یادداشت
دردهای 2هفته پیش را می‌خواهم
محمد عدلی ـ روزنامه‌نگار
سعی کردم فیلترشکن را فعال کنم تا با سرکشی به توییتر در جریان واکنش‌ها به روشن شدن دلیل واقعی سرنگونی هواپیما قرار بگیرم. آخرین بار حدود 2هفته پیش روی گوشی موبایل، صفحه توییتر را باز کرده بودم. هنوز وی‌پی‌ان راه نیفتاده بود و صفحه توییتر به‌روز نشده بود. تایم‌لاین را زیر انگشت شست به بالا هل دادم؛ بلافاصله تلاش فیلترشکن را متوقف کردم. دوست داشتم همان تایم لاین را داشته باشم؛ همان توییت‌های 2 هفته پیش.
یکی از دوستان نوشته بود، فرزندش بعد از یک هفته تعطیلی به‌دلیل آلودگی هوا، حس رفتن به مدرسه بعد از عید نوروز را دارد؛ همان‌قدر دور از فضای درس.
دیگری از تبعیض میان استقلال و پرسپولیس در رویکرد وزارت ورزش انتقاد کرده بود.
گزارش تلویزیون در مورد آرامش خیابان‌ها در پنجم دی، موضوع توییت یکی از دوستان شده بود.
روزنامه‌نگار اقتصادی خواسته بود زودتر FATF تصویب شود تا دچار خودتحریمی نشویم.
یکی از فعالان بخش خصوصی به گزارش مجمع جهانی اقتصاد درباره شکاف جنسیتی در ایران اشاره کرده بود.
دغدغه‌های 2هفته پیش کوچک نبودند اما داشتن همان سطح از مشکلات، آرزوی این روزها شده است. از روز جمعه 2هفته پیش تا امروز، رویدادها و اتفاق‌ها شکل دیگری از توان خود را نشان داده‌اند. آنها آنقدر قدرتمند ظاهر شده‌اند که دغدغه‌های قبلی به شوخی شبیه شده است. معلوم نیست چرا هر چیزی که به گذشته مربوط می‌شود، بهتر از امروز است. آنچنان مغروق حال و آینده شده‌ایم که حتی 2هفته پیش هم برایمان گذشته دور است. تلخی‌ها، آنقدر به هم نزدیک شده‌اند که عمر سوگواری برای درد قبلی را کوتاه کرده است.
زمانی که مسئله قتل‌های زنجیره‌ای به چالشی سیاسی و امنیتی تبدیل شده بود، می‌گفتند که مردم ایران «بحران‌زی» شده‌اند و آنقدر در بحران‌ها درگیر هستند که با آرامش غریبه‌اند. آن زمان نمی‌دانستند که نباید از انتهای معنای واژه‌ها استفاده کنند و چیزی برای آیندگان باقی نگذارند. باید چیزی هم برای نسل جدید می‌ماند تا بتوانند جنس درد وقایع امروز را برای آیندگان تعریف کنند؛ دردهایی که نه‌تنها درمان نشده که به عبور از ابتدایی‌ترین اصول اخلاقی نیز آغشته شده است. زخم روی زخم آمده و به شرمساری رسیده است.
