روز تهران، فرصتی برای نمایش هویت و فرهنگ پایتخت

14 مهر سال 1286 در قانون آمد که تهران پایتخت ایران است و حال با گذشت بیش از یک قرن از چنین اتفاق تاریخی، یک روز از تقویم به نام تهران ثبت شد تا بهانه‌ای باشد برای معرفی این کلانشهر به مردمی که روزگار خود را در آن می‌گذرانند و بازگو کردن آنچه که طهران را در گذر تاریخ به تهرانی متفاوت تبدیل کرده است.
خیابان‌های قدیمی تهران گنجینه‌ای غنی از تاریخ هستند. کوچه‌هایش راوی داستان‌ها و سرگذشت‌های مختلفی است و محله به محله‌اش داستان و حکایتی عجیب دارند. اما به واسطه بی‌مهری و بی‌توجهی مردم دوران ما کم‌کم هویتش خاک‌آلود شده و برخلاف تمام جاذبه‌هایش، دیاری است که درگذر از سنت به مدرن شدن، کمتر کسی است که روایت‌های این شهر را بداند و به آن احترام بگذارد.
تهران تاریخی کهن دارد و ری روزگاری صاحب تمدن درخشانی بود اما اکنون‌گویی سابقه تاریخی تهران با تغییرات بسیاری که در معماری و شکل بافت‌های شهری صورت گرفته به دست فراموشی سپرده شده است. شهری که روزگاری به شهر باغ‌ها و چنارستان نامیده می‌شد و باغ‌های فرحزاد، رودخانه‌های درکه و دربند، باغ‌های قلهک و... تصویرگر ذهن‌ها از این شهر بود، به واسطه 2قرن توسعه بی‌رحمانه به شهری با انواع آلودگی‌های زیست‌محیطی تبدیل شده است و هرگاه از تهران نام برده می‌شود آنچه تصور می‌شود دیگر زیبایی‌ها و هویت تاریخی نیست بلکه ترافیک، آلودگی هوا و... جلوه می‌کند. 

بدیهی است توجه به تهران به منزله یک‌ هویت و فرهنگ، بسیار اساسی و مهم است. و انتخاب روز تهران، انتخابی مبارک برای تلاش و برنامه‌ریزی برای حفظ و معرفی هویت تاریخی و فرهنگی شهر تهران است. زمانی که تهران مطرح می‌شود فقط یک شهر و کالبد نیست، بلکه یک مفهوم فرهنگی است. تهران را باید فراتر از یک شهر دید و بازتعریفی دوباره از آن کرد. 
در مراسم نکوداشت تهران باید به دنبال این باشیم که چه کنیم تا تهران جایگاه پیشین خود را به دست آورد. تهران را باید شناخت و درک کرد تا براساس این دریافت‌ها، برای آینده این شهر برنامه‌ریزی شود. تهران را باید بشناسانیم تا احساس تعلق و هویت شهروندان آن نسبت به شهر خود تقویت شود.