دانش ایرانی و ماهواره ایرانی

بیژن کیامنش | عضو شورای سردبیری گروه استان‌ها:


راننده که رادیو را روشن کرد، مسافران ساکت شدند و تا پایان قرائت خبر کسی دم نزد. حتی راننده تاکسی که تا پیش از آغاز پخش خبر درباره همه‌چیز اظهارنظر می‌کرد به متن خبری که گوینده، با لحنی حماسی، شروع به خواندن آن کرد با دقت گوش سپرد. «اعزام فضانورد ایرانی به فضا با پرتاب ربات‌ها آغاز می‌شود» و... جزئیات خبر بیشتر بود، اما تیتر خبر مرا به شدت تحت تاثیر قرار داد به طوری که از درون ملتهب شدم. شگفت‌تر این‌که در دنیای خیالاتم فروغلتیدم و شوقی وصف‌ناپذیر در اعماق ذهنم مرا به هیجان آورد. انگار این اتفاق با چیزی پنهان در ناخودآگاهم گره خورده بود؛ میل شدید به توسعه علمی و صنعتی کشور.

این اتفاق اثبات می‌کرد ایران به فناوری هوا ـ فضا دست یافته است. در ذهنم تاثیرات صنعتی و اقتصادی این رویداد را چند بار مرورکردم و... ناگهان صدایی گفت: مگه میشه؟... آنگاه کسی روی شانه‌ام زد. بغل‌دستی‌ام بود. روی صورتش شیار زخمی بد جوش‌خورده از زیر چشم تا بالای لبش به چشم می‌خورد. سریع و شلخته آدامس می‌جوید. به طور غریزی از درستی حرف‌هایش مطمئن بود. طنز ماجرا این بود که کمترین باور را به درستی حرف‌های دیگران داشت... برگشتم و به چشم‌هایش نگریستم همچنان با اطمینان پوزخند می‌زد... عموجون این خبرا نیس... 

اعتراف می‌کنم که پوزخند او در همان لحظه نخست کار صدها تیغ وگلوله را با من کرد. لبخندی مرموز که می‌کوشید مخاطب را از فهم ذهنیاتش ناتوان کند. همین نکته به او قدرت می‌بخشید، زیرا در پاسخ حرف‌های شما فقط لبخندی مرموز و آکنده از تردید در چهره‌اش نمایان می‌شد. با این حال شتاب‌زده گفتم: چینی‌ها توانستند یقینا ما هم می‌توانیم... ناگهان دنگم گرفت که به او بفهمانم در ایران هم خبرهای خوبی هست. پرتاب ماهواره در 3 ماه آینده کمترین نشانه تکاپوی علمی و صنعتی در ایران است... می‌دانستم به حرف‌هایم گوش نمی‌دهد.

به من نگاه می‌کرد و به دور از هر آداب و نزاکتی آدامسش را مدام از یک سوی دهان به سوی دیگر می‌انداخت. به همین دلیل با حسی دوگانه که مضمونش پاسخگویی غیرمنتظره بود، گفتم: دانش هوا ـ فضا و... مثل همون آدامسی که با مهارت آن را می‌جوی در ذهن ایرانی‌ها به صنعت و فناوری تبدیل می‌شود. ماهواره را با همه زیرمجموعه‌هایش دانشگاه امیرکبیر ساخته حتی سایت و موشک پرتاب نیز در ایران ساخته شده است...حس می‌کنم از سر رضایت لبخندی محو روی صورتم نشست. لبخندی که از ناخودآگاه ذهنم برآمده بود. از بیکران دریای روح. از اعماق ناپیدای درونم جوشیده بود. ناخودآگاه تاریخ این سرزمین از اعماق روح این سرزمین. از درون «کهن‌سرزمینی» که کرانه‌هایش بازتاب آسمانند. انعکاس آسمانی که کلام خداوند است. 32 حرفی که خداوند بر زبان نیاکانم نهاد، در فلات باستانی این سرزمین خلق شده است و اینک پیام ازلی که ایرانیان از فرشتگان آموخته‌اند به آسمان می‌برند، به ماه، مریخ و فراتر. با ماهواره. ماهواره ساخت ایران...