کورس هیجان

 خبرنگار: لیلا به طلب                          عکاس: حمیدرضا درجاتی

چشم‌ها درخشش الماس  تراش خورده را دارند پشت فرمان. فقط چند لحظه مانده تا خون در رگ‌ها فواره بزند و بی‌محابا سراسر تونل‌های تاریک تن را زیر پا بگذارد. وقتی چکاندن ماشه، آغاز مسابقه را اعلام کند پیش چشم‌های روشن ماشین، خاکی به هوا بلند می‌شود که بگو حالا حالاها خیال فروکش کردن ندارد. همانطور که دود کمرنگ اگزوز محو غبار و خاک اطراف ماشین می‌شود، هیجان پیش‌بینی مسابقه در جایگاه تماشاچی‌ها می‌خزد. گاهی کمتر از دو دقیقه وقت لازم است تا معلوم شود بخت با کدام راننده یار بوده و کدام یکی خط پایان را زودتر رد می‌کند. گاهی هم آنکه خطای کمتری در راندن ثبت کند روی سکوی برگزیده‌ها می‌ایستد. بستگی دارد راننده، خود را در کدام رشته اتومبیلرانی محک بزند. درست است؛ مسیر و پیمایش‌ها فرق می‌کند اما هیجان راندن در پیست از آماتور گرفته تا حرفه‌ای سر جای خود باقی‌ست. همراه این گزارش ببینید حکمرانان اتاقک آهنی سرعت، چگونه هیجان را در پیست‌های اتومبیلرانی مزه مزه می‌کنند. اگر علاقه‌مند به تجربه این رشته‌ها در قالب حرفه‌ای هستید تمام نمونه‌ها را در مجموعه ورزشی آزادی پیدا خواهید کرد. اتومبیلرانی تفریحی در رشته کارتینگ معمولی و روی یخ مصنوعی را هم در حاشیه دریاچه شهدای خلیج‌فارس- در غرب تهران- خواهید یافت. 

کاری از سرعت، ساخته نیست 

بین رشته‌های اتومبیلرانی، این یکی از بقیه متفاوت است؛ چون فقط پای سریع راندن و مهارت راننده برای کنترل خودرو در میان نیست. در میدان «رالی» شخصی برنده است که مقررات راهنمایی و رانندگی را مو به مو اجرا کند و با این حال از بقیه رقیب‌ها جا نماند. این بخش از گزارش از چند جهت اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند. نخست آنکه علاقه‌مندان به رشته‌های اتومبیلرانی را بیشتر ترغیب به اجرای قوانین راهنمایی و رانندگی خواهد کرد. هر چه نباشد رعایت این نکات در رقابت‌های رالی امتیازآور است. دیگر آنکه برای محک زدن توانایی‌های خوانندگان ما در این رشته به‌خصوص یک ارزیابی مطمئن وجود دارد که زمان برگزاری آن آنقدرها دور نیست. بنابراین اگر برای حضور در یک رقابت رالی آن هم از نوع شهری‌اش لحظه شماری می‌کنید صحبت‌های «آرش طاهری»؛ دبیر کمیته رالی فدراسیون اتومبیلرانی را از دست ندهید: 

 یک رشته با دو سبک 

شاید یک نقطه آغاز داشته باشد اما مسیر، از جایی به بعد، دو تکه می‌شود؛ یکی برای علاقه‌مندان به تفریح و مسابقات شهری و دیگری آزمودن خود در زمان مسابقات.  آنطور که آرش طاهری؛ دبیر کمیته رالی فدراسیون اتومبیلرانی می‌گوید، رشته رالی به دو سبک انجام می‌شود؛ سبک قهرمانی که مطابق آیین‌نامه مسابقات با ماشین‌های مختص این سبک، حضور رانندگان حرفه‌ای و کمک راننده انجام می‌شود. در این سبک، موتور و بقیه اجزای ماشین، تقویت می‌شوند. البته تا حدی که مطابق استاندارد آیین‌نامه فنی فدراسیون اتومبیلرانی باشد و بتواند تأییدیه کمیته رالی فدراسیون را دریافت کند.  سبک دیگر  اما دامنه گسترده علاقه‌مندان به اتومبیلرانی را شامل می‌شود و نیاز به تغییر چندانی در خودروهای مسابقه‌ای ندارد. به این ترتیب، شرایط برای حضور اغلب علاقه‌مندان در «رالی شهری» مهیاست.  این حضور، رعایت استانداردهای لازم را برای خودرو مسابقه می‌طلبد. علاوه بر اینکه تمام شرکت کننده‌ها باید قبل از حضور در مسابقه به یکی از مراکز معاینه فنی خودرو سر بزنند و وضعیت اتومبیل خود را ارزیابی کنند.

