انگ، اسکار ، آلوپسی

سمیه جاهدعطائیان

وقتی 18ساله بود، به اندازه یک سکه روی سرش از موهایش به‌طور ناگهانی ریخت و جای خالی‌اش علامت سؤالی شد برای خانواده و نزدیکانی که نمونه آن را ندیده بودند. تعداد سکه‌ها روی سرش به اندازه‌ای شد که فقط با کلاه می‌توانست همه جا ظاهر شود. متخصصان پوست و مو هر کدام تجویزی داشتند، تا اینکه با نمونه‌برداری از روی پوست مشخص شد که مبتلا به بیماری آلوپسی است. وقتی کسی مبتلا به آلوپسی آره آتا می‌شود سلول سیستم ایمنی بدن، فولیکول‌های مو را فرا‌می‌گیرد و به آن حمله می‌کند که در نتیجه آن مو در برخی نقاط بدن ریزش پیدا می‌کند. در این بیماری خود ایمنی سیستم ایمنی به اشتباه به بخشی از بدن حمله می‌کند. اطلاع‌رسانی در مورد این بیماری بسیار کم انجام شده است و شاید تا زمان پیش آمدن حاشیه اسکار و انتشار خبری درباره اینکه همسر ویل اسمیت مبتلا به این بیماری است، اطلاعات کافی در مورد بیماری خود ایمنی آلوپسی وجود نداشت و همین جنجال باعث شد تا به‌صورت جسته و گریخته در مورد آلوپسی اطلاع‌رسانی شود. آنچه اهمیت دارد این است که افراد مبتلا به بیماری آلوپسی یا لیکن‌پلان که به مرور زمان موهای سر، ابرو و مژه‌های خود را از دست می‌دهند با معضلات ریز و درشتی در محیط فردی، خانوادگی  یا اجتماعی‌شان روبه‌رو هستند. آمار دقیق و موثقی از تعداد افراد درگیر با این بیماری در کشور وجود ندارد و اطلاع‌رسانی زیادی هم در این زمینه صورت نگرفته است. پذیرش مشکلات زنان و مردان درگیر با این بیماری به‌خصوص آنها که به تازگی از پزشکان تشخیص نهایی گرفته و با تغییرات ظاهری فراوانی روبه‌رو بودند دشوار است. مردان و به‌خصوص زنان با نگاه‌های خیره دیگران روبه‌رو هستند و بسیاری از افراد به‌دلیل عدم‌آگاهی آن‌را با بیماری سرطان اشتباه می‌گیرند و حتی سؤال می‌پرسند که آیا به تازگی شیمی‌درمانی داشته‌اند؟ در این هنگام حجم عظیمی از تجویزهای دارویی، درمانی و معرفی پزشک، متخصص یا افراد فاقد‌اعتبار و مجوز قانونی در حوزه پزشکی به‌سوی مبتلایان سرازیر می‌شود. از مصرف فلان قرص، دارو یا خوردنی و مالیدنی‌های پوستی گرفته تا داروهای گیاهی، سنتی، محصولات گانودرما و... و هرکسی هم اصراردارد که پیشنهاد خودش جواب می‌دهد و رد خور ندارد! این بیماری وجه بزرگی دارد و آن این است که زنان درگیر با این بیماری باید پوستیژهای سنگین و نایلونی سر کنند تا طاسی سرشان مشخص نباشد. پوستیژهایی که پوست سر را حساس کرده و بسیار گرم هستند. خانم‌ها برای خریداری پوستیژ‌هایی که از موی طبیعی هستند هم باید هزینه هنگفتی بپردازند و یا از دستمال سر استفاده کنند. مردان هم وقتی درگیر این بیماری شده و به‌خصوص با ریزش مژه و ابروهایشان روبه‌رو می‌شوند با مشکلات زیادی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند که مهم‌ترین آن احتمال بروز افسردگی، سرخوردگی و گوشه‌گیری در سال‌های ابتدایی درگیری با این بیماری است. زنان نیز در مقایسه با مردان به‌خاطر از دست دادن مو دچار نگرانی و اضطراب شده و در بیشتر موارد نیازمند مداخلات و مشاوره‌های روانشناختی و مددکاری هستند. هنوز درمان قطعی و مشخصی برای این بیماری شناخته نشده و گفته می‌شود که استرس و هیجان می‌تواند عوارض آن را تشدید کند. به‌عنوان یکی از بیماران مبتلا به لیکن‌پلان که با شرایط از دست دادن موی سر روبه‌رو هستم، اطلاع‌رسانی در مورد این بیماری را بسیار ضروری می‌بینم؛ چرا که اگر جامعه آگاه شود نگاه‌های متعجب، ترحم‌آمیز، خیره، سرشار از تمسخر و انگشت‌های اشاره به‌سوی مبتلایان به آلوپسی کمتر می‌شود و با کاهش انگ و فشارهای اجتماعی سازگاری با شرایط به‌وجود آمده آسان‌تر خواهد بود.