بیم، امید، تردید

بهروز رسایلی| خیلی زودتر از آنچه به‌نظر می‌رسید و خیلی حیاتی‌تر از آنچه تصور می‌شود، رسیدیم به مسابقات تیم ملی؛ به آخرین مرحله انتخابی جام‌جهانی 2022قطر. شاید چند‌ماه پیش حضورمان در این مرحله به‌رؤیا شبیه شده بود، اما تیم ملی با هر مکافاتی بود از خوان قبلی عبور کرد و حالا رسیده به مرحله تعیین سرنوشت. شکر خدا گروه‌مان متعادل از آب درآمده و کنار سوریه، عراق، کره‌جنوبی، امارات و لبنان قرار گرفته‌ایم. گروه، گروه خوبی است، اما درست مثل مرحله قبلی یک غفلت می‌تواند همه‌‌چیز را خراب کند. مسابقات تیم ملی در این مرحله با تقابل برابر سوریه و عراق در پنجشنبه این هفته و سه‌شنبه آینده آغاز خواهد شد. برای این دو بازی اما کادرفنی تیم ملی احساسات ضد‌ونقیضی دارد.

   امیدها
اولین دلخوشی اسکوچیچ، بازگشت به ورزشگاه آزادی است. بعد از 23ماه، اگر اتفاق خاصی رخ ندهد تیم ملی به ورزشگاه آزادی برمی‌گردد و می‌تواند مسابقه مهم با سوریه را در استادیوم ملی ایرانیان برگزار کند. این اتفاق بسیار خوبی است، حتی اگر تماشاگران همچنان حق حضور در ورزشگاه را نداشته باشند. امیدواری بعدی دراگان، به عبرت گرفتن ملی‌پوشان از اتفاقات مرحله قبلی مربوط می‌شود. خیلی دور نشده‌ایم از زمانی که سبکسری بازیکنان در دست‌کم گرفتن عراق و بحرین در مرحله قبلی، نزدیک بود به قیمت حذف تیم ملی تمام شود. حالا حتما شاگردان اسکوچیچ با تمرکز و جدیت بیشتری به مصاف رقبا خواهند رفت. دلخوشی بعدی هم مربوط می‌شود به تحکیم جایگاه سرمربی کروات در تیم ملی. در مرحله قبلی خیلی‌ها به او باور نداشتند و همچنان نسبت به چنین انتخابی در تیم ملی شاکی بودند، اما حالا این مربی توانایی‌هایش را نشان داده و منتقدان سرسختش از اکثریت به اقلیت تبدیل شده‌اند. آخرین دلخوشی اسکو هم آمادگی ستاره‌ها مخصوصا در فاز هجومی است؛ جایی که سردار آزمون همچنان مثل ماشین گل می‌زند و به تازگی تعداد گل‌هایش در لیگ روسیه را از 100 هم بالاتر برد. البته آزمون بازی با سوریه را به‌دلیل محرومیت از دست داده، اما برابر عراق حتما به ما کمک خواهد کرد. از طرف دیگر مهدی طارمی هم این هفته موفق شد بالاخره نخستین گلش در فصل جدید لیگ پرتغال را به ثمر برساند و به قول خودش با اعتماد به نفس بالا به اردوی تیم ملی ملحق شود. بهبود وضعیت علیرضا جهانبخش هم که اصلا نیازی به یادآوری ندارد. وینگر افسرده چند‌ماه پیش، حالا در فاینورد به یک ستاره سرپنجه تبدیل شده که خوب گل می‌زند و خوب پاس گل می‌دهد.

   بیم‌ها
نگرانی‌هایی هم البته هست که عمده آنها به مصدومیت بازیکنان برمی‌گردد. غیراز محرومیت سردار آزمون برابر سوریه که در موردش حرف زدیم، چند بازیکن تیم ملی هم به‌دلیل آسیب‌دیدگی 2 بازی پیش رو را از دست داده‌اند. مهم‌ترین آنها بدون تردید احسان حاج‌صفی است. کاپیتان تیم ملی با وجود همه نقد و نظرها، همچنان برای این تیم مهره‌ای مؤثر به شمار می‌رود. او در بازی سرنوشت‌ساز با عراق هم پاس گل گره‌گشای صعود را برای سردار آزمون فرستاد. حضور حاج‌صفی باتجربه در میانه میدان می‌توانست برای تیم ملی یک غنیمت بزرگ باشد، اما فعلا او را نداریم. در قلب خط دفاع هم مرتضی پورعلی‌گنجی و عارف غلامی مصدومیت‌های شدید پیدا کرده‌اند که بین این دو، قطعا غیبت نفر اول خبر مهم‌تر و بدتری است. یک نگرانی دیگر به ابتلای بدموقع اسکوچیچ و دستیارش وحید هاشمیان به ویروس کرونا مربوط می‌شود؛ آنچه می‌تواند روند آماده‌سازی تیم ملی را پیش از دیدار با سوریه تحت‌تأثیر قرار بدهد.

   یک تردید
طبیعتا همه مربیان دنیا در مورد انتخاب بازیکنان اصلی تردیدهایی دارند، اما این مسئله در مورد دراگان اسکوچیچ دست‌کم در یک پست، روزبه‌روز شدیدتر می‌شود. داریم در مورد دروازه‌بان تیم ملی حرف می‌زنیم. انتخاب سنتی این سال‌ها علیرضا بیرانوند بوده، اما او مدت‌هاست بازی نمی‌کند و حتی در تیم جدیدش هم هنوز موفق به حضور در میدان نشده. در نقطه مقابل اما گلری مثل امیر عابدزاده بعد از پشت سر گذاشتن یک فصل رؤیایی در لیگ پرتغال، حالا به سرعت به ستاره تیمش در دسته دوم فوتبال اسپانیا تبدیل شده است. آیا به‌زودی شاهد یک تغییر بزرگ در قفس توری تیم ملی خواهیم بود؟ هنوز معلوم نیست، اما قطعا این مسئله حجم قابل توجهی از تفکرات و تحلیل‌های اسکوچیچ را به‌خودش اختصاص داده است.