رالی خانوادگی در روزهای پایانی بهمن 

برای محک زدن خودتان در رالی شهری، یک فرصت نزدیک وجود دارد. بیست و هفتم بهمن ماه، یک رقابت رالی شهری در پایتخت برگزار می‌شود. همه شهروندان با برخورداری از گواهینامه رانندگی می‌توانند در این رقابت حضور پیدا کنند. البته این الزام برای کمک راننده هم وجود دارد. بنابراین کمک راننده بدون داشتن گواهینامه رانندگی نمی‌تواند در رالی شهری بهمن ‌ماه شرکت کند.  روال برگزاری رقابت‌های اتومبیلرانی می‌گوید خودروهای شرکت‌کننده باید از قبل مورد معاینه فنی قرار گرفته باشند و دارای بیمه شخص ثالث نیز باشند. آرش طاهری یادآور می‌شود محل‌هایی در مسیر مسابقه رالی بهمن‌ ماه تدارک دیده شده که مختص استراحت و حضور کودکان است و شرکت‌کنندگان می‌توانند در این محل‌ها توقف کنند. این موضوع را هم به ‌خاطر داشته باشید که برای حضور در این رقابت رالی باید نقشه خوانی بدانید. بدون نقشه خوانی قطعا بخت حضور در این رالی را از دست می‌دهید. برای یادگیری نقشه خوانی می‌توانید در دوره‌هایی که فدراسیون اتومبیلرانی برای آموزش نقشه خوانی برگزار می‌کند شرکت   و خود را برای حضور در رقابت‌های رالی شهری آماده کنید. به‌خصوص که برای شرکت در یک رالی خانوادگی هیچ شرایط سفت و سختی پیش پای شما نگذاشته‌اند.

نه یک شانه جلوتر نه عقب‌تر!

اگر سریع راندن، در یک رقابت اتومبیلرانی معیار اصلی سنجش نباشد، چطور می‌توان بین اتومبیلرانان، مسابقه برگزار کرد؟ 

برگزاری رالی خانوادگی یا شهری به این پرسش، پاسخ می‌دهد چرا که رقابت در چنین میدانی تمرکز خاصی بر سرعت ندارد.

به گفته آرش طاهری در این رقابت شرکت‌کنندگان مهارت خود را در حوزه رعایت قوانین و مسیریابی به نمایش می‌گذارند. به این ترتیب هر شرکت‌کننده طبق «نقشه» مسابقه در زمان خاص باید در محل خاص قرار بگیرد. اگر قدری پیش‌تر یا عقب‌تر از محل موردنظر باشد امتیاز منفی به او تعلق خواهد گرفت.  داورها یا کنترلر‌های مسابقه در مکان‌های مشخصی از مسیر قرار می‌گیرند و شرکت‌کنندگان از محل قرارگیری آنها مطلع نیستند. حتی خود کنترل گرها هم تا دقایقی قبل از مسابقه از نقطه قرارگیری خود در مسیر مسابقه  اطلاعی ندارند. 

سرریز انرژی در رالی قهرمانی 

شرکت در رالی شهری، راه را برای حضور در رالی قهرمانی هموار می‌کند؛ چرا که رالی خانوادگی و شهری را پیش نیاز رالی قهرمانی می‌دانند. حضور در رالی شهری، ممکن است راننده را به سکوی قهرمانان این رشته نرساند  اما او را در نقشه خوانی متبحر می‌کند. از طرفی یک دریچه برای استعدادیابی خواهد گشود تا علاقه‌مندان به راندن بدانند شرکت در رالی قهرمانی، درجه هیجان آنها را تا کجا افزایش می‌دهد. 

