می‌خواهم یکی از 10نفر اول جهان باشم

علی‌اصغر درویش

چندماه پیش بود که مسابقات جهانی دیوید کاپ سینیور در ترکیه برگزار شد و همین بهانه‌ای بود تا تنیس ایران هم بعد از 40سال تیمی را برای این رقابت‌ها آماده کند. کامبیز رحمانیان، انوشا شاهقلی، مجتبی سعدی و محسن شرافتی، قهرمانان دیروز این بار با چهره‌ای پا به سن گذاشته، راکت به‌دست شدند. آنها در حضور 23تیم از سراسر جهان که شاخص‌ترین این تیم‌ها آمریکا، هلند و انگلیس بودند، نتایج قابل‌قبولی گرفتند. ژاپن را که بازیکنان بنامی مثل میشی کوری و اوساکا داشت، شکست دادند و با این برد در رده‌بندی جهانی بالاتر از آمریکا قرار گرفتند. کامبیز رحمانیان درباره این پیروزی می‌گوید: « ژاپنی‌ها به‌قدری در تنیس خوب هستند که تا قبل از این ما اصلاً نمی‌توانستیم از کنارشان رد شویم ولی این‌بار موفق شدیم آنها را شکست بدهیم.» رحمانیان این پیروزی را تاریخ‌سازی خودش و هم‌تیمی‌هایش می‌داند: «ما نه‌تنها بالاتر از آمریکا که در رتبه دوازدهم، بالاتر از ترکیه میزبان، ژاپن، آفریقای‌جنوبی و کانادا قرار گرفتیم.» این نتایج بود که توجه‌ها را به تیم سینیور ایران جلب کرد و فدراسیون هم میزبانی مسابقات بین‌المللی این گروه سنی را گرفت اما همزمانی با جنگ 12روزه با رژیم صهیونیستی، میزبانی ایران را با چالش روبه‌رو کرد. با این حال رحمانیان از برگزاری این رقابت‌ها راضی است: «با توجه به مشکلات جنگ توانستیم مسابقات را برگزار کنیم. البته نفر اول مسابقات ایران 200امتیاز گرفت.» رحمانیان در تلاش است که در مسابقات استانبول شرکت کند: «این مسابقات که در انفرادی برگزار می‌شود، 700امتیازی است.»
اما چرا ملی‌پوشان سابق هنوز به مسابقه دادن علاقه‌مند هستند؟ رحمانیان می‌گوید: «می‌خواهیم به جوانان و نوجوانان انگیزه بدهیم. می‌خواهیم برای آنها الگوی خوبی باشیم تا بتوانند در مسابقات بین‌المللی بدرخشند.» رحمانیان تنیس را از 8سالگی شروع کرده و شاگرد مرحوم استاد کامبیز درفشی‌جوان، قهرمان آسیا و اسطوره تنیس بوده. در اصل چپ‌دست است اما تخصصش در بازی با 2دست است. او که علاوه بر بازی، استعدادیابی هم می‌کند، مدعی است که تنیس ایران استعدادهای خوبی دارد: «استعدادهای خیلی خوبی در ایران داریم و با مجوزی که دبیر فدراسیون تنیس به من داده‌اند، مسئول استعدادیابی هستم. ما توانستیم 2بازیکن بوشهری را پیدا کنیم، بازیکنانی که می‌توانند نابغه باشند و به تیم ملی کمک کنند.» پیدا کردن اسپانسر برای این استعدادها هدف اصلی این تنیسور است اما بعد از مسابقات ترکیه، او هدف دیگری را هم دنبال می‌کند: «بعد از درخشش من در مسابقات سینیور ترکیه، کشور‌های آمریکا، ژاپن و آرژانتین با من مصاحبه کردند، خوب دیده شدم و همین انگیزه خوبی شد تا مسیرم را ادامه دهم. هدف و آرزوی من این است که در جمع۱۰نفر اصلی دنیا باشم.»
رحمانیان دلیل اصلی افت تنیس ایران در سال‌های اخیر را مشکلات مالی می‌داند، اینکه بازیکنان به جای تمرکز روی مسابقات و تمرینات، مجبور هستند شاگرد داشته باشند: «خود من برای اینکه هزینه حضور در مسابقات خارج از ایران را تهیه کنم، مجبورم هفته‌ای ۲۰ تا ۳۰ساعت شاگرد داشته باشم. این شاگرد داشتن باعث می‌شود از نظر جسمی و تکنیکی عقب بیفتیم.»
رحمانیان تجربه حضور در کمپ استن واورینکا در لوزان سوئیس را هم دارد: «مربیان برجسته‌ای در این کمپ هستند و من توانستم خیلی چیزها از آنها یاد بگیرم. سوئیس مهد تنیس دنیاست، کشوری که بازیکنان بزرگی را معرفی کرده مثل واورینکا و اسطوره‌ای به نام راجر فدرر.» و تفاوت بازیکنان این کشور با ایران، در داشتن همین شاگرد است: «بازیکن 22-23ساله ما چرا باید شاگرد داشته باشد. این کار آنها را از مسیر حرفه‌ای دور می‌کند اما چاره‌ دیگری هم ندارند.» از نظر رحمانیان این کار به هر دو طرف ضربه می‌زند: «مربیگری با بازیکنی متفاوت است. مربی باید آموزش ببیند و کلاس برود. وقتی بازیکن مربی می‌شود هم از وقت تمرین خودش می‌زند و هم به‌خاطر اینکه باید در مسابقات شرکت کند و در اردوها باشد خیلی برای شاگردش وقت نمی‌گذارد. هر دو آسیب می‌بینند.» اما مسئله این است که فدراسیون هم نمی‌تواند کار خاصی در این مورد انجام بدهد، چرا که بودجه محدود است و البته کم.