با تنیس خوشبخت‌ترین آدم دنیا هستم
مهرداد رسولی
در دنیای تنیس فقط یک بازیکن تا 66سالگی مقابل چشم تماشاگران به میدان می‌رود و آن یک بازیکن کسی نیست جز منصور بهرامی که در هفتمین دهه زندگی‌اش بین طرفداران تنیس در دنیا محبوبیت قابل اعتنایی دارد. او در اوج جوانی، ایران را به مقصد فرانسه ترک کرد و با اجرای تنیس نمایشی در بسیاری از کشورهای دنیا به یک چهره شناخته شده بدل شد. منصور بهرامی شاید سرشناس‌ترین ورزشکار ایرانی باشد که در بسیاری از کشورهای جهان مقبولیت دارد و محبوبیتش از اسطوره‌های تنیس دنیا اگر بیشتر نباشد کمتر نیست. او هنوز با موهایی سفید و صورتی تکیده، تماشاگران را به وجد می‌آورد و می‌گوید در زمین تنیس احساس خوشبختی می‌کند، اما چه‌کسی است که نداند تنیسور سرشناس ایرانی آرام‌آرام به خط پایان نزدیک شده و اجراهای پرطرفدار او دیر یا زود به تاریخ خواهد پیوست. حرف‌های منصور بهرامی درباره مهم‌ترین اتفاقات سال تنیس و فراز و فرودهای واپسین سال‌های حضورش در دنیای تنیس شنیدنی است.
سال1400 برای طرفداران بی‌شمار تنیس در ایران پرهیجان بود؛ از غروب ستاره‌ای به نام راجر فدرر گرفته تا ثبت رکورد تازه رافائل نادال و ماجرای اخراج نواک جوکوویچ از مسابقات اوپن استرالیا که طرفداران تنیس را هیجان‌زده کرد. دنیای تنیس را در سال1400 چگونه دیدید؟
یکی از مهم‌ترین اتفاقات سال در دنیای تنیس این بود که به‌خاطر شیوع کرونا در جهان، بیشتر مسابقات بدون تماشاگر برگزار شد. ماجرای واکسن‌زدن یا نزدن جوکوویچ و اخراج این بازیکن از مسابقات اوپن استرالیا یکی دیگر از اتفاقات مهیج سال بود. البته جوکوویچ یک اتفاق مهم دیگر را هم رقم زد و آن وداع دراماتیک با اوپن آمریکا بود. بعد از قهرمانی جوکوویچ در مسابقات ویمبلدون و رولان گاروس شخصاً تصور می‌کردم این بازیکن از همه رکوردها عبور می‌کند و بهترین تنیسور تاریخ خواهد شد. در چنین شرایطی همه کارشناسان بر این باور بودند که جوکوویچ مسابقات یو اس اوپن را هم فتح می‌کند اما فشار افکار عمومی روی این بازیکن کار خودش را کرد و نتوانست نمایشی که همه انتظار داشتند را در آمریکا ارائه بدهد. شاید همه دنیا می‌خواستند جوکوویچ یو اس اوپن را ببرد و به دومین بازیکن تاریخ بدل شود که در یک سال، 4گراند اسلم متوالی را برده است. راد لیور، اسطوره تنیس استرالیا تنها بازیکنی است که 2بار چنین رکوردی را به جا گذاشته و بعد از او هیچ تنیسوری موفق نشد در یک سال 4گرند اسلم متوالی را ببرد. جوکوویچ در یک قدمی این رکورد بود و به همین دلیل فشار بیش از حدی را تحمل می‌کرد. همین فشارها باعث شد نتواند یو اس اوپن را ببرد و این فرصت تاریخی را از دست بدهد. یک شگفتی هم در تنیس زنان اتفاق افتاد و آن هم درخشش تنیسوری 18ساله و گمنام انگلیسی به نام رادوکانو بود که با 10برد متوالی قهرمان مسابقات یو اس اوپن آمریکا شد. شگفتی‌هایی از این دست فقط در تنیس زنان اتفاق می‌افتد و در تنیس مردان کسی انتظار ندارد یک ورزشکار گمنام بیاید و همه حریفانش را ببرد و قهرمان گرند اسلم شود.
