قهرمان دیپلماسی
محمدجواد ظریف 13فروردین 1394، برجام را نهایی کرد
حمیدرضا محمدی
وقتی در چهارم تیر1386، دوران حضورش در سازمان ملل متحد تمام شد، درست 30سال از نخستینباری که به آمریکا رفت، میگذشت. آنزمان فقط 17 سال داشت و دیپلمش را هم نگرفته بود اما «اولین دانشگاهی که مرا پذیرفت، دانشگاه [ایالتی] سانفرانسیسکو در رشته کامپیوتر بود. سرانجام در سپتامبر1978 وارد دانشگاه شدم»، یعنی 5ماه پیش از انقلاب. همانموقع، وارد «انجمن اسلامی دانشجویان در آمریکا و کانادا حوزه برکلی» هم شد؛ جایی که برایش مأمنی شد تا در مسیری گام بگذارد که تا همین امروز هم ادامه دارد.
محمدجواد ظریف اما پس از پیروزی انقلاب، مسیر زندگیاش بهسوی دیپلماسی و سیاست خارجی تغییر کرد؛ «روزی آقای [حسین] شیخالاسلام با بنده صحبت کردند و گفتند که همه میتوانند یک متخصص کامپیوتر شوند اما هرکسی نمیتواند برای جمهوری اسلامی یک سیاستمدار خوب باشد.» و بهاینترتیب، وارد رشته روابط بینالملل در همان دانشگاه شد و تا کسب دکتری در رشته حقوق و روابط بینالملل دانشگاه دنور پیش رفت.
در سال1358، نخستین مسئولیتش را تجربه کرد؛ آن زمان هنوز دانشجو بود و وقتی به سرکنسولگری ایران در سانفرانسیسکو رفت؛ «موظف شدم که به کنسولگری بروم. در آنجا بهدلیل اینکه زبان انگلیسیام خوب بود، مسئول روابط‌عمومی شدم.» او اما بهواسطه عضویت و بعدتر، سخنگویی و دستآخر، دبیری انجمن اسلامی، بیشتر شناخته شد و از همین مجرا هم بود که «سفری بهعنوان دبیر انجمن اسلامی دانشجویان آمریکا و کانادا به نیویورک داشتم و با آقای [سعید] رجایی خراسانی، نماینده جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد ملاقات کردم.» سفری که اگرچه هدفش حل اختلافات بین انجمن اسلامی دانشجویان و وزارت امورخارجه بود اما او چنان نماینده شایستهای برای دانشجویان بود که در سال1361، ایشان نیز پیشنهاد کردند که در امور نمایندگی کمکشان کنم. او که رسماً نماینده ایران در کمیته سوم مجمع عمومی (مسائل حقوق بشر) بود، برای نخستینبار، آبان همانسال در سازمان ملل سخنرانی کرد و بهاینترتیب در سطح جهان شناخته شد.