حمایت از ائتلاف‌های انتخاباتی از سنگر بهارستان

 امیرمحمد حسینی ـ خبرنگار

در آستانه سیزدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری، صداهای گوناگونی از مجلس یازدهم شنیده می‌شود؛ صداهایی که شبیه نخستین جلسه مجلس یازدهم و همان داستان انتخابات ریاست مجلس است. آن هم درحالی‌که مجلس یازدهم یکی از یکدست‌ترین مجالس به لحاظ ساختار سیاسی محسوب می‌شد و رئیس‌ مجلس هم در نطق انتخاباتی‌ خود از لزوم اجماع و وحدت در اردوگاه اصولگرایان سخن گفته بود؛  در شرایطی که به‌نظر می‌رسد محمدباقر قالیباف هنوز نیم‌نگاهی به انتخابات1400 دارد و حضورش منوط به تصمیم دقیقه نودی ابراهیم رئیسی است. صف‌آرایی مجلسیان در هواداری از علی لاریجانی و ابراهیم رئیسی به‌عنوان 2 کاندیدای اصولگرای شاخص رقابت‌های1400چنان عیان و پرحاشیه شده است که هم بر فضای رقابت‌ها اثر‌گذار شده و هم به‌دلیل ورود رسمی و کم‌سابقه بهارستان نشینان به مباحث انتخاباتی، توجه افکار عمومی را به خود جلب کرده است.
این در حالی است که 220نماینده مجلس هم پیش از روزهای شلوغ ثبت‌نام انتخابات، در نامه‌ای از رئیس دستگاه قضا درخواست کردند تا وارد انتخابات شود؛ اقدامی که حاکی از ورود آشکار مجلس به انتخابات1400 و البته بی‌اعتنایی نمایندگان به ‌شأن حقوقی و قانونی‌شان دارد. 
با این حال، این نامه پس از چند هفته فراز و فرود به امضای اکثریت نمایندگان رسید. برخلاف این امضای حداکثری مجلسی‌ها ذیل دعوتنامه از رئیسی اما مواضع این روزهای طیفی از نو اصولگرایان و جریان نزدیک به قالیباف در مجلس و خارج از پارلمان آشکار می‌کند که آنها چندان در حمایت از رئیسی مصمم نبوده و نیستند.
برخی به مصاف و تضعیف بحث اجماع‌سازی‌ رئیسی رفته‌اند و برخی دیگر میدان حمایتشان از رئیسی را به هواداری از علی لاریجانی تغییر داده‌اند و پنهانی و غیررسمی به دیدار او می‌روند و از حمایتشان از دولت او که با شعار دولتی فراگیر میان اصلاحات، اعتدالگرایان و اصولگرایان به میدان آمده، خبر می‌دهند.

تعلل رئیسی و افسوس حامیان قالیباف 
در کنار حمایت چراغ‌خاموش شماری از نمایندگان از لاریجانی، برخی نمایندگان تعلل رئیسی در اعلام کاندیداتوری‌اش را محل نقد قرار داده‌اند. چنان که مجتبی توانگر، نماینده اصولگرای تهران، در این زمینه در توییتی ادعا کرده که رئیس دستگاه قضاییه از 30اردیبهشت96 خود را برای حضور در انتخابات ریاست‌جمهوری1400 آماده کرده و «کاملا با اراده» است. توانگر البته این خبر را به‌دلیل «شُبهه‌ای» داده که «آیت‌الله ‎رئیسی را متهم می‌کنند یک‌شبه به فکر ریاست‌جمهوری افتاده و عملا بدون برنامه در دولت آینده حضور خواهد داشت». سخن یک‌بام ‌و دوهوایی که در عین حمایت از رئیسی، درواقع اتهامی انتخاباتی به او محسوب می‌شود. 
در کنار نقد توانگر به رئیسی، محسن پیرهادی، دیگر نماینده طیف نزدیک به رئیس مجلس نیز قالیباف را تنها فردی دانسته که به «وحدت جریان» اصولگرایی باور دارد و به‌رغم رای‌آوری‌اش از عرصه کناره‌گیری کرده است.
 پیرهادی در همین زمینه به «فارس»‌گفته: «با وجود اینکه نظرسنجی‌های اخیر هم مثل همه نظرسنجی‌های گذشته، آقای قالیباف را در همه دوقطبی‌های انتخاباتی با کاندیداهای اصلاحات و اعتدال پیروز نشان می‌دهد، بر همان اصلی که از ابتدا تأکید داشتند، پافشاری کردند و حاضر نشدند به فشارها برای کاندیداتوری پاسخ مثبت دهند چراکه با جدی شدن حضور سیدابراهیم رئیسی در صحنه انتخابات، وظیفه‌ای برای کاندیداتوری احساس نکردند.» چنین اظهارنظرهایی نشان می‌دهد که حتی درصورت کناره‌گیری قطعی قالیباف، چنددستگی در سال دوم مجلس یازدهم تشدید خواهد شد؛ اتفاقی که حتی می‌تواند کرسی ریاست قالیباف بر قوه مقننه را هم به خطر بیندازد.

وقتی اختلافات آشکار می‌شود
پیش‌تر نیز با نزدیک‌شدن به انتخابات، اختلافات نمایندگان مجلس به رسانه‌ها هم کشیده شده بود تا جایی که مجتبی توانگر در توییتی خطاب به صادق محصولی، دبیرکل جبهه پایداری، نوشت که «به نمایندگان همراه خود در مجلس تفهیم کنید که مسیر پاستور از تخریب ناجوانمردانه بهارستان نمی‌گذرد». اشاره توانگر به افشاگری رسانه‌ای علی خضریان، نماینده مجلس و عضو جبهه پایداری درباره دستکاری ردیف‌های بودجه پس از تصویب بود. خضریان قالیباف را از دست‌اندرکاران این اتفاق بی‌سابقه و غیرقانونی دانسته است.
 در مجلس یازدهم البته طیفی موسوم به جریان مستقل نیز  وجود دارد که از اصولگرایان نزدیک به علی لاریجانی تشکیل شده. در چنین شرایطی است که بهارستان سعی بر تأثیرگذاری در انتخاب مهمان بعدی پاستور داشته است. تعدد نامزد و چندصدایی در این جریان حتی صدای محمدباقر قالیباف را هم بلند کرده. او گفته: «شرایط الان حتی مثل انتخابات سال96 هم نیست چراکه آنجا گرچه تعدد در نامزدها داشتیم اما درنهایت با یک نامزد حضور پیدا کردیم درحالی‌که اکنون هرکس احساس می‌کند که خودش باید بیاید جبهه انقلاب را نجات دهد ولی با این وضع راه به جایی نمی‌بریم و باید در جبهه انقلاب به‌گونه‌ای تدبیر می‌شد که حتی کسانی که از این جبهه نامنویسی می‌کنند و در تبلیغات حضور می‌یابند مشخص می‌شدند تا در رقابت‌های تبلیغاتی همدیگر را تخریب نکنند».