بازیابی بینایی با ایمپلنت مغزی

دانشمندان دانشگاه موناش در ملبورن استرالیا پس از یک دهه تلاش، وسیله‌ای را تولید کرده‌اند که در نوع خود منحصر به فرد به شمار می‌آید. این وسیله که می‌تواند بینایی را به نابینایان بازگرداند، ترکیبی از دستگاهی شبیه یک گوشی هوشمند و میکروالکترودهای کاشته شده در مغز است. این سیستم در مطالعات پیش‌بالینی و آزمایش روی گوسفندان موفق بوده است و پژوهشگران در ملبورن اکنون در حال آماده‌سازی آن برای نخستین آزمایش بالینی روی انسان هستند.
به گزارش تک‌کرانچ، این فناوری جدید می‌تواند اعصاب بینایی آسیب‌دیده را که معمولاً مسئول نابینایی بالینی هستند، دور بزند. این سیستم، اطلاعاتی را که به وسیله یک دوربین جمع‌آوری و به وسیله یک دستگاه پردازشگر بینایی و نرم‌افزار سفارشی تفسیر می‌شود، به‌صورت بی‌سیم، به مجموعه‌ای از قطعه‌هایی که مستقیما در مغز کاشته شده، منتقل می‌کند. این قطعه‌های شبیه کاشی، داده‌های تصویری را به موج‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند و سپس این موج‌ها از طریق میکروالکترودهایی که نازک‌تر از موی انسان هستند به سلول‌های عصبی در مغز منتقل می‌شوند.
قبل از اینکه این وسیله تبدیل به محصولی شود که قابل تولید و استفاده تجاری باشد، باید چند مرحله را پشت سر بگذارد. ازجمله مهم‌ترین آنها، فرایند آزمایش بالینی انسانی است. همچنین گروهی که درصدد توسعه این فناوری است، برای آنکه این محصول را به آخرین مرحله، یعنی تولید و توزیع برساند در جست‌وجوی سرمایه‌گذار برای تامین بودجه لازم است.
در مراحل اولیه این پروژه که 10مورد از این قطعات روی مغز گوسفندان کاشته شده بود، مشخص شد که در مجموع با بیش از 2700ساعت تحریک، هیچ‌گونه تأثیر مضری بر سلامتی آنها مشاهده نشده است.
اگرچه مطالعات حیوانی بسیار متفاوت‌تر از مطالعات انسانی است، اما این گروه پژوهشی معتقد است که چشم‌انداز فناوری آنها بسیار امیدوار‌کننده است. آنها انتظار دارند که همین روش بتواند برای بیماران مبتلا به بیماری‌های مرتبط با اعصاب، ازجمله فلج، مفید باشد و به درمان آنها منجر شود.
اگر این فناوری برای شما آشنا به‌نظر می‌رسد، ممکن است به این دلیل باشد که ایلان ماسک چندی پیش از یک فناوری مشابه رونمایی کرد که قطعه‌ای را در مغز قرار می‌داد تا به نتایجی از همین نوع دست یابد.
پروژه ماسک جزو معدود پروژه‌هایی است که نشان می‌دهد چگونه ابزارهای مبتنی بر فناوری و نرم‌افزارهای جدید می‌توانند بر محدودیت‌های بیولوژیکی فائق آیند. پروژه دانشگاه موناش هم برای تبدیل این نوع دانش به چیزی که بتواند زندگی روزمره مردم را تحت‌تأثیر قرار دهد، از تاریخچه طولانی‌تری برخوردار است.