این موضوع را گفته‌های آرش طاهری تأیید می‌کند: «رالی قهرمانی تفاوت عمده‌ای با رالی شهری دارد که آن را بسیار هیجان انگیزتر می‌سازد. در رالی قهرمانی مسیرهای مشخصی توسط برگزارکنندگان مسابقه و همکاری نیروهای انتظامی معین می‌شود. این مسیرها در جاده‌های خاکی خارج از شهر قرار دارند و با نام مسیر ویژه شناخته می‌شوند. شرکت‌کنندگان اجازه دارند در این مسیرها که بین پنج تا 30 کیلومتر متغیر است، با سرعت حرکت کنند اما بقیه مسیر مسابقه که در محدوده بزرگراه‌های شهری قرار دارد باید با سرعت مشخص متناسب با بزرگراه توسط آنها طی شود. در پایان مسابقه به شرکت کنندگانی که مسیرهای ویژه را در کمترین زمان ممکن پیموده‌اند جوایزی تعلق می‌گیرد.»

 دانستنی‌های رالی 

 این رشته مهارت شرکت‌کننده در مسیر صحیح و زمان مشخص را محک می‌زند. 

 برگزارکنندگان مسابقات رالی زمان برگزاری رقابت‌ها را از چند ساعت تا چند روز تدارک می‌بینند. 

 برای حضور شرکت‌کنندگان در رقابت، نقشه‌ای در اختیار آنها قرار می‌گیرد که از قطعات مختلف و مرتبی تشکیل شده است. 

 در هر قطعه از نقشه، مسافت یا زمان مربوط به آن محدوده ذکر شده است. هر کدام از خطوط نقشه دارای معنای متفاوت هستند. 

هیچ یک از شرکت‌کنندگان تا دقایقی قبل از شروع رقابت از نقشه مسابقه مطلع نیست. 

 داورهایی در طول مسیر حضور دارند که نحوه حرکت شرکت‌کنندگان در مسابقه را از لحاظ قرارگیری مکانی و زمانی در مسیر و انحراف از مسیر ارزیابی می‌کنند. 

سریع؛ بی‌خیال جریمه و تصادف 

در این پیست، هنگام مسابقه ماشین‌ها صدا به صدا نمی‌رسد. ظاهر خودروها شبیه ‌ کودکان پر جنب و جوشی است که بی‌خیال، دست به هر شیطنتی می‌زنند تا طعم پیروزی و ایستادن در جایگاه نخست را بچشند.  زمان سریع‌تر از قبل می‌گذرد و خودروهای مسابقه هم برای سریع راندن سنگ تمام می‌گذارند. راندن در رشته «سرعت» مختص رانندگانی است که آرزو می‌کنند در وقت رانندگی هیچ مانعی برای افزایش سرعت‌شان بر سر راه نباشد؛ نه ترس، نه جریمه و نه خیال برخورد با عابر و خودروهای دیگر.  فرزاد شاهرخی می‌گوید حضور در رشته سرعت هم مانند بقیه رشته‌های اتومبیلرانی نیازمند دریافت گواهینامه مخصوص این رشته است. خودروهایی که در این رشته استفاده می‌شوند شرایط ویژه‌ای دارند. این اتومبیل‌ها باید مجهز به کپسول سه کیلویی آتش‌نشانی، کمربند پنج نقطه، رول بار و صندلی مخصوصی باشد که لبه‌دار و سفت است و سوراخ‌هایی روی آن تعبیه شده که کمربند ایمنی از داخل آنها می‌گذرد.  علاقه‌مندان به شرکت در رشته سرعت، به عضویت فدراسیون اتومبیلرانی در می‌آیند. برای آموزش این افراد، برگزاری حداقل 10 جلسه آموزشی نیاز است. به‌طوری که مهارت آنها به حدی برسد که بتوانند در رقابت‌ها شرکت کنند. شاهرخی می‌افزاید تمرین‌هایی که مربیان رشته سرعت به هنرجویان می‌دهند شامل نحوه کنترل ماشین، استقرار در خودرو، افزایش کیفیت رانندگی، نحوه صحیح ترمز و حرکت در پیچ‌هاست.

