ملودرام‌ها و مخاطب

رضا رویگری ـ  بازیگر سینما و تلویزیون

 موضوعات فیلم‌ها همیشه می‌توانند نشانه‌ای باشند برای درک توجه جامعه به موضوعات مختلف؛ مثلا وقتی فیلم‌هایی با موضوعات تاریخی با شکست در گیشه مواجه می‌شوند، یعنی مردم جامعه به چیز دیگری علاقه‌مندند و به موضوعات دیگر فکر می‌کنند. در مقاطع مختلفی ملودرام‌های خانوادگی توانسته‌اند نظرها را به خود جلب و مخاطبان را جذب کنند. از 2زاویه می‌توان به این نکته توجه کرد؛ یکی اینکه هر چند سال یک‌بار یکی از تنش‌ها و چالش‌های مطرح در این زمینه دوباره مطرح می‌شود و افکار عمومی به‌دنبال ابزاری برای طرح سؤال و بیان پاسخ می‌گردد. سینما و تلویزیون تریبون مناسبی برای این کارند؛ بنابراین یک فیلم یا در سطحی گسترده‌تر یک سریال تلویزیونی و به‌تازگی یک مجموعه دنباله‌دار در شبکه پخش خانگی به این موضوع می‌پردازد و به‌دلیل علاقه مخاطبان هم در گیشه و هم در صفحات نقد نشریات سربلند می‌شود. اما منظر دیگر می‌تواند تصویری از خانواده ایرانی را بازتاب دهد؛ کانونی که دیوارهای مستحکمی دارد و حرف و حدیث آن به‌سختی راه به بیرون باز می‌کند. بنابراین نه به‌صراحت، بلکه تنها با ظرافت می‌توان به موضوعات مختلفی که با آنها دست به گریبان است، پرداخت. چنین ظرافتی در قالب دوربین قابلیت دسترسی و در صحنه‌های فیلمبرداری ظرفیت بررسی را دارد. در هریک از این دوسویه که قرار بگیریم تصویر تقریبا مشابهی از غم‌ها و شادی‌ها، رنج‌ها و راحتی‌ها و به‌طورکلی احساسات مختلف از چند نسل را می‌توانیم ببینیم. رنج‌های یک پدر، آرزوهای یک مادر و دخترانگی و طرز تلقی و رفتار پسرانه مجموعه‌ای را به‌نمایش می‌گذارد که با فرهنگ ما همخوانی دارد و به‌سادگی می‌تواند ما را به همذات‌پنداری با شخصیت‌ها وادارد.
شاید از همین‌رو باشد که با وجود موفقیت مقطعی بعضی از فیلم‌ها و سریال‌ها مثلا با موضوعات پلیسی و سیاسی، همواره این موضوعات خانوادگی هستند که نقش‌ها را در یادها ماندگار می‌کنند.