردان نمایش شام عروسی، «جواد فراهانی» در کنار «روشنک بستانچی» مجری طرح و روانشناس کودک و نوجوان با هدایت این نوجوانان برای ایفای نقش، اثبات کردند که این بچه‌ها که هر کدام با یک اختلال و تفاوت دست و پنجه نرم می‌کنند، تنها برای ایفای نقش در حوزه معلولان استعداد ندارند بلکه می‌توانند صحنه‌هایی متفاوت از هنر و بازیگری را خلق کنند. آنها باید کشف شده و استعدادیابی شوند، تمرین کنند و مهم‌تر از همه امکانات داشته باشند.