 اوج‌گیری تا قله هیجان در پیست درگ و سرعت 

بر لبه تیغ ایستاده‌اید!

تماشای بعضی از رشته‌های اتومبیلرانی، دریا را هم به تلاطم وا می‌دارد چه برسد به تماشاچیانی که صدای رگه‌دار خودروهای داخل پیست را از فاصله نزدیک می‌شنوند و تلاش اتومبیلرانان را تنها از چند متر دورتر زیرنظر گرفته‌اند. تکلیف راننده هم که روشن است. وقتی زوزه اگزوز با صدای سایش چرخ‌ها گلاویز می‌شود، این گرومب گرومب نبض راننده است که در کاسه سرش می‌پیچد تا طوری براند که کسری از ثانیه را از دست ندهد. ثانیه‌ها در رشته‌های «درگ» و «سرعت» نقش اساسی بازی می‌کنند. به همین‌خاطر مسابقات درگ و سرعت، رانندگانی حرفه‌ای، سریع با قدرت واکنش بالا می‌طلبد. فرزاد شاهرخی؛ رئیس کمیته درگ فدراسیون اتومبیلرانی از چم و خم راندن در این دو رشته می‌گوید. 

پرواز وسط پیست درگ! 

چراغ‌های زرد، یکی بعد از دیگری روشن می‌شوند و چراغ سبز آخر ردیف، مجوز شروع مسابقه «درگ» را به رانندگان پیست می‌دهد. «ووره» ماشین‌ها هر لحظه دورتر می‌شود و تابلوی ثانیه‌شمار، مدت زمان راندن هر کدام از اتومبیل‌ها را ثبت می‌کند. صدای خودروهای حاضر در رقابت درگ، خبر از تقویت موتور ماشین‌ها می‌دهد. به گفته فرزاد شاهرخی؛ رئیس کمیته درگ فدراسیون اتومبیلرانی، این رشته کلاس‌بندی‌های مختلفی دارد و برای شرکت در هر کلاس باید از خودرو مخصوص به آن کلاس استفاده کرد. او تقویت خودروهای حاضر در مسابقات درگ را تأیید می‌کند و می‌گوید ماشین‌ها در رشته «درگ» نیاز به تقویت موتور، ترمز، زیربندی، سیستم برق‌رسانی و تغییراتی در اجزا دارند. اینطور که پیداست اجزایی که در ماشین‌های این رشته، ضروری نیستند از روی ماشین برداشته می‌شوند تا وزن خودرو به کمترین میزان ممکن برسد. برای آنکه راندن در پیست درگ، دست کمی از پرواز ندارد! فرزاد شاهرخی یادآور می‌شود کم کردن ارتفاع خودرو به این دلیل انجام می‌شود که اتومبیل را به پایداری و ‌ ایمنی بیشتر نزدیک کند.

تیونینگ، حد و مرز دارد 

تغییراتی که خودروهای مسابقات‌ «درگ» تجربه می‌کنند در چارچوب‌های معینی قرار می‌گیرد. اینطور نیست که تقویت موتور و تحولات اجزای اتومبیل بدون حد و مرز در مسابقاتی پذیرفته شود که فدراسیون اتومبیلرانی متولی برگزاری آنهاست. فرزاد شاهرخی با تأکید بر این نکته می‌گوید، خودروهای مسابقه‌ای قبل از حضور در رقابت‌های درگ توسط اعضای کمیته فنی مورد بررسی قرار می‌گیرند تا تمام پارامترهای ایمنی و محدوده‌ای که درباره تقویت خودرو هر کلاس وجود دارد رعایت شده باشد. 

پرمخاطب‌ترین بین اتومبیلران‌ها 

راندن در آن مسیر مستقیم بدون خم، جزو پرطرفدارها در میان رشته‌های اتومبیلرانی است. نه از آن جهت که راننده رشته درگ، بی‌نیاز از آموزش‌های اولیه باشد. به این خاطر که آموزش‌ها در مدت زمان نسبتا کوتاهی نتیجه می‌دهند و شخص می‌تواند در پیست مسابقات ظاهر شود. فرزاد شاهرخی، رشته درگ را پرمخاطب‌ترین رشته اتومبیلرانی می‌داند و می‌گوید، شرکت در رقابت‌های درگ از شرایط ویژه‌ای برخوردار نیست. به همین جهت علاقه‌مندانش می‌توانند به راحتی در این رشته فعالیت کنند. 

