خانه‌ای خواهیم ساخت سایبانش همه عشق

مژگان مهرابی- روزنامه‌نگار

۳ دلاور، ۳ رزمنده، ۳ جوانمرد در اینجا خفته‌اند؛ در بوستان والفجر. چند سالی می‌شود به محله افسریه آمده‌اند. حضورشان برکتی را روانه خانه‌ها کرده و مزارشان پایگاهی شده برای سبک کردن دل‌ها. تا یکی، دوماه پیش نشان خانه این شهدای گمنام، ۳ سنگ قبر ساده بود و بس. تا اینکه جمعی از معتمدان ایده دادند، در همین مکان مقبره باشکوهی ساخته شود تا به وقت دلتنگی مردم بر سر مزار شهدا بیایند و به یاد همه شهدا محفل روضه و نیایش برپا کنند. طرح به اجرا درآمد؛ آن هم با کمک مردم. تک‌تک همسایه‌ها   هر چه در توان داشتند برای ساخت مقبره مضایقه نکردند. چند ماهی هم طول کشید تا امروز که ساخت‌وساز مقبره روزهای آخر خود را سپری می‌کند؛ سازه‌‌ای که در آینده نه چندان دور تبدیل به میدانگاه فرهنگی- مذهبی می‌شود.

بوستان والفجر. نشانی‌‌اش سرراست است. از هر کدام از اهالی محله افسریه که بپرسی نشانی‌‌اش را می‌دهد. در گوشه‌‌ای وسایل ساخت و ساز دیده می‌شود. با نزدیک شدن به آن حدس به یقین تبدیل می‌شود. سازه‌‌ای فلزی با گنبد بزرگی که انگار توسط ۱۸ ستون روی دست نگه‌داشته‌اند. زیر گنبد ۳ مزار دیده می‌شود. ۳ شهید گمنام. سن‌شان ۲۰، ۲۲ و ۲۶ ساله. اینکه اهل کدام دیارند و پدر و مادرشان الان کجا هستند را کسی نمی‌داند. البته برای مردم اینجا فرقی هم نمی‌کند که این شهدا نام‌شان چیست و اصالت‌شان به کدام شهر برمی‌گردد. کار هر روز آنها این است که با عبور از بوستان، خود را به مقبره شهدا برسانند و فاتحه‌‌ای نثار روح پرفتوح‌شان کنند. می‌توان گفت این ۳ شهید، لحظه‌‌ای مزارشان خالی از مهمان نیست. سازه مقبره ۱۶ ضلعی است و روی ۱۸ ستون بنا شده است. به‌گفته استاد بنا، سازه مساحتی بالغ بر ۸۰مترمربع دارد و طراحی و ساخت آن به درخواست مردم، به‌دست هنرمندان اصفهانی سپرده شده است. از ظواهر امر برمی‌آید، از عملیات عمرانی آن فقط کف‌سازی‌‌‌اش مانده است.

این شهدا سراسر برکت و معنویت‌اند
 در گیرودار کار استاد بنا و شاگردش، بانوی سالخورده‌‌ای از راه می‌رسد. از دور فاتحه‌‌ای می‌خواند و التماس دعایی به شهدا می‌گوید. او که خودش را کبری حشمتی معرفی می‌کند، می‌گوید:«این شهدا برکت محله‌اند. هر بار که برای خرید بیرون می‌آیم سری هم به آنها می‌زنم و می‌خواهم برایم دعا کنند. اینها هم بچه‌های من هستند. خدا می‌داند که مادرشان در کجا چشم انتظار آمدنشان است. به جای مادرشان برای آنها مادری می‌کنم. نه‌تنها من، همه زنان محله مادری می‌کنند». او فقط توانسته ۱۰۰ هزار تومان کمک کند. اما هر شب جمعه یک جعبه خرمای برای آنها خیرات می‌دهد. امثال حشمتی در اینجا زیادند. کسانی که با طیب‌خاطر برای شهدا هزینه می‌کنند. معصومه نعمتی ازجمله کسانی است که خانه‌‌اش با بوستان والفجر فقط چند قدم فاصله دارد. او می‌گوید:«آنها برای حفظ امنیت مملکت جان خود را فدا کردند. ساختن مقبره را برای آرامش دل خودمان انجام دادیم. هدف این بود که به نوعی یادشان را گرامی بداریم».

پاتوق فرهنگی برای جوانان
بانی این امر زیبا، قاسم حسین‌زاده، معتمد محله است. او ابتدای امر طرح ساخت مقبره را با مردم در میان گذاشت. همسایه‌ها یکی یکی پای کار آمدند؛ از بانوی سالمند مستمری‌بگیر تا مغازه‌دار، هر کس در حد وسع مالی‌‌اش وجهی را هدیه داد تا مقبره‌‌ای در خور شهیدان گمنام ایجاد شود. او می‌گوید:«انگار همین دیروز بود که شهدا را در محله ما تشییع و در بوستان والفجر به خاک سپردند. از آن زمان تاکنون این عزیزان تحولی را در اینجا ایجاد کردند. شاید باور نکنید تا قبل از خاکسپاری آنها بوستان والفجر مکان مناسبی برای دردسرسازی اراذل و معتادان شده بود. اما به مرور همان‌هایی که به‌دلیل رفتار ناشایست خود انگشت‌نما شده بودند دیگر به بوستان نمی‌آمدند. انگار از روی شهیدان خجالت می‌کشیدند». به‌گفته حسین‌زاده این مقبره، در واقع یک میدانگاه کوچک است که برای اجرای مناسبت‌های ملی و مذهبی از آن استفاده می‌شود. او ادامه می‌دهد:«وقتی طرح را با مردم در میان گذاشتیم مردم یک‌به‌یک پای کار آمدند. یکی۵۰هزار تومان داد، یکی ۵میلیون. مردم اینجا درآمد بالایی ندارند ولی برای شهدا کم نگذاشتند. هزینه‌‌ای که از سوی آنها جمع‌آوری شده مبلغی بالغ بر یک میلیارد و ۵۰۰هزار تومان است. در فعالیت‌های اجرایی علاوه بر اهالی، امور مساجد و حوزه بسیج ۳۳۱ محمدبن عبدالله(ص) همکاری زیادی کردند». به باور حسین‌زاده، با ایجاد این مقبره اتفاق خوب دیگری هم رخ می‌دهد و آن ایجاد یک پاتوق فرهنگی در محله است؛ جایی که جوانان می‌توانند حضور پیدا کرده و در کنار هم اقدامات فرهنگی و هنری انجام دهند. او در پایان بازگو می‌کند؛«از مزایای دیگر این میدانگاه کوچک، فراهم کردن شرایطی برای تجمع اهالی است. اینکه مراسم روضه یا نیایشی برگزار کنند و در کنار آن از حال هم باخبر شوند و برای رفع مشکلات یکدیگر قدمی بردارند.»