مریوان بهترین میزبان تئاتر خیابانی

بهروز غریب‌پور/ نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر
سال1352 در کردستان به‌عنوان سرپرست و کارگردان گروه تئاتر «شهابن» به مسئولان اداره فرهنگ و هنر پیشنهاد کردم، تور تئاتر راه‌اندازی کنیم و آثار صحنه‌ای را به سایر شهرهای استان ببریم. خوشبختانه آنها هم این پیشنهاد را پذیرفتند و ما با نمایش «افسانه‌ ترس» کردستان را دور زدیم، مریوان، بانه، سقز، بیجار و قروه؛ به‌عبارتی در تمام شهرستان‌های مهم استان و در هر شهری به تناسب امکاناتی که داشتند این نمایش را اجرا کردیم. عجیب‌ترین اجرا را در بیجار داشتیم که در آن زمان سالن تئاتر نداشت و به ناچار در یک استادیوم ورزشی با تغییر چند ساعته در طراحی‌ صحنه، نمایش را به اجرا درآوردیم که باید جداگانه این اتفاق را شرح بدهم که چه بر ما گذشت و چگونه اجرای کابوس‌واری داشتیم، اما غرض اینکه در هر شهری با کمبودهای غریبی روبه‌رو می‌شدیم و من هرگز از پیشنهادی که داده بودم پشیمان نشدم، هرچه بود استقبال تماشاگران هر شهر آن کمبودها را کمرنگ می‌کرد؛ در مریوان عمق صحنه به اندازه‌ای کم بود که احمد خلیلی یکی از بازیگران‌ که امروز یکی از استادان حوزه هنرهای تجسمی است، به هنگام اجرای یک حرکت که نیاز به فضای وسیعی داشت به ردیف اول تماشاگران شیرجه رفت و خوشبختانه به همان سرعت به صحنه برگشت. انگار یک تمهید تئاتری تمرین شده را انجام می‌داد و جالب است که هیچ‌کس در جلسه نقد نمایش از من نپرسید که چرا این اتفاق افتاد؟ تردیدی ندارم که آن زمان در میان تماشاگران مخاطب حرفه‌ای تئاتر حضور نداشت چرا که اساسا و حتی در سنندج هم تئاتر دائمی وجود نداشت...

طی این سال‌ها و بعد از گذشت چند دهه 2بار به مریوان سفر کرده‌ام و شور و شوق مردم و صمیمیت‌شان با گروه‌های اجرایی و میزان استقبال‌شان از نمایش‌های خیابانی آن خاطره سالیان دور را در من زنده کرده ‌است با این تفاوت که در سال1352 مریوان فاقد گروه‌های منسجم تئاتری بود و تئاتر بیشتر عنوانی در مراسم رسمی و مناسبتی بود درحالی‌که در آخرین سفرم شمار فعالان تئاتری به‌ویژه فعالان تئاتر با محوریت حفظ محیط‌زیست متحیرم کرده بود و این تغییر چشمگیری است که نباید به راحتی از آن گذشت و نباید نادیده گرفته شود.
بنابراین مریوان از امتیازی برخوردار بوده و هست که بدون آن هرگز یک جشنواره نمی‌توانست به حیات 14دوره‌ای خودش ادامه بدهد.

مریوان امروز دارای امتیازات فرهنگی متعددی نظیر «داشتن شهروندان با فرهنگ و مخاطبان علاقه‌مند» و «وجود گروه‌های متعدد تئاتر خیابانی با محوریت حفظ میراث طبیعی» است و همچنین مریوان به‌خاطر دریاچه منحصربه‌فرد، جنگل‌های بلوط و دسترسی آسانش به اقلیم کردستان و نزدیکی به خطه اعجاب‌انگیز هورامان از برتری‌های قابل توجهی نه‌تنها نسبت به شهرهای استان کردستان بلکه سایر شهرهای ایران برخوردار است.

بی‌تردید تئاتر خیابانی مریوان با داشتن نیروهای علاقه‌مندی چون آقایان بادپروا، حسن‌پور و بسیاری دیگر از حامیان این هنر در این شهر مرزی به بخشی از هویت شهر مبدل شده است.

تا آن‌جا که من می‌دانم این نیروها بارها و بارها به‌رغم رفتار غیرمدبرانه‌ای که با آنها صورت گرفته عاشقانه و آگاهانه طراز بالای برگزاری هر دوره را به نفع شهر زیبای‌شان گذاشتند.

مسئولان در کنار ارزش‌هایی که از آنها نام بردم می‌بایستی سرمایه انسانی و بضاعت موجود در مریوان را از یاد نبرند. ایمان دارم که مشروط به توجه دائمی در طول سال، برگزاری ورک‌شاپ‌های متعدد، دایر بودن همیشگی دبیرخانه جشنواره و بهادادن به هنرمندان بومی بی‌تردید این قطعه از خاک کردستان ایران به قطب تئاتر خیابانی کشور، فراتر از آن منطقه و در امتداد آن به قطبی برای جذب گردشگری حداکثری مبدل خواهد شد.