برای حضور در مسابقه درگ، آموزش‌های اولیه‌ای به رانندگان داده می‌شود. از نحوه استارت زدن گرفته تا ترمز صحیح و کنترل ماشین در پیچ‌ها. به‌طور مثال در این آموزش‌ها علاقه‌مندان می‌آموزند در چه دور موتوری استارت بزنند و کجاهای مسیر، واکنش سریع‌تری از خود نشان دهند. آنطور که فرزاد شاهرخی می‌گوید یک فرد آماتور لااقل به پنج، ‌ شش جلسه تمرینی نیاز دارد تا بتواند در پیست درگ حضور پیدا کند. 

آماده برای رقابت درگ 

حضور آزمایشی و تمرینی در پیست درگ، یک طرف و کسب عنوان برتر در میان رانندگان حاضر در مسابقه، یک سوی دیگر. طبیعی است که برای کسب عملکرد بهتر در رقابت‌های درگ باید از بدن آماده و ورزیده‌ای برخوردار بود. به همین‌خاطر در میان تمرین‌های رانندگان رشته درگ، ورزش‌هایی گنجانده شده که منتهی به آمادگی جسمانی رانندگان می‌شود.  تهیه پوشش مختص این رشته هم از اهمیت زیادی برخوردار است. فرزاد شاهرخی می‌گوید لباس رشته درگ لباس یکسره‌ای است که با نام «اُورال» شناخته می‌شود. این لباس از جنس نسوز تهیه شده و از ضربات احتمالی به بدن راننده جلوگیری می‌کند. علاوه بر این، راننده در پیست درگ حتما باید کلاه کاسکت اتومبیلرانی به سر داشته باشد.   مسیر مسابقات درگ در دو طول 201متر و 10سانتی متر یا 402متر و 20 سانتی‌متر تدارک دیده می‌شود. معمولا جایگاه تماشاچی‌های رقابت‌های رشته درگ، در یک سوم ابتدایی مسیر است؛ محدوده‌ای که در آن، سرعت ماشین‌های مسابقه کمتر از بقیه بخش‌های مسیر است. هرچند دورتادور پیست مسابقات «درگ» مهار شده تا تماشاچی‌ها و بینندگان در پس حفاظ‌هایی مستحکم، روند مسابقه را دنبال کنند. 

 در پیست عجیب  «اسلالوم» چه می‌گذرد؟ 

یک مسیر مارپیچ و چند ثانیه زمان 

یک نقشه هوایی نشان می‌دهد که این راه باریک، مثل مار دور خودش پیچیده است؛ نزدیک به دم مار. چنبره مسیر، قدری باز می‌شود و به سوی نقطه پایان، دهان گشاد می‌کند. راننده باید بتواند خودرو را میان این مسیر مارپیچ، طوری هدایت کند که چرخ‌ها از بیخ گوش کله‌قندی‌های ردیف شده، عبور کنند ولی آنها را زیر نگیرند. آنقدر سریع که کمترین زمان ممکن را برای راندن در این مسیر پیچدار برای او ثبت کنند.  رشته «اسلالوم» توانایی راننده در کنترل خودرو و مهارت راندن او در یک مسیر صعب‌العبور را به چالش می‌کشد. فرصتی به قدر چشم به هم زدن. 

