کرونا آن‌ها را از مدرسه به بازار کار فرستاد

روایت اول
این‌جا روبروی خانه‌ی ما یک مجتمع بزرگ قد کشیده است؛ از پنجره که نگاه می کنم کارگرهای ساختمانی را می بینم که روی داربست‌ها راه می روند و یا در گوشه‌ای از ساختمان مشغول فعالیت‌اند.
مدتی است می‌بینم که بعضی از این کارگرها همراهانی نوجوان دارند؛ فرزندانشان با لباس‌های خاک آلود همراه با پدرها کار ساختمانی می کنند.
مگر این نوجوان ها الآن نباید در کلاس‌های مجازی مدرسه حاضر باشند یا حداقل از برنامه های آموزشی تلویزیون استفاده کنند؟
به نظر می‌آید این گروه از تحصیل جامانده‌اند؛ شاید امکانات و ابزار استفاده از فضای مجازی و شبکه‌ی شاد را ندارند یا دلیل دیگری دارد؟ نمی دانم ولی هرچه هست تقصیر کروناست.
روایت دوم
بعد از تعطیلی جهانی مدرسه‌ها بر اثر پاندمی کرونا، روش‌های آموزش دیجیتال به سرعت، جایگزین آموزش حضوری شد؛ روش‌هایی که زیاد هم همگانی نبودند.
مثلاً در کشورمان، ٣ و نیم میلیون دانش‌آموز دسترسی به ابزار  هوشمند و اینترنت برای  بهره‌مندی از شبکه شاد ندارند.
به گفته‌ی حسن الحسینی، مسئول شبکه‌ی شاد، بر این اساس ۲۱ درصد کل دانش‌آموزان از شبکه‌ی شاد محروم هستند که از این تعداد ۳۰۰ هزار نفر با گوشی‌های قرضی در شبکه‌ی شاد حضور دارند.
روایت سوم
این وسط، خبرهایی هم هستند که جایی درج نمی شود؛  خبر دانش‌آموزانی که یک به یک از تحصیل جا می‌مانند و سرنوشت و مسیر زندگی‌شان تغییر می‌کند!
مثلاً مائده در یک استان دور از پایتخت زندگی می‌کند. شهر محل زندگی او از مرکز استان هم خیلی دور است. البته او تا یک سال قبل مدرسه می‌رفت و درس می‌خواند؛ اما حالا اجازه ی داشتن گوشی تلفن همراه را ندارد؛ به همین سادگی!
روایت چهارم
اگرچه آموزش‌های تلویزیونی قرار است به کمک دانش‌آموزانی بیاید که به آموزش مجازی دسترسی ندارند؛ اما طبق نظرسنجی مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری، فقط ۹ درصد افراد حاضر در این نظرسنجی از شیوه‌ی آموزش تلویزیونی استفاده می‌کنند.
در این نظرسنجی که درباره‌ی دسترسی دانش آموزان به کامپیوتر و تلفن همراه انجام شده، این نتیجه به دست آمده است که ۴ درصد دانش آموزان به تلفن همراه هوشمند و کامپیوتر دسترسی ندارند، ۲۶ درصد دسترسی به سختی و ۷۰ درصد دسترسی‌شان به راحتی است.
روایت آخر
 بر اساس اصل ٣٠ قانون اساسی، دولت موظف است وسایل آموزش و پروش رایگان را برای همه‌ی ملت تا پایان دوره‌ی متوسطه فراهم کند و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خود کفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد.
می گویند آموزش مجازی فرصتی برای دسترسی به برابری آموزشی است، آیا این فرصت برابر است؟