همکاری تمام‌عیار آپارتمان‌نشین‌های همسایه‌دار

سمیه جاهد‌عطائیان

خیلی از ما یکی از ساکنان و مستأجران طبقاتی از یک آپارتمان هستیم. همیشه گفته‌اند که مستأجر به خانه صاحبخانه رحم و دلسوزی ندارد، آبادی تحویل می‌گیرد و خرابه تحویل می‌دهد. حتی این روزها مستأجرانی هم هستند که خرابی تحویل می‌گیرند و آبادی تحویل می‌دهند و بعد از گذشت یک‌سال باید دوباره خانه به‌دوش شوند و برای پذیرفتن شرایط جدید، کرایه جدید، رهن و پول‌پیش جدید وارد مذاکرات چندجانبه دیگری شوند؛ آنهم یک مذاکره جانفرسا و نفسگیر.
دل همه ما پر است از کرایه‌های سرسام‌آور برخی مالکان که قیمت‌ها را هر سال بالا‌تر می‌برند اما قرار نیست این چند سطر به پای گلایه از گرانی اجاره‌بها تلف شود. قرار است گریزی به گوشه‌ای از همسایه‌داری یا همان فرهنگ آپارتمان‌نشینی زده شود. انگار آپارتمان‌نشینی به همان وقت‌ها که باید در مدرسه روزنامه‌‌دیواری را به‌صورت گروهی به سرانجام می‌رساندیم شباهت زیادی دارد یا وقتی برای کاریابی به مرکزی معرفی می‌شویم می‌گویند روحیه همکاری جمعی ضامن ادامه همکاری است اما برای ساکن شدن در یک آپارتمان از این مسائل نمی‌پرسند، با آنکه داشتن روحیه همکاری جمعی اینجا بسیار مهم و حیاتی است. ما بدون اینکه دقت کرده باشیم در زندگی‌های امروزی روحیه همکاری‌های جمعی‌مان تقویت شده. آپارتمان‌های ما و همسایه‌هایمان ناخودآگاه این روحیه را در ما تقویت کرده و ما فقط به کمی فرهنگسازی‌ نیاز داشتیم و داریم که فضای مجازی اگرچه کمک زیادی کرد، ما خودمان هم تلاش‌هایی کردیم و حالا همگی همکاری تمام‌عیاری در آپارتمان‌هایمان داریم؛ به‌خصوص وقتی صاحبخانه در آپارتمان زندگی نمی‌کند و ما مجبور هستیم خودمان مدیریت و همکاری کنیم. پاییز و برگ‌ریزان‌هایش یکی از آن فصل‌هایی است که ناخودآگاه همکاری‌هایمان را تقویت کرد. وقتی حیاط مجتمع‌های بزرگ و کوچک سرایدار ندارد، اهالی آپارتمان خودشان برای نظافت ساختمان تلاش می‌کنند. یک روز همسایه طبقه اول یا روز دیگر همسایه طبقه سوم به نوبت کار نظافت و جاروی حیاط را انجام می‌دهند یا اصلا برای جمع نکردن برگ‌های پاییزی با هم به تفاهم می‌رسند تا از منظره‌اش لذت ببرند. حتی قبل از کرونا بساط چای خوردن هم در حیاط راه‌می‌انداختند... بله تمام مستأجر‌ها وقتی از تب‌و‌تاب پیدا کردن خانه فارغ شدند و روزگارشان برای تامین مخارج زندگی به‌خصوص هزینه‌های اجاره‌خانه سخت شد، در همین حیاط، کنار همسایه‌هایشان، کنار خانواده‌هایشان چای می‌نوشند و برای روزی فردایشان به خدا توکل می‌کنند. کاش آپارتمان‌نشین‌های اینچنینی زیاد شود!