هرچه داشت وقف کرد، وقف امام رضاع. می‌خواست همه از آنچه دارد، منتفع شوند. سود عمومی و اجتماعی را درنظر داشت. آنچه میراث به یادگار گذاشت و ماندگار کرد، یکسره عام‌المنفعه بود و هست. اصلاً خاصیت وقف همین است. هر دستی را کوتاه می‌کند و تا همیشه برجا و برپا می‌ماند. این همه نشان از آن دارد که حاج حسین‌آقا ملک اگرچه سرشار از ثروت و مکنت بود اما شریف زیست و به همین سبب هم هست که با وقف 2میلیون مترمربع که تنها یک فقره از وقفیات اوست، بزرگ‌ترین واقف تاریخ ایران شناخته می‌شود.

خدا مشتی خاک را برگرفت. می‌خواست لیلی را بسازد، از خود در او دمید. و لیلی پیش از اینکه با خبر شود، عاشق شد. سالیانی است که لیلی عشق می‌ورزد. لیلی باید عاشق باشد.