درهای دنیا باز است

عبدالرضا اکبری/بازیگر سینما و تلویزیون


نمایش، هنر پرجاذبه‌ای است که بسیاری عاشق آنند. جوانان زیادی این علاقه را در خود می‌بینند که در این حوزه آموزش ببینند و فعالیت کنند.
از آنجا که مراکز آموزش و پرداختن به بسیاری از هنرها در پایتخت است، آنها که ساکن تهران نیستند، برای برخورداری از امکانات مرکز کشور به تهران می‌آیند و ای‌بسا توان مالی کافی برای تأمین حداقل‌ها را هم نداشته باشند. با وجود فراوانی تقاضا برای ایفای نقش‌های نمایشی، فضا برای این کار محدود یا بهتر است بگوییم بسیار محدود است. ضمن اینکه باتوجه به وضع نامطلوب اقتصادی در حوزه تئاتر، بسیاری از جوانان، ایده‌آل‌های خود را در تلویزیون و سینما جست‌وجو می‌کنند؛ در نقطه‌ای که فعالیت در آن، سابقه، توانمندی، فیزیک، چهره و در مواردی ارتباطات خاص خود را طلب می‌کند.
با چنین وضعی بسیاری از علاقه‌مندان به بازیگری که احتمالا در میان آنها استعدادهای درخشانی هم وجود دارد، راه به جایی که دوست دارند، نمی‌یابند و در حاشیه می‌مانند. سخنی که با این افراد می‌توان گفت این است که حرکت سنجیده و آزموده، لازمه رسیدن است. نمی‌توان پایه و بنیان کار و زندگی را براساس خیال و آرزو گذاشت و نمی‌شود علاقه به چیزی را تنها عامل انتخاب قرار داد. هرکسی می‌تواند در موقعیت‌های مناسب به ‌کار موردعلاقه‌اش بپردازد. از آنجا که معمولا فعالیت‌های هنری و فرهنگی و ادبی همیشه بازخورد اقتصادی مناسبی ندارند، هستند کسانی که حرفه و پیشه دیگری دارند و در کنار آن علاقه‌های هنری خود را نیز دنبال می‌کنند. بنابراین کسانی که صرفا به‌دلیل عشق به سینما برای آینده خود برنامه‌ریزی می‌کنند، نخست باید از داشتن استعداد و ملزومات رشته نمایش اطمینان حاصل کنند. ضمن اینکه برخلاف نظر بسیاری از جوانان، تنها فوتبال و سینما عامل سعادت و پیشرفت آنها نیست. هرکسی استعدادی دارد و می‌تواند با تلاش، آموزش و تمرین، آن‌را شکوفا کند. کسانی هستند که من بازیگر به موفقیت و پیشرفت آنها غبطه می‌خورم.
بنابراین اگر کار و کسب آینده آنها موافق با خواست و سلیقه‌شان بود و مثلا توانستند همانطور که می‌خواهند، بازیگر شوند که چه بهتر، اما در غیر این صورت هم در دنیا روی آنها بسته نیست و می‌توانند در امور دیگر موفق باشند؛ البته به‌شرط انتخاب، پیگیری و تلاش.