بعضی‌ها تو را دوست دارند

شاید بهتر بود در همان ابتدای دهه 60 میلادی این امکان را داشتم که همین کلمات را کنار هم قطار کنم. همان روزهایی که جری شده بود یک نوازنده ویولن‌سل تا از شر گانگسترهایی که می‌خواستند او و دوستش را به‌عنوان شاهدان یک تسویه‌حساب خونین سر به نیست کنند نجات پیدا کند. همان روزهایی که دنیا تماشای «بعضی‌ها داغ‌شو دوست دارند» را از دست نداد و این فیلم را به یکی از ماندگارترین آثار سینمای کلاسیک بدل کردند. حتی می‌شود خاطره آپارتمان را به یاد آورد. یک فیلم درخشان و ماندنی با انبوهی از تلخی و ناکامی برای سی.سی باکستر نگون‌بخت که کلید آپارتمانش در بین همکارانش دست به‌دست می‌شد. اگر آن روزها می‌شد این متن را نوشت باید تیتر را اینگونه انتخاب می‌کردم: آقای لمون با استعداد...

اما بازیگر سال‌های دور سینما 17 سال پیش درگذشته و البته سالروز تولدش می‌تواند بهانه‌ای باشد برای این مطلب که نیم قرن دیر نوشته می‌شود. جک لمون از آن نمونه بازیگرهایی بود که تاریخ سینما بدون داشتن‌شان حتما به این دلنشینی روایت نمی‌شد. هنوز هم بعضی‌ها مثل من در بین این همه ستاره و سلبریتی در دنیای سینما تو را دوست دارند.