البته جوکوویچ فرصت دارد که در آینده‌ای نزدیک به پرافتخارترین تنیسور تاریخ بدل شود. با این حساب می‌توانیم بگوییم سلطه فدرر بر تنیس دنیا تمام‌شده است؟
به‌نظرم اگر فدرر به صحنه تنیس دنیا برگردد، شانسی برای بردن مسابقات مهم ندارد. ممکن است برگردد و چند بازی هم انجام بدهد اما دست آخر به این نتیجه می‌رسد که وقتش رسیده با دنیای تنیس وداع کند. الان رقابت بر سر تصاحب عنوان پرافتخارترین تنیسور تاریخ بین رافائل نادال و نواک جوکوویچ است و تکلیف این ماجرا در مسابقات رولان گاروس فرانسه مشخص خواهد شد. نظر شخصی من این است که رافائل نادال شانس بیشتری دارد. هیچ تنیسوری تا 100سال آینده نمی‌تواند موفقیت‌ها و رکوردهای این بازیکن را لمس کند. هیچ بازیکنی نمی‌تواند 13بار گرند اسلم رولان گاروس را ببرد یا 12بار مسابقات مونته کارلو را فتح کند. نادال، بازیکنی است که بسیار تمرین می‌کند و اگر مثل فدرر تمرین می‌کرد صاحب این رکوردها نبود. البته جوکوویچ هم بازیکن مصمم و بااراده‌ای است. او چند سال قبل به من گفت: منصور، همه در مورد نادال و فدرر صحبت می‌کنند اما من از همه رکوردها عبور می‌کنم و بهترین تنیسور تاریخ می‌شوم. آن موقع کسی حرف‌های جوکوویچ را جدی نمی‌گرفت اما او به همه ثابت کرد در هر کاری ثابت قدم است. گاهی اوقات پیش می‌آید که بعد از یک مسابقه سنگین دوباره به زمین بر‌می‌گردد و روی نقاط ضعفش کار می‌کند. کمتر تنیسور مطرحی را می‌توان با این ویژگی‌ها سراغ داشت.
طرفداران تنیس در ایران امسال شاهد ظهور پدیده‌ای به نام مشکات‌الزهرا صفی بودند. او به‌عنوان نخستین دختر ایرانی در یک گرند اسلم مهم مثل اوپن استرالیا به میدان رفت و نخستین برد یک دختر ایرانی در این مسابقات را هم رقم زد. درخشش ناگهانی او خیلی از ایرانی‌ها را یاد ارغوان رضایی انداخته که یک موقع اسطوره‌های تنیس زنان مثل ونوس ویلیامز را برد و بین 10تنیسور برتر دنیا قرار گرفت. بازی‌های این بازیکن در مسابقات اوپن استرالیا را تماشا کردید؟
بازی‌های این دختر ایرانی را در استرالیا ندیدم اما نتایج را دنبال می‌کردم. باید این بازیکن را تحسین کنیم که با حجاب اسلامی و در گرمای 30درجه در گرند اسلم بازی می‌کند و برنده هم می‌شود. برای مشکات آرزوی موفقیت می‌کنم و امیدوارم همینطوری پیش برود اما واقعیت ماجرا این است که او در ابتدای راه قرار دارد و فقط یک مسابقه را در مرحله مقدماتی برده است. الان تنیسور 18-17ساله داریم که می‌آید و قهرمان گرند اسلم می‌شود. مشکات به این دلیل مورد توجه قرار گرفته که به‌عنوان نخستین دختر ایرانی در مسابقات بین‌المللی تنیس به میدان رفته که جای تحسین هم دارد. به جای تعریف و تمجیدهای اغراق‌آمیز می‌خواهم به او بگویم مشکات عزیز، تو در ابتدای راه قرار داری و باید زحمات زیادی بکشی تا به موفقیت‌های بزرگ برسی.
