طارمی؛ پدیده 5ضلعی
ستاره خط حمله تیم ملی، چطور به این جایگاه منحصربه‌فرد رسید؟
بهروز رسایلی
حالا لیورپول هم به فهرست قربانیان نامدار مهدی طارمی اضافه شده است؛ درست مثل یوونتوس و چلسی. او در لیگ پرتغال هم پشت سر هم می‌درخشد و سوپرگل‌های تماشایی می‌زند. در تیم ملی هم شرایط مهدی مشابه است. مثلا به بازی با عراق نگاه کنید؛ اول آن سانتر تماشایی را بین 2 ابروی علیرضا جهانبخش فرستاد و بعد هم در یک موقعیت واقعا سخت، از تنها منفذ ممکن گل دوم ایران را به ثمر رساند. صد البته همه می‌دانستند طارمی فوتبالیست باکیفیتی است، اما رسیدن او به چنین سطحی، حقیقتا قابل پیش‌بینی نبود. بی‌گمان در این ارتقای درجه تاریخی، عوامل متعددی دخیل بودند که می‌توان 5 مورد از مهم‌ترین آنها را مرور کرد.
استعداد
از همان نخستین نمایش‌های مهدی طارمی در پرسپولیس به وضوح مشخص بود که او استعداد چشمگیری دارد. 2پاس گل تماشایی طارمی در فصل اول حضورش در پرسپولیس را به یاد بیاورید؛ ضربه سرش برای محمد نوری در مقابل دروازه استقلال و پاس پشت پایش برای مرحوم هادی نوروزی در دیدار با لخویا یا الدوحیل فعلی. روشن بود طارمی بازیکن باکیفیتی است. مطمئنا نبوغ ذاتی به تنهایی کافی نیست و نیاز به ممارست و کوشش دارد، اما تردیدی هم نیست که استعداد کارها را راحت‌تر می‌کند. کسانی که در هر زمینه‌ای مستعد هستند، با تلاش کمتر، نتیجه بهتر می‌گیرند و کار رقبا برای پایین کشیدن آنها ساده نیست.
بی‌باکی
مهدی طارمی در توصیف خودش می‌گوید به یاد نمی‌آورد بابت هیچ مسئله‌ای مضطرب یا نگران شده باشد. راست می‌گوید. شاید این فاکتور در برخی زمینه‌ها زیاد هم خوب نباشد (مثل عقد قرارداد با ریزه‌اسپور و بازگشت به پرسپولیس با خیال راحت!)، اما حداقل درون مستطیل سبز حسابی به‌کار طارمی آمده است. برای او فرقی نمی‌کند برابر کدام حریف با چه بازیکنانی قرار گرفته است. مهدی خونسرد و آرام کارش را می‌کند و این مسئله در افزایش کارایی او تأثیر بسیار زیادی دارد. ترس و فشار روانی در هر میدانی باعث کاهش بهره‌وری ورزشکار می‌شود. طارمی اما روزی که جلوی 100هزار نفر در بازی حساس با النصر عربستان پنالتی‌اش را چیپ زد، نشان داد اصلا کلمه استرس به گوشش نخورده است!
ترجیح متن بر حاشیه
بدون تعارف طارمی فوتبالیست بی‌حاشیه‌ای نیست و مصداق‌های این داستان را هم خودتان بهتر می‌دانید، اما او یک حسن بزرگ دارد؛ اینکه می‌فهمد متن مهم‌تر از حاشیه است. او شبیه فوتبالیست‌هایی نشد که با نخستین رگه‌های شهرت کاملا از ریل خارج شدند و دیگر هم به مسیر برنگشتند. طارمی بیراهه داشت، اما راه را گم نکرد. شاید اگر او در همان حواشی چند سال پیش باقی می‌ماند، الان باید مسابقات لیگ قهرمانان اروپا را از تلویزیون نگاه می‌کرد، اما بازگشت به مسیر باعث شد مهاجم بوشهری حالا یکی از ستاره‌های همین تورنمنت باشد. پس زمین خوردن مهم نیست، این بلند شدن است که اهمیت دارد.
علاقه
طارمی فوتبال را دوست دارد و این مسئله خیلی به او کمک می‌کند. بازیکنان زیادی داشته‌ایم که اتفاقا بامهارت هم بوده‌اند، اما به اندازه کافی فوتبال را دوست نداشتند و به آن به چشم بیزینس نگاه می‌کردند. داستان مهدی اما فرق دارد. او حتی وقتی از پرتغال برای استراحت به بوشهر برمی‌گردد هم مشغول تمرین در فوتبال ساحلی می‌شود. این فاکتور مهمی است. مقایسه کنید با پیام صادقیان که اخیرا در یکی از مصاحبه‌هایش گفته بود: «من در فوتبال به هر چه می‌خواستم رسیدم و دیگر برایم کافی بود.» به چی رسیدی دقیقا؟
پشتکار
تبلور این فاکتور بیرون از زمین است. طارمی برای پیشرفت خودش برنامه ریخته و این نکته را مخصوصا زمانی درمی‌یابیم که انگلیسی حرف زدن او با خبرنگاران را می‌بینیم. مهدی برای زبان‌آموزی وقت گذاشته و با اعتمادبه‌نفس غریزی‌اش، الان خیلی راحت در مصاحبه‌های پینگ‌پنگی با رسانه‌های فرنگی شرکت می‌کند. پس او پکیج پیشرفت را درست طراحی کرده؛ انتخاب‌های خوب و تمرین بیشتر در زمین، برخوردهای حرفه‌ای و کسب مهارت‌های لازم بیرون از آن. با این اوصاف، موفقیت طارمی چرا باید باعث تعجب باشد؟
در همینه زمینه :
