استعدادهای ورزشی در این زمین پرخاطره جنوب شهر شناسایی می‌شود
«تهران»؛ زمینی برای پرورش استعدادها
رابعه تیموری
سن‌شان قد نمی‌دهد که تمرین کردن و توپ زدن «رضا شاهرودی»، «رضا فرکی» و حتی «میلاد و مهرداد محمدی» در این زمین را به خاطر بیاورند، اما هریک از آنها در رویاهای کودکانه‌شان، خود را بازیکنی بلندآوازه می‌بینند که مانند بسیاری از اسطوره‌های جنوب شهری تاریخ فوتبال کشور، افتخارات زیادی را رقم می‌زنند. تحقق بخشیدن به این رؤیاهای کودکانه هدف مدیران شهری منطقه ۱۷ بوده و برای رسیدن به آن زمین چمن پرخاطره «تهران» را با کمک «یعقوب وطنی» احیا کرده‌اند. وطنی از مربیان بازیکن‌ساز و قدیمی کشور است که در همین زمین قد کشیده و تعداد زیادی از بازیکنان نام‌آور فوتبال حرفه‌ای کشور در دوره شاگردی او دیده شدند و مراحل پیشرفت وترقی را طی کردند. در این روزها که ویروس کرونا نفس ورزش کشور را به شماره انداخته، وطنی و همکارانش به سختی تلاش می‌کنند چراغ زمین تهران روشن بماند. با ما همراه شوید تا حکایت گذشته و امروز این زمین را بدانید.
هنوز تا پایان زمان تمرین بزرگسالان حدود نیم ساعتی باقی مانده، ولی تعداد زیادی از بچه‌ها از راه رسیده‌اند و بی‌صبرانه منتظر شروع کلاس خودشان هستند. سکوی تماشاگران ورزشگاه به اندازه کافی وسیع است و بزرگ‌ترهایی که همراه بچه‌ها به ورزشگاه زمزم آمده‌اند، می‌توانند با فاصله و به راحتی روی سکوها بنشینند. بچه‌ها و بزرگ‌ترهایشان ماسک پارچه‌ای یا طبی به‌صورت دارند. آسمان ابری است و پیش از غروب خورشید، لامپ‌های اطراف زمین یکی یکی روشن می‌شوند. بچه‌ها پشت حفاظ توری زمین ایستاده‌اند و با دقت به دریبل و پاس و استپ‌های بازیکنان داخل زمین چشم دوخته‌اند. ساعت ۱۷ نوبت سئانس آموزش بچه‌ها می‌رسد و در حالی که بزرگسالان از زمین بیرون می‌روند، مربی‌ها مشغول چیدن نردبان پلاستیکی، حلقه‌ها و موانع تمرینی رنگارنگ در گوشه و کنار زمین چمن برای تمرین بچه‌ها می‌شوند. در تب‌سنجی که پیش از شروع بازی انجام شده، هیچ یک از بچه‌ها و مربیان تب نداشتند و با خیال آسوده وارد زمین می‌شوند. بچه‌ها به چند گروه تقسیم می‌شوند و هر گروه کنار یکی از وسیله‌ها صف می‌کشد.
اول؛ اخلاق ورزشی
«امین حمل‌آبادی» که از مربیان باسابقه باشگاه‌های صاحب نام کشور است در آموزش بچه‌ها به «یعقوب وطنی» کمک می‌کند و بچه‌ها با آنکه کم‌سن هستند، سوابق مربیان خود را به خوبی می‌دانند. مربی برای اینکه به آنها روش تمرین و نرمش با هر وسیله را نشان دهد، خودش با چابکی چندبار از میان وسیله‌ها می‌گذرد. وقتی نوبت تمرین بچه‌ها می‌رسد، بچه‌های قدبلند تند و فرز و با مهارت از موانع عبور می‌کنند، اما تا کوچک‌ترها و ریزه‌های گروه این مراحل را طی کنند، مربی چندبار به آنها تذکر می‌دهد. وقتی وطنی برای گلوتازه کردن و آب خوردن به بچه‌ها فرصت می‌دهد، بسیاری از آنها آب خورده، نخورده زود برمی‌گردند تا کوچک‌ترین فرصتی را برای یادگرفتن از دست ندهند. بعد که بچه‌ها ۲ تیم می‌شوند و با هم فوتبال بازی می‌کنند، تذکرهای وطنی جدی‌تر می‌شود و در حالی که بازی شاگردانش را با دقت زیرنظر دارد، هیچ خطایی را نادیده نمی‌گیرد. اگر بچه‌ها روی هم خطا کنند، بلافاصله از بازیکن حریف دلجویی می‌کنند تا اخلاق حرفه‌ای را حفظ کرده باشند و همه چیز به خوبی و خوشی بگذرد. بازی به ۲ نیمه و وقت اضافه نمی‌رسد و زود تمام می‌شود. بچه‌ها که انگار هنوز دوست دارند بازی کنند، راضی و ناراضی توپ‌ها را تحویل می‌دهند و از مربیان خود خداحافظی می‌کنند.
