فردین معصومی، نایب‌قهرمان سابق کشتی جهان از درخشش ناگهانی فرزندش در کشتی ایران می‌گوید
پسرم آن 3ثانیه را جبران می‌کند
مهرداد رسولی
بعد از درخشش امیرحسین زارع در مسابقات جهانی2021، به‌نظر می‌رسد باید منتظر ظهور یک پدیده دیگر در جمع مدعیان و تازه‌واردهای دسته فوق‌سنگین کشتی آزاد باشیم. امیررضا معصومی، کشتی‌گیری است که این روزها نامش بر سر زبان‌ها افتاده و در اوج جوانی برای همه مدعیان سنگین وزن کشتی آزاد خط و نشان کشیده است. او فرزند فردین معصومی، ملی‌پوش سابق کشتی و نایب‌قهرمان مسابقات جهانی است و به‌نظر می‌رسد به واسطه تمرینات فشرده‌ای که زیرنظر پدرش انجام داده، در حال بدل‌شدن به ستاره نوظهور کشتی ایران است. با فردین معصومی که تا یک‌قدمی مدال المپیک2008 پیش رفت و این روزها در لیگ برتر کشتی مربیگری می‌کند درباره درخشش ناگهانی پسرش و آینده دسته فوق‌سنگین کشتی آزاد گفت‌و‌گو کرده‌ایم. ملی‌پوش سابق کشتی می‌گوید: «من یک مدال المپیک به مردم بدهکارم و امیدوارم پسرم آن را جبران کند.»
نام فردین معصومی برای مردم یادآور یک باخت دردناک در المپیک پکن است اما به‌نظر می‌رسد امیررضا آمده که این خاطره تلخ را از ذهن همه پاک کند.
در المپیک2008 در آستانه ایستادن روی سکو بودم و می‌توانستم مدال برنز بگیرم اما در 3ثانیه همه‌‌چیز را از دست دادم. کشتی ورزش لحظه‌هاست. موتالیموف قزاقستانی که قبل از آن مسابقه 12بار به من باخته بود، یک لحظه تندر زد و کشتی را برد. همیشه به آن 3ثانیه فکر می‌کنم و بابت باختن در ثانیه‌های پایانی المپیک افسوس می‌خورم. این را بارها گفتم که حتی اگر بمیرم روحم در قبر آرام نمی‌گیرد مگر آنکه امیررضا مدال المپیک بگیرد. او باید کار نیمه‌تمام مرا تمام کند و برای مردم یک مدال المپیک بگیرد.
امیررضا در مسابقات نوجوانان جهان همه حریفانش را 10 بر صفر برد و با قهرمانی در جام تختی به دوبنده تیم ملی نزدیک شده است. به‌عنوان یک پدر فکر می‌کنید رویای‌تان در حال محقق‌شدن است؟
درخشش امیررضا از مسابقات جام پهلوانک‌ها در استان گیلان شروع شد. بعد هم به مسابقات جهانی نوجوانان رفت و حتی حریف آمریکایی‌اش را در فینال با امتیاز عالی برد. قهرمانی در مسابقات نوجوانان جهان و قهرمانی جام‌تختی باید ابتدای کار پسرم باشد. به امیررضا گفته‌ام یک مدال المپیک به مردم ایران بدهکارم و او باید این بدهی را تسویه کند. من از همه توانم مایه گذاشتم تا امیررضا در آینده این مدال را بگیرد. البته پسرم بیش از هر زمان دیگری باید مطیع مربیان تیم ملی باشد و به توصیه‌های فنی آنها گوش کند تا پیشرفت کند.
البته امیررضا برای رسیدن به دوبنده تیم ملی دو رقیب قدرتمند مثل یدالله محبی و امیرحسین زارع را پیش‌رو دارد که دومی مدال المپیک دارد و عنوان قهرمانی جهان را یدک می‌کشد. در مقام مربی و به‌عنوان سنگین‌وزن سابق تیم ملی، آینده این وزن را چطور پیش‌بینی می‌کنید؟
تردیدی وجود ندارد که امیررضا در ابتدای یک مسیر سخت و طاقت‌فرسا قرار دارد و باید برای رسیدن به دوبنده تیم ملی بزرگسالان تلاش کند. پسرم جوان است و برای درخشش در کشتی انگیزه‌های زیادی دارد. به‌عنوان مربی و پیشکسوت کشتی برای یدالله محبی و امیرحسین زارع احترام زیادی قائلم، اما امیررضا هم برای جلب رضایت مربیان تیم ملی و رسیدن به دوبنده تیم ملی تلاش خواهد کرد. به او گفته‌ام اگر به تیم ملی دعوت شدی باید صد‌چندان تلاش کنی و خودت را نشان بدهی و اگر دعوت نشدی باید برای ادامه زندگی ورزشی‌ات برنامه‌ریزی داشته باشی. فکر می‌کنم مسیر زندگی یک ورزشکار حرفه‌ای غیر از این نیست.