مثل اسفند روی آتش 

میزان سرعت برای طی کردن یک مسیر پیچ در پیچ قطعا کمتر از طی کردن یک مسیر مستقیم است. بنابراین طبیعی است که یک راننده در رشته اسلالوم سرعت کمتری را هنگام حضور در رقابت‌ها تجربه کند. اما از طرف دیگر مسیر ویژه راندن در رشته اسلالوم راننده را در شرایطی قرار می‌دهد که بیشترین میزان حرکت هنگام راندن را داشته باشد. چون میزان چرخش فرمان در این رشته بیش از سایر رشته‌های اتومبیلرانی‌ست و راننده برای به پایان رساندن مسیر، هر لحظه نیازمند یک واکنش سریع با دامنه گسترده است. خوبی‌اش این است که برای حضور در رقابت‌های اسلالوم نیازی به دستکاری اتومبیل نیست. بنابراین هر خودرویی اعم از خودروهای شهری تا ماشین‌های مسابقه می‌توانند در این رشته حضور پیدا کنند‌ اما آنچه در مورد همه این خودروها به‌صورت مشترک کنترل می‌شود‌ استاندارد بودن ماشین شرکت‌کننده در مسابقه است.

بدون استراتژی، باخت در انتظار شماست!

هیچ ‌چیز از ابتدا مشخص نیست. نه مسیر و نه استراتژی که برای راندن در مسیر رقابت‌های اسلالوم کارآمدتر از بقیه ظاهر می‌شود؛ چون در رشته اسلالوم هر بار یک مسیر جدید پیش روی رانندگان حاضر در مسابقه قرار می‌گیرد. به این ترتیب، راننده‌ای پیروز میدان خواهد بود که پس از مشاهده مسیر مسابقه، برای راندن خود یک استراتژی کارآمد تدارک ببیند و پس از آغاز مسابقه، یک مانور دیدنی بین موانع مسیر اجرا کند. علاوه بر اینکه هنگام عبور از آن مسیر باریک و پیچدار، سرعت مناسبی داشته باشد. رانندگان بر همین مبنا تلاش می‌کنند کمترین زمان و کمترین خطای ممکن را ثبت کنند. لاستیک‌های بدون آج خودروها در رشته اسلالوم هم به کمک راننده می‌آیند. چرا که چسبندگی خوبی روی مسیر آسفالت‌پوش مسابقه دارند. اما اگر مسیر مسابقه به هر علتی لغزنده یا خیس باشد این لاستیک‌ها کارایی چندانی ندارند.

 پیش به سوی راندن در پیست کارتینگ   

ریزه میزه‌های پرطرفدار! 

 از نزدیک به‌نظر می‌آید ماشین‌هایش قد پرکاه وزن داشته باشند. مثل اتاقک‌های دست‌ساز آهنی یا اسباب‌بازی‌های کودکانه وسط پیچ و تاب پیست ایستاده‌اند و زیر نور آفتاب برق می‌زنند. ظاهر کودک پسند ماشین‌های «کارت» اغلب هم رانندگان کم سن و سال را جذب می‌کند تا پشت این ماشین‌ها راندن در پیست را امتحان کنند. اما نه ماشین‌های کارت مختص کودکان است و نه پیست کارتینگ محل مانور دادن‌های کودکانه. در عوض بزرگسالان برای حضور در این پیست و رقابت با یکدیگر سر و دست می‌شکنند؛ چه در پیست کارتینگ معمولی و چه در پیست کارتینگ روی یخ. علی قیدر؛ مربی رشته کارتینگ و کارشناس مکانیک ماشین‌های کارت از زیر و بم ورود به این رشته اتومبیلرانی می‌گوید. 

 با اتومبیلرانی وزن کم می‌کنند؟

چه‌کسی باورش می‌شود راندن یک ماشین کوچک کم سر و صدا در پیست، آنقدر پرتکاپو باشد که حین یک رقابت به‌اصطلاح؛ یک پره از گوشت آدم را کم کند؟ البته ماجرای وزن کم کردن در پیست کارتینگ به این وسعت نیست اما گفته‌های علی قیدر؛ مربی کارتینگ تا حدی این کاهش وزن را تأیید می‌کند.  او می‌گوید، راندن در رشته کارتینگ تا حدی راننده را به چالش می‌کشد که حین برگزاری یک مسابقه حرفه‌ای بین 300تا 600 گرم از وزن بدن او کاسته می‌شود. قیدر می‌افزاید، در رشته کارتینگ از دو نوع اتومبیل استفاده می‌شود. گروه نخست، ماشین‌های «رنتال» هستند که قدرت کمی دارند. قدرت این خودروها بین 6تا12 اسب بخار است. این ماشین‌ها برای استفاده علاقه‌مندان آماتور در اختیار آنها قرار می‌گیرد. سرعت ماشین‌های «رنتال» به بیش از 40کیلومتر نمی‌رسد. به وسیله همین ماشین‌ها مسابقات استقامتی هم برگزار می‌شود. نوع دوم ماشین‌های کارتینگ، «ریس» نام گرفته‌اند که بدون سقف، ستون و محافظ طراحی شده‌اند.

