نه راه پس داریم، نه راه پیش

داستان عین همیشه بود. از لحظه اعلام این خبر که جواد خیابانی گزارشگر بازی برگشت پرسپولیس و گوا شده، موج انتقادات شروع شد. بعد نوبت تشکیل کمپین برای تغییر گزارشگر رسید که خب می‌دانید صداوسیما به هیچ‌وجه تحت‌تأثیر این سوسول‌بازی‌ها قرار نمی‌گیرد. اوج کار هم از زمان آغاز گزارش شروع شد. یعنی جواد خیابانی حتی اجازه نفس کشیدن هم به مخاطبان نداد. از موقعیت جغرافیایی گوا در هندوستان بگیرید تا دروازه‌بان گوای هند، زوج شهریار مغانلو و عیسی آل‌کثیر و سایر داستان‌ها؛ خیابانی در هر لحظه مشغول شارژ کردن و تغذیه صفحات مجازی و شبکه‌های اجتماعی بود. با این همه شکوهمندترین لحظه در آخرین اثر خیابانی مربوط به گل سوم پرسپولیس می‌شد؛ یعنی جایی که عیسی آل‌کثیر در شروع نیمه دوم با یک حرکت انفرادی زیبا موفق به گلزنی شد، اما خیابانی با سر پایین مشغول اعلام اسامی بازیکنان 2تیم بود و اصلا این صحنه را ندید. او زمانی به‌خودش آمد که شادی گل عیسی هم تمام‌شده بود. بسیار شگفت‌انگیز است که گزارشگری با این همه سابقه هنوز نمی‌تواند احتمال بدهد هر لحظه از بازی می‌تواند آبستن یک اتفاق باشد؛ مخصوصا چنین مسابقه یکطرفه‌ای که تیم حریف حرفی برای گفتن ندارد. بدیهی است که گزارشگر باید باعث افزایش جذابیت مسابقه شود، اما یکی مثل خیابانی درست در مسیر عکس حرکت می‌کند و بخش زیادی از زیبایی‌های طبیعی مسابقه را هم در مسیر زوال قرار می‌دهد. بعد از بازی با گوا بار دیگر کیفیت کار خیابانی مورد نقد شدید هواداران فوتبال قرار گرفت، اما جنبه تلخ داستان اینجاست که جانشینی هم برای او یا امثال پیمان یوسفی وجود ندارد. بین استعدادهای جدید گزارشگری به ندرت نیروی خوبی دیده می‌شود و این یعنی تا اطلاع ثانوی‌آش همین‌آش و کاسه همین کاسه خواهد بود.