نام فردین معصومی چقدر می‌تواند مسیر را برای امیررضا هموار کند؟ به هر حال اینکه یک پدر به‌عنوان مربی اختصاصی کنار فرزندش باشد یک امتیاز ویژه است که هر ورزشکاری از آن برخوردار نیست.
وقتی پسرم مسابقه دارد معمولا به سالن نمی‌روم. یک دلیلش این است که تحمل فشار و استرس تماشای کشتی‌های امیررضا را ندارم و دلیل دوم این است که می‌خواهم پسرم بدون هیچ حرف و حدیثی راه خودش را برود. امیررضا باید مثل بقیه کشتی‌گیرهای این مملکت زحمت بکشد و حقش را روی تشک کشتی بگیرد. من هم تجربه‌ام را در اختیارش قرار می‌دهم و کار دیگری نمی‌توانم انجام بدهم. برداشت شخصی من این است که امیررضا فیزیک بدنی مناسبی دارد و اگر تمرینات مستمری داشته باشد و حرف مربیان تیم ملی را سرلوحه کارش قرار بدهد دیر یا زود به موفقیت می‌رسد.
کشتی ایران در دهه60 سنگین‌وزن‌هایی مثل رضا سوخته سرایی، علیرضا سلیمانی و محمدحسین محبی را داشت. فکر می‌کنید با وجود امیرحسین زارع، یدالله محبی و امیررضا معصومی رقابت مثلث مدعی‌ها در این وزن تکرار شود؟
به‌نظر می‌رسد ایران در سنگین‌وزن کشتی آزاد در حال رسیدن به شرایط بسیار خوبی است. البته ما گیلانی‌ها روی خطه خودمان تعصب داریم. دوبنده دسته سنگین‌وزن تیم ملی کشتی تا سال‌ها و شاید نزدیک به 2دهه به کشتی‌گیران گیلانی تعلق داشت. من به اتفاق ابراهیم مهربان سال‌ها در این وزن کشتی گرفتیم. کشتی‌گیران گیلانی همیشه در این وزن مدعی بوده‌اند و امیدوارم پسرم یک روز دوبنده تیم ملی در سنگین وزن را بپوشد و برای ایران افتخار کسب کند. به هر حال یدالله محبی در این رده چندبار قهرمان آسیا شده و سال‌ها صاحب دوبنده تیم ملی بوده است. امیرحسین زارع هم مدال المپیک دارد و قهرمان جهان است. رقابت در سنگین‌وزن سخت است و این را باید به فال نیک گرفت.
با همدوره‌های سابق درباره امیررضا صحبت می‌کنید؟ نوابغ کشتی درباره او چه می‌گویند؟
با برخی دوستان درباره این موضوع صحبت می‌کنیم. یک‌بار علیرضا حیدری که از قهرمانان بزرگ کشتی ایران بود، به من گفت امیررضا استعداد و فیزیک بدنی مناسبی برای سنگین‌وزن دارد. چند کارشناس دیگر هم این موضوع را گفته‌اند اما پسرم باید پشتکار داشته باشد و همه سختی‌ها را به جان بخرد تا مدال المپیک بگیرد. امیررضا نباید به فکر یک مدال المپیک باشد. به‌نظرم او مثل هر کشتی‌گیر دیگری مزد زحماتش را می‌گیرد و اگر درست زندگی کند و تمرکز و تمرین منظم داشته باشد تا یک دهه می‌تواند در مسابقات جهانی و المپیک مدال بگیرد.
ورزش ایران پدر و فرزند، کم نداشته؛ از مرحوم علی دانایی‌فرد گرفته تا ناصر حجازی و علی پروین در فوتبال یا امیر و مجید احتشام‌زاده در پینگ‌پنگ و عزیز و سعید علی‌حسینی در وزنه‌برداری یا محمد و رسول و امیررضا خادم در کشتی. چرا در بیشتر موارد ضرب‌المثل پسر کو ندارد نشان از پدر نقض شده و فرزندان قهرمان ملی به ورزشکاران نخبه بدل نشدند؟
واقعیت ماجرا این است که ما باید در موقعیت ورزشکارانی از این دست باشیم تا راحت بتوانیم درباره این موضوع صحبت کنیم، ضمن اینکه معتقدم اساسا نباید دیگران را قضاوت کرد. ورزشکاری که به نام پدرش تکیه کند تا یک جایی پیش می‌رود و به قله نخواهد رسید. خدا را شکر که پسرم چنین ذهنیتی ندارد و از نوجوانی روی پای خودش ایستاده است. من هم تجربیاتم را در اختیارش قرار می‌دهم که از خانواده معصومی یک نام نیک در کشتی ایران به یادگار بماند.