چگونه باید از چنین تنیسورهایی مراقبت کرد تا بعد از مدت کوتاهی مثل ارغوان رضایی از صحنه تنیس محو نشوند؟
واقعیت این است که در دنیای تنیس هیچ موفقیتی بدون زحمت به‌دست نمی‌آید. مشکات‌الزهرا صفی خیلی باید زحمت بکشد تا به بازیکنی مطرح بدل شود. باید مدام با تنیسورهای بهتر از خودش مسابقه بدهد. بازیکنی با این ویژگی‌های خاص و منحصر به فرد در هر مسابقه‌ای مورد تحسین مردم و تماشاگران قرار می‌گیرد و او باید این اتفاق را به فال نیک بگیرد.
سال1400برای خودتان هم سال شلوغی بود و در بسیاری از کشورهای دنیا تنیس نمایشی اجرا کردید. فکر می‌کنید هنوز هم طرفداران خودتان را دارید؟
اجراهای من از نوامبر سال قبل شروع شد و آخرین بار، همین 2هفته قبل بود که در دبی با نوابغ تاریخ تنیس مثل جان مکنرو و روزسکی و فیلیپوسیس بازی کردم. در نخستین بازی سال هم در لندن با همین رادوکانو که قهرمان مسابقات یو اس اوپن آمریکا شد بازی کرده بودم. طبق قرار قبلی 5آوریل در کپنهاگ بازی می‌کنم و بعد از آن هم در ویمبلدون و اوپن فرانسه به میدان می‌روم. کار من بازی‌کردن است و هنوز هم طرفداران خودم را دارم. روال کارم اینگونه است که اگر تماس بگیرند پیشنهاد را می‌پذیرم و بازی می‌کنم و اگر تماسی نباشد که هیچ. اینکه مردم هنوز سراغم را می‌گیرند و می‌خواهند برایشان تنیس نمایشی اجرا کنم به من قوت قلب می‌دهد. برای همین همیشه برای بازی‌کردن انگیزه و اشتیاق دارم تا نوع بازی‌ام را به مردم دنیا نشان بدهم و آنها را به تنیس علاقه‌مند کنم.
اینکه یک تنیسور 66ساله هنوز بازی می‌کند برای خیلی از مردم دنیا الهام‌بخش است. تصور می‌کنید تا چه زمانی می‌توانید تنیس نمایشی را که آمادگی جسمانی بالایی هم می‌خواهد اجرا کنید؟
روزی که نتوانم در زمین مسابقه تحرک کافی را داشته باشم از دنیای تنیس خداحافظی خواهم کرد اما وضعیت جسمانی‌ام به‌گونه‌ای است که هنوز در مسابقات نمایشی دوبل هم بازی می‌کنم و می‌توانم مردم را به وجد بیاورم. خیلی مهم است که انسان هر کاری را با اشتیاق انجام بدهد. وقتی در زمین تنیس هستم خودم را خوشبخت‌ترین انسان روی زمین می‌دانم و این انرژی را از مردم می‌گیرم. فکر می‌کنم تا یکی، 2سال دیگر یعنی تا 67یا 68سالگی توان بازی‌کردن را دارم. فکر می‌کنم 7-6سالی می‌شود که مسن‌ترین بازیکن دنیا در تنیس نمایشی هستم اما هیچ بازیکنی به اندازه من در دنیا تنیس نمایشی اجرا نمی‌کند. وقتی احساس کنم توان ادامه کار را ندارم، خداحافظی می‌کنم و می‌روم؛ قبل از آنکه مورد تمسخر مردم قرار بگیرم.
در همینه زمینه :
