عالم عامل
آیتالله مجتبی تهرانی سال91، به ملکوت اعلی پیوست
علی عمادی
آیتالله مجتبی شهیدکلهری تهرانی یا به قول دوستدارانش «حاج آقا مجتبی»، ویژگیهایی داشت که او را از دیگر اهل علم متمایز میکرد و مهمترینشان مردمداری بود. با آنکه حاجآقا مرجع تقلید محسوب میشد و درس خارج ایشان در مدرسه مروی هر صبح با حضور علمای در آستانه اجتهاد برقرار بود، اما مردمی که سؤالی از ایشان داشتند به‌راحتی حاجآقا مجتبی را پس از نماز ظهر و عصر در مسجد جامع بازار مییافتند و یا با ایشان تا سر بازار و چهارراه سیروس همقدم میشدند؛ هرچند او آنهایی که به قصد احترام در پیاش به راه میافتادند را نهی میکرد؛ میایستاد و کارشان را میپرسید و اگر سؤالی نداشتند، آنها را با احترام پی کارشان میفرستاد. افزون بر این، جلسات عمومی درس اخلاق چهارشنبهشبهای حاجآقا مجتبی در محل دبیرستان نور در خیابان ایران، محل مراجعه بود. اغلب کسانی که در این جلسات هفتگی، دهه اول محرم، دهه آخر صفر، ایام فاطمیه و هر شب‌ماه مبارک رمضان حاضر میشدند، جوانانی بودند که کلام حق ایشان را مینوشتند و به آن دل میدادند. سؤالی هم اگر بود، در فاصلهای پیش از منبر پرسیده میشد. حاجآقا توجه زیادی به حل مشکلات جوانان داشت و چه بسیار زوجهایی که پیش از ازدواج از نصایح ایشان در زندگی بهره‌بردند و ثمره آن را دیدند.
ویژگی دیگر آن بود که عالمی عامل بود؛ صرفا از اخلاق نمیگفت که بدان عمل میکرد. با آن سابقه طولانی در شاگردی امام‌خمینی در قم و نجف، پس از پیروزی انقلاب هیچ منصبی نپذیرفت و در عوض به تربیت دینی اهتمام ورزید. چنین ویژگیهایی جایگاه ایشان را نزد مردم تهران چنان بالا برد که در آن روز سربی پایتخت (12دی 1391) که شهر از حجم آلودگی هوا تعطیل شده بود، جمعیت زیادی برای تشییع پیکر حاجآقا مجتبی تا مرقد سیدالکریم، حضور یافتند. او پدر معنوی تهران بود و بسیاری از جوانان شهر پس از رفتنش داغ یتیمی بر دل حس کردند.
