نامه‌ای به کودکان و نوجوانان افغانستان

  سارا باقری‌دوست

سلام، امروز حالتان چه‌طور است؟ اصلاً کودکی کرده‌اید؟ در حیاط، دنبال پروانه‌ها دویده‌اید؟ اصلاً وقت کرده‌اید با هم بخندید؟ این‌روزها مشقتان چیست؟ مگر شما کودکان این سرزمین نیستید؟ نکند مشق امروزتان ترس باشد و نگرانی...
راستی شما از چه  می‌ترسید؟ مگر این‌جا سرزمین مادری‌تان نیست؟ در کجای نقشه قرار گرفته‌اید که شما را نمی بینند و شما را نمی شنوند؟ دور نیست از شما فاصله‌مان‌! مگر نمی‌گویند کودکان حقوقی دارند، نکند شما را فراموش کرده‌اند؟ چه نمایش وحشتناکی است. چشم‌هایتان را ببندید. این‌روزها در سرزمینتان نمایش تغییرات اجرا می‌شود. مبادا بترسید؛ چشم‌هایتان را ببندید و تا 10 بشمارید... قایم‌باشک بازی کنید! در سرزمینتان پشت درخت‌های حیاط، کنار جوی‌های روان و هرکجا که می‌توانید قایم شوید و نگذارید این چیزها، شما را بترساند...