محمدمهدی صادقی
بازیکنان بزرگی می‌شویم
«محمدمهدی صادقی» که قبلاً مدتی در باشگاه دیگری آموزش دیده، درباره کیفیت آموزش مربیانش مانند بزرگ‌ترها قضاوت می‌کند. او می‌گوید: «مربیان ما در لیگ‌های دسته اول مربی بوده‌اند و حرفه‌ای به ما آموزش می‌دهند. آنها بچه‌های بااستعداد را زود و خوب می‌شناسند.» محمدمهدی ۱۰ ســاله پست‌هافبک راست را دوست دارد و دلش می‌خواهد مثل رونالدو بازیکن بزرگی شود. او بازی «وحید امیری» را هم می‌پسندد و می‌گوید: «امیری لایی زن است‌ها! او مثل آب خوردن به «جرارد پیکه» لایی زد! »
از «کوروش تبریزی» فقط کافی است بخواهی خودش را معرفی کند. او حتی پلاک منزلش را هم از قلم نمی‌اندازد! از راه دوری برای تمرین به زمین چمن زمزم می‌آید، اما از تمریناتش راضی است و می‌گوید: «قبلاً به ورزشگاهی می‌رفتم که پدرم در آنجا تمرین می‌کرد، ولی تمرینات ما همیشه تکراری بود. اینجا هر روز یک تمرین تازه داریم و خیلی هیجان دارد. تبریزی می‌گوید: «وقتی از یکی از دوستان پدرم شنیدم که آقای وطنی و آقا امین مربی نونهالان ورزشگاه زمزم هستند، برای ثبت‌نام به اینجا آمدم.» حتی سختگیری مربیان هم به نظر کوروش به جا و درست است و می‌گوید: «اگر اشتباهی داریم باید به ما تذکر بدهند تا بتوانیم مثل میلاد و مهرداد محمدی، بازیکنان خوبی شویم.»
کوروش تبریزی
پروتکل‌های بهداشتی رعایت می‌شود
«حسین تقوی» از روی سکوی تماشاچیان با دقت تمرینات پسر ۶ ساله‌اش «پرهام» را تماشا می‌کند. رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی در ورزشگاه زمزم تا اندازه‌ای خیال تقوی را آسوده کرده و می‌گوید: «این روزها به سختی می‌توان ورزشگاهی را پیدا کرد که با رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی فعالیت کند، ولی اینجا بچه‌ها در فضای باز تمرین می‌کنند. همه مربیان و بازیکنان هم ماسک دارند و قبل از تمرین دمای بدن(تب) بچه‌ها اندازه‌گیری می‌شود.» دایی پرهام از نوجوانان منطقه و شاگرد یعقوب وطنی بوده و پرهام هم با راهنمایی او در این کلاس‌ها ثبت‌نام کرده است. تقوی می‌گوید: «در این منطقه وجود چنین زمین چمن استاندارد و مربیان باتجربه و نام‌آوری نعمت است و مسیر کشف استعداد کودکان منطقه را کوتاه می‌کند.»
حسین صادقی/مربی
۲ عضو ازخویشاوندان و نزدیکان «حسین صادقی» مربی و بازیکن باشگاه‌های گل گهر سیرجان و بادران تهران هستند. خودش هم در نوجوانی بازیکن باشگاه بهمن بوده و با این امید که روزی فرزند ۹ ساله‌اش «رضا» هم به یکی از باشگاه‌های مطرح کشور راه پیدا کند، او را در کلاس‌های آموزشی زمین تهران ثبت‌نام کرده است. صادقی می‌گوید: «قدیم در جنوب تهران زمین خاکی زیاد بود، ولی باشگاه و زمین چمنی وجود نداشت و بچه‌ها بدون مربی تمرین می‌کردند.» او دوره خاکی بودن زمین چمن تهران را خوب به خاطر می‌آورد و از رسیدگی و احیای آن خوشحال است. فرزند صادقی پیش از شیوع ویروس کرونا عضو ورزشگاه کانون میثم بوده است. او می‌گوید: «ورزشگاه میثم سرپوشیده بود و با شیوع کرونا تعطیل شد. مربی این ورزشگاه که از مربیان لیگ برتر کشور است، به ما اطلاع داد که کلاس‌های یعقوب وطنی و چند مربی لیگ برتر در این زمین برگزار می‌شود. من هم با وجود مسافت زیاد و دوری مسیر منزل تا اینجا، پسرم را ثبت‌نام کردم. این کلاس‌ها فضای سالمی دارند و مربیان با این رده سنی طوری رفتار می‌کنند که علاقه و اشتیاق آنها به فوتبال بیشتر شود. آموزش‌ها هم دلسوزانه است و مربیان تجربه و دانش لازم برای آموزش این رده سنی را دارند.»
حسین تقوی ساکن منطقه
