مادران شهدا؛ اسوه‌های صبر و استقامت
مجید فراهانی _ عضو شورای اسلامی شهر تهران
روز وفات حضرت‌ام البنین(س) در تقویم ما به درستی و با حسن سلیقه به‌عنوان روز تکریم و بزرگداشت مادران و همسران شهدا نامگذاری شده است. این روز رنگ و بویی حماسی دارد و یادآور ایثار، شهامت، ایمان و استقامت زنانی است که فرزندان جوان و نوجوان خود را برای دفاع از اسلام و ایران به جبهه‌های جنگ فرستاندند تا خاک این سرزمین در اشغال هیچ متجاوزی نباشد. فلسفه این نامگذاری‌ها، یادآوری اهمیت و ارزش اقدامات و الگو‌ها و رفتار‌هایی است که کانون آن ایران است. ارزشمندی ایثار خانواده‌های شهدا به حدی است که با هیچ‌یک از طبقات و اقشار جامعه قابل قیاس نیست. اگر بتوانیم معیاری برای تأثیر‌گذاری و اثربخشی آن معرفی کنیم به جرأت می‌توان آن را با خود شهدا مقایسه کرد. خانواده‌هایی که اسوه صبر و استقامت‌اند و فرزند و فرزندان خود را در مسیر اعتلای انقلاب اسلامی و سرزمین پاک ایران فدا کرده‌اند. بدون شک آنها از تأثیرگذار‌ترین و مهم‌ترین عناصر و لایه‌های اجتماع ایرانند. در چنین مناسبت‌هایی علاوه بر تکریم آنان، باید در الگویی مشخص و روشن از درون اعتقاد و رفتارشان، هنجار‌هایی را استخراج کرد که فداکاری برای ایران و از خود گذشتگی برای کشور را به‌عنوان ارزشی مهم و والا نهادینه کند. همین ارزش‌های خالصانه و الگو‌های ایثار گرانه است که شهدا را در طول تاریخ کشور و اسلام جاودانه و جاری کرده است و رسالتی از جنس آگاهی را بر دوش همه آحاد کشور قرار داده است. «خون» فرزندان ایران حامل زلال‌ترین و ناب‌ترین پیام‌ها برای همه، چه شهروندان ایران و چه مسئولان کشور است. میراثی گرانبها و گفتمان‌ساز که با توجه به اوضاع کشور و انواع و اقسام مشکلات و بحران‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، امروز مهم‌تر و خطیر‌تر از همیشه تاریخ باید سر‌لوحه و الگوی رفتاری و کرداری قرار گیرد. واقعیت این است که توجه و تمرکز صرف بر حفظ این شعائر، نباید موجب غفلت از الگوسازی متناسب با وضعیت فعلی کشور شود. به‌عبارتی تکریم مادران و همسران شهدا و احترام به خانواده‌های آن سربلندان تاریخ، اگر از سطح برگزاری مراسم و برنامه‌های مختلف فراتر نرود و فرهنگ و گفتمانی که از درون آن، شهدایی برخاستند که از جان خود برای ایران، اسلام و ایمان خود گذشتند تبدیل به یک مرام اعتقادی و روش اجتماعی و بینش سیاسی نشود، عملا کاری از پیش نبرده‌ایم و آنچنان که شایسته و بایسته مقام شامخ و بلند شهدا و خانواده‌های آنان است اقدامی صورت نداده‌ایم. هر چند مقام شهدا را جز شاهدان حقیقت کسی نمی‌فهمد و نمی‌توان به جایگاه و رتبه شهید پی برد، مگر با شهادت اما باید مراقب باشیم که شهید را فقط در لقب و نام، محصور و محدود نکنیم و دل را به سکونت در کوچه‌ها و خیابان‌هایی که به نام یک شهید آذین شده خوش نکنیم. آنچه مهم است شنیدن فریاد ممتد و مستمر شهید است که در ثانیه ثانیه زندگی فردی و اجتماعی امتداد و گستردگی دارد. فراموش نکنیم که آنها مرگ را به سخره گرفتند تا ما معنای حیات و زندگی را درست و عمیق درک کنیم. امروز هم هیچ راهی نمی‌توان برای جاودانگی ایران جز ایثار دیگرخواهانه، صبر مبتکرانه و استقامت امیدوارانه، نام برد.سه‌گانه‌ای که به‌کار‌گیری و پیروی از آن به‌عنوان بخشی از گفتمان فرهنگساز شهید و شهادت، هم از سوی حاکمان و هم از سوی مردمان می‌تواند ایران را در هجوم بحران‌ها و فراوانی گرفتاری‌ها از این شرایط تاریخی و حساس عبور دهد. همه ما امروز از هر جناح و سلیقه سیاسی و از هر گروه و طبقه اجتماعی میراث دار خون شهدا هستیم و شرط اصلی و اصیل برای حفظ این میراث ارزشمند و پر اهمیت انسانی و الهی، به‌کار‌گیری ایثار در تمام حوزه‌های پیش روی زندگی فردی و اجتماعی است. ایثاری که تحمل تنعم خود و تنگدستی دیگری را ندارد، استقامتی که درشت‌گویی دشمن را تاب نمی‌آورد و برای ناکامی و شکست خصم، صبورانه و نجیبانه برای ایران فکر می‌کند و برای ایران گام بر‌می‌دارد.
در همینه زمینه :
