نام دوم مرگ در خاورمیانه

مجید مهرابی  دلجو 

تیرماه سال93 که ابوبکر بغدادی بر بالای مسجد 800ساله النوری الکبیر در موصل خطبه خلافت خواند و موصل را مرکز شهر خلافت داعش نامید تا آبان سال96 که سردار سلیمانی در پیامی پایان سیطره داعش بر سرزمین‎‌‎های اسلامی را اعلام کرد، دنیا کابوسی غیرقابل‌باور را پشت‌سرگذاشت؛ کابوسی که فریم به فریم آن ضجه مادران، سربریدن کودکان، آوارگی، شکنجه، تجاوز و قساوت بود؛ ایدئولوژی مسمومی که مثل یک سرطان، رؤیای فتح دنیا را داشت. تا پیش از سال93 زمزمه‎‌‎هایی درباره حضور مستشاری ایران برای مبارزه با عناصر تکفیری در سوریه و عراق شنیده می‎‌‎شد اما شاید نخستین بار به‎‌‎صورت جدی بعد از شهادت سردار حمید‎‌‎ تقوی در دی‎‌‎ماه سال93 در سامرا، نظام جمهوری اسلامی انگیزه‎‌‎های خود برای حضور در عراق و سوریه را علنی شرح داد. در مراسم تشییع سردار تقوی، برای نخستین بار علی شمخانی، دبیر شورای‎‌‎عالی امنیت ملی، حفاظت و تامین امنیت کشور در فاصله‎‌‎ای دورتر از مرزهای ایران را به‎‌‎عنوان استراتژی نظام در برابر تهدید داعش، شرح داد و گفت: «شایعه‌پراکنان بیمار این روزها به ترویج این سؤال می‎‌‎پردازند که چه نسبتی بین سامرا و حمید تقوی وجود دارد و ما را چه کار به اینکه در عراق و سوریه چه می‎‌‎گذرد؛ پاسخ این سؤال روشن است اگر تقوی‎‌‎ها در سامرا خون ندهند ما باید در سیستان، آذربایجان، شیراز و اصفهان خون بدهیم». ایران مرزهای خود را خط‌قرمز برای داعش تعریف کرده بود. لشکر فاطمیون که متشکل از نیروهای فعال شیعه و مبارز افغانستانی بود برای دفاع از حرم عقیله بنی هاشم حضرت زینب کبری در مقابل نیروهای داعش در سوریه تشکیل شد و در ادبیات سیاسی کشور شناخته‎‌‎تر شدند. فاطمیون در سال1392هجری‌شمسی با استعداد یک گروهان، اعلام موجودیت کرد. نخستین فرمانده و مؤسس فاطمیون، شهید علیرضا توسلی اهل افغانستان، با نام جهادی ابوحامد بود که سال93 به شهادت رسید. به‎‌‎گفته ابوحامد، جدیت در تشکیل فاطمیون از زمانی اتفاق افتاد که تخریب قبر «حجربن عدی» به وقوع پیوست. مدافعان حرم، اصطلاح ویژه جنگ علیه داعش بود. این جنگ همکاری‎‌‎های نظامی بی‎‌‎سابقه‎‌‎ای بین ایران، روسیه و سوریه رقم زد. در یک مورد استفاده روسیه از پایگاه نوژه همدان برای حمله به مواضع داعش حرف و حدیث‎‌‎های زیادی در آن زمان به راه انداخت و البته در حوزه دیپلماسی، سه کشور ترکیه، روسیه و ایران به‎‌‎عنوان محور حل و فصل منازعه طولانی مدت سوریه شناخته شدند؛ با مذاکراتی که معروف به مذاکرات آستانه شد. اما معروف‌ترین مذاکره این دوران، گفت‎‌‎وگوهای یک ژنرال نظامی ایران با ولادیمیر پوتین بود که بالاخره رئیس‎‌‎جمهور روسیه را مجاب کرد نیروهای نظامی آن کشور را وارد جنگ با سوریه کند. او کسی نبود جز سردار قاسم سلیمانی، فرمانده وقت نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی. با تمام این ملاحظات داعش اما به پایتخت ایران رسید. خرداد سال96، تروریست‎‌‎های داعش دو نقطه نمادین در تهران را هدف قرار دادند، حرم بنیانگذار کبیر انقلاب امام‎‌‎خمینی (ره) و مجلس شورای اسلامی به‎‌‎عنوان نمادهای اسلامیت و جمهوریت نظام. در جریان حمله داعش به مجلس شورای اسلامی، 17نفر به شهادت رسیدند؛ در جریان یک درگیری که تا عصر همان روز ادامه پیدا کرد، تروریست‎‌‎ها که به ساختمان اداری مجلس راه یافته بودند به هلاکت رسیدند. در آن زمان با شکست‎‌‎های پی در پی داعش در عراق و سوریه زمزمه‎‌‎هایی درباره پایان این هیولای سیاه شنیده می‎‌‎شد. در فیلمی که تروریست‎‌‎های داعش از حمله به مجلس منتشر کردند یکی از تروریست‎‌‎ها فریاد می‎‌‎زد «آیا گمان می‎‌‎کنید ما رفتنی هستیم؟ ما جایی نمی‎‌‎رویم. برای همیشه اینجا هستیم.» بعد از آن ماجرا، یک واقعه دیگر، شوک عجیبی به مردم ایران وارد کرد؛ دستگیری محسن حججی و هدایت او به سمت قتلگاه، یکی از تصاویر پاک‌نشدنی از حافظه تاریخی است. پس از این واقعه، سردار حاج قاسم سلیمانی، فرمانده سپاه قدس وعده داد تا کمتر از 3ماه دیگر کار گروهک تروریستی داعش در عراق و سوریه تمام شود. آبان‎‌‎ماه سال96 سردار سلیمانی در پیامی به رهبر معظم انقلاب نوشت: «با اتمام عملیات آزادسازی بوکمال، آخرین قلعه داعش با پایین‌کشیدن پرچم این گروه آمریکایی ــ صهیونیستی و برافراشتن پرچم سوریه، پایان سیطره این شجره خبیثه ملعونه را اعلام می‎‌‎کنم.» آنچه در این سال‎‌‎ها بر دنیا رفت در پیام سردار سلیمانی مختصر به آن اشاره شده بود؛ بیش از 500 میلیارد خسارت، ثبت جنایات دردناکی مثل سربریدن کودکان یا پوست کندن زنده‌زنده مردان در مقابل خانواده‎‌‎های خود، به اسارت‌گرفتن دختران و زن‎‌‎های بی‎‌‎گناه و تجاوز به آنان، سوزاندن زنده‌زنده افراد و ذبح دسته‎‌‎جمعی صدها جوان، تخریب هزاران مسجد و مراکز مقدس مسلمانان و نزدیک به 6هزار جوان فریب‌خورده‎‌‎ای که به نام دفاع از اسلام به‎‌‎صورت انتحاری با خودروهای پر از مواد منفجره خود را در میادین، مساجد، مدارس، حتی بیمارستان‎‌‎ها و مراکز عمومی مسلمان‎‌‎ها منفجر کردند.