سندروم نیمه‌دوم

«وعده انتقام» آبی‌ها از العین، در ورزشگاه آزادی به سرانجام نرسید. استقلال انگیزه‌های فراوانی داشت تا در جدال حساس خانگی دوشنبه‌شب، هم انتقام شکست وحشتناک فصل گذشته و هم انتقام ماجراهای دیدار رفت در امارات را از العین بگیرد اما سوت پایان بازی در شرایطی زده شد که سهم هر دو تیم از یک مسابقه پربرخورد و مهیج، یک گل بود. تیم میزبان مسابقه را با برتری محسوس نسبت به حریف آغاز کرد. واضح به‌نظر می‌رسید که العینی‌ها عادت ندارند در چنین جو سنگینی فوتبال بازی کنند و در هیاهوی آزادی، نمی‌توانند نمایش تکنیکی همیشگی‌شان را به اجرا بگذارند. فوتبال هجومی تیم شفر در ادامه نیمه‌اول کمی تلطیف شد اما باز هم تشخیص برتری استقلال نسبت به رقیب‌اش دشوار به‌نظر نمی‌رسید. آنها به کمک فشار فوق‌العاده هواداران‌شان، به حمله کردن ادامه دادند و سرانجام صاحب یک ضربه پنالتی شدند. پرتحرک‌ترین بازیکن استقلال با یک نفوذ دیدنی برای تیمش پنالتی گرفت و خونسردترین بازیکن این تیم نیز ضربه پنالتی‌اش را بر خلاف جهت دروازه‌بان به تور دروازه رساند. تا اینجا همه چیز کاملا خوب و مثبت جلو رفته بود و آبی‌ها به کمک هوادارانی که از ساعت‌ها قبل از شروع بازی ورزشگاه را پر کرده بودند، شانس بالایی برای تصاحب هر 3امتیازی بازی داشت. مرور آن‌چه در 45دقیقه اول اتفاق افتاد، این تصور را به‌وجود می‌آورد که تیم اماراتی برای پذیرش شکست آماده می‌شود اما داستان نیمه‌دوم، کاملا متفاوت بود.

سومین تساوی استقلال در پنجمین دوئل آسیایی فصل، نتیجه افت آشکار تیم میزبان در نیمه‌دوم مسابقه با العین بود. عقب‌کشیدن و تسلیم‌شدن پسران شفر در مقابل حریف، برای تماشاگران پرشمار آزادی ناراحت‌کننده به‌نظر می‌رسید اما ابدا آنها را «غافلگیر» نکرد. چرا که این اتفاق بارها در دیدارهای قبلی استقلال نیز اتفاق افتاده بود. استقلال در نیمه‌دوم مسابقه رفت با العین در امارات، به‌شدت تحت‌فشار حریف قرار گرفت و دقایقی بعد از به‌ثمر رساندن گل اول، در برابر فشار تکراری العین از جناح راست کوتاه آمد تا مارکوس برگ اولین گل تیم میزبان را به‌ثمر برساند. تیم شفر در این بازی دو بار از حریف جلو افتاد اما هر‌بار به محض به‌ثمر رساندن گل، عقب‌نشینی کرد و توپ را در اختیار العین قرار داد. عملکرد فاجعه‌بار تیم داوری و تصمیم‌هایی که به ضرر استقلال گرفته شدند، افت تیم ایرانی در ثانیه‌های پایانی را پنهان کردند. ضعف‌های مخفی‌شده این تیم اما در دیدار برگشت عیان شد. سکوهای آبی انتظار داشتند تیم محبوب‌شان برای به‌ثمر رساندن گل دوم تلاش کند اما استقلال قدرت انجام چنین کاری را نداشت و خیلی زود به برتری با همان یک گل راضی شده بود. هر چه به‌پایان مسابقه نزدیک شدیم اما العین حملات منسجم‌تری را طراحی کرد و سرانجام با ضربه تماشایی شیوتانی، توانست از شکست فرار کند. قبل از العین، الهلال و پرسپولیس نیز بعد از دریافت گل اول بازی از استقلال، در نیمه‌دوم فشار بسیار زیادی به این تیم آوردند و چند‌بار تا آستانه گلزنی پیش رفتند اما بر خلاف تیم زوران مامیچ، قرمزهای تهران و آبی‌های جده در خط حمله متمرکز و زهردار نبودند. اگر این دو تیم هم می‌توانستد از موقعیت‌های گلزنی‌شان استفاده کنند، شاید سرنوشت استقلال در مسیری کاملا متفاوت از تصاحب دو پیروزی بزرگ متوالی
قرار می‌گرفت.

سرمربی آلمانی استقلال، تغییرات زیادی در این تیم به‌وجود آورده اما برای کامل کردن بخشی از این تغییرات، به زمان به مراتب بیشتری نیاز دارد. شفر بدنسازی ابتدای فصل باشگاه را یکی از دلایل تنزل تیم‌اش در نیمه‌های دوم می‌داند. این همان ردپای منصوریان است که همچنان در باشگاه دیده می‌شود. چرا که این مربی فصل بدنسازی ایده‌آلی را در  استقلال تجربه نکرد. آبی‌ها تمرین‌های ابتدای فصل را بدون مربی بدنساز آغاز کردند و حتی در زمان اعزام به اردوی خارجی نیز بدنساز اختصاصی نداشتند تا این وظیفه به علی چینی سپرده شود. تاثیرات این اتفاق در هفته‌های پرفشار پایان فصل استقلال به وضوح دیده می‌شود. استقلالی‌ها یک اسفند بسیار سخت را پشت‌سر گذاشته‌اند و طبیعی به‌نظر می‌رسد که در دقایق پایانی دیدارهای فشرده و دشوار پایان سال، نتوانند کیفیت واقعی‌شان را نشان بدهند. علاوه بر این، آنها به سرور جپاروف نیز کاملا وابسته شده‌اند و در روزهای بد ستاره ازبکستانی، خلاقیت چندانی بروز نمی‌دهند. مرد اول نیمکت استقلال برای رسیدن به بهترین نتایج ممکن در فصل آینده، باید فصل بدنسازی متفاوتی را در باشگاه به اجرا دربیاورد. چرا که تیم‌های قهرمان همیشه در تابستان ساخته می‌شوند.