خوشبخت مثل ژنرال!

انگلیس، پرتغال و آلمان؛ به هر جایی می‌نگریم نشانی از درخشش یک مهاجم ایرانی می‌بینیم. اینکه 3بازیکن ایرانی در یک هفته از 3لیگ سخت اروپایی گل‌های مهمی برای تیم‌شان بزنند، تجربه‌ای نیست که مدام تکرار شود. این ماجرایی است که نشان می‌دهد این نسل از فوتبال ایران چه قابلیت‌هایی دارد و کادر فنی فعلی تیم ملی، چقدر خوشبخت خواهد بود. اگر واقعا قرار به شروع یک دوران تازه در تیم ملی است، اگر قرار است ایران هجومی بازی کند و تماشاگرانش را به وجد بیاورد، اگر قرار است تیم ملی ترس را کنار بگذارد، جلو برود و هراس به دل تیم‌های رقیب بیندازد، هیچ زمانی بهتر از همین حالا برایش وجود نخواهد داشت. با این مهاجم‌های گلزن و آماده، فوتبال ایران می‌تواند جاه‌طلب‌تر از همیشه باشد. فقط کافی است به‌درستی از این نفرات استفاده کنیم و به سراغ تحمیل‌کردن بازی‌مان به تیم‌های رقیب برویم. اگر چند‌ ماه به عقب برگردیم، مهاجمان فوتبال ایران را در فرمی متفاوت با امروز می‌بینیم.
کمی قبل از جام‌جهانی، علیرضا جهانبخش به نیمکت فاینورد دوخته شده بود، سردار آزمون با مصدومیت دست و پنجه نرم می‌کرد و نتوانسته بود در تیم جدیدش جا بیفتد، ‌اللهیار صیادمنش با یک آسیب‌دیدگی دردناک روبه‌رو بود و مهدی طارمی نیز بخشی از تمرکزش را به‌خاطر درگیری با سرمربی قبلی تیم از دست داده بود. در لیگ برتر هم هیچ مهاجمی به جز یورگن لوکادیا نمی‌درخشید. حالا اما همه‌‌چیز فرق کرده است؛ علیرضا جهانبخش به یک ستاره ثابت برای فاینورد تبدیل شده و با این تیم در صدر جدول لیگ هلند دیده می‌شود، طارمی حتی در دربی حساسی مثل نبرد پورتو و بنفیکا، در اوج تمرکز گل برتری تیمش را می‌زند، سردار ژابی آلونسو را در کنار زمین به‌وجد می‌آورد و ‌اللهیار صیادمنش بالاخره نخستین گل در رقابت‌های این فصل چمپیونشیپ را به نام خودش ثبت می‌کند. قلعه‌نویی مربی خوشبختی است که می‌تواند این گزینه‌های سرحال و آماده را هدایت کند. به این فهرست باید شهریار مغانلو را هم اضافه کرد که در نیم فصل دوم، درخشان بوده و حتی شاید بتوان از رضا اسدی به‌عنوان یک مهاجم نوظهور در فوتبال ایران اسم برد.
فوتبال هجومی، عبارتی است که امیرقلعه‌نویی در همین زمان کوتاه بارها از آن استفاده کرده و ظاهرا به آن باور دارد. این عبارت اما به‌تنهایی نمی‌تواند مسیر واقعی تیم‌ را نشان بدهد. از یاد نبریم که مارک ویلموتس نیز چقدر روی این عبارت تأکید داشت و سرانجامش در تیم ملی ایران چه چیزی بود. شما حتی اگر رئال‌مادرید هم باشید، نمی‌توانید 90دقیقه بکوبید و جلو بروید. تیم ملی مقابل رقبایی مثل کره، ژاپن یا استرالیا، باید زیرک و فرصت‌طلب باشد اما شاید قلعه‌نویی بتواند به کمک نفراتی که در خط حمله دارد، پیله ترس را در تیم ملی فرو بریزد و تیمی شجاع‌تر از تیم کی‌روش را به زمین مسابقه بفرستد. شکی نیست که او ابزار لازم برای چنین کاری را دارد. او می‌تواند روی مهاجمانی حساب کند که این اواخر در زمین مسابقه مهارنشدنی بوده‌اند؛ بازیکنانی که اگر در روز خوبشان باشند، هیچ دفاعی در آسیا جلودارشان نخواهد بود.