فوت کوزه‌گری در راندن «کارت»

پیچ و خم پیست کارتینگ در یک نگاه کلی، یک شکل است و هیچ نشانه خاصی در آن دیده نمی‌شود‌ اما یک راننده چطور در این پیست بهترین عکس‌العمل را نشان می‌دهد و درست در زمان لازم، مسیر حرکت را با چرخش فرمان عوض می‌کند تا کمترین زمان ممکن را برای راندن‌اش ثبت کند؟  علی قیدر می‌گوید، راندن در پیست کارتینگ نیازمند هماهنگی عصب و عضله فرد است. این رشته به راننده قدرت تصمیم‌گیری و عکس‌العمل سریع می‌دهد. او تأیید می‌کند که پیست کارتینگ بدون نشانه‌گذاری طراحی می‌شود اما راه‌حلی وجود دارد که رانندگان قبل از ورود به رقابت به آن دست می‌یابند. قیدر می‌گوید یک راننده بعد از گشت اولیه در پیست برای خود نشانه‌هایی درنظر می‌گیرد تا در زمان خاصی تغییر مسیر بدهد، فرمان را بچرخاند و با سرعت خاصی وارد یک پیچ شده یا از آن خارج شود. اگر یک راننده برای راندن در مسیر مسابقه نشانه‌گذاری نکند ممکن است چند سانتی متر دیرتر فرمان ماشین کارت را حرکت بدهد. در این صورت بدون شک از نظر زمانی از رقیب‌های خود عقب خواهد افتاد. هرچند این تأخیر زمانی در حد چند صدم ثانیه باشد. 

تفریح روی آسفالت و یخ مصنوعی

رقابت‌های حرفه‌ای کارتینگ نیاز به نقشه دارد. زمانی که نقشه در اختیار رانندگان قرار می‌گیرد آنها یک تمرین آزاد در مسیر برگزاری مسابقه خواهند داشت. بعد از راندن برای هر کدام از رانندگان زمان‌گیری می‌شود و جایگاه افراد برای قرارگیری در نقطه آغاز مسابقه با توجه به همین زمان‌گیری مشخص خواهد شد، اما راندن برای آماتورها در پیست‌های تفریحی راحت‌تر است. آنها از ابتدای مسیر و به همراه تعداد دیگری از رانندگان سوار ماشین‌های کارت می‌شوند. رانندگان آماتور به وسیله پدال‌های گاز و ترمز، کنترل مناسبی روی مسیر آسفالت پوش یا پوشیده از یخ مصنوعی خواهند داشت. ماشین کارت، اهرم دنده ندارد. از طرفی ارتفاع کم این ماشین واژگونی آن در پیست را غیرممکن می‌سازد. آنچه باید مدنظر رانندگان کارتینگ تفریحی قرار بگیرد این است که فاصله را با سایر ماشین‌ها حفظ کرده و از لیز خوردن تایرها تا حد ممکن جلوگیری کنند. برخورد با سایر ماشین‌های کارت، باعث می‌شود کنترل ماشین از دست راننده خارج شود.

مجهز در میدان کارتینگ 

 برای راندن در رشته کارتینگ نیاز به کلاه ایمنی، پَدِ گردن، محافظ پهلو، دستکش، کفش و لباس مناسب رشته کارتینگ است. علی قیدر درباره لزوم استفاده از هر کدام از این تجهیزات توضیح می‌دهد: 

 پد گردن: حلقه فشرده‌ای است که فضای بین کلاه  را در قسمت پشت و جلوی گردن پر می‌کند تا گردن به هنگام راندن، بیش از حد خم نشود و مهره‌ها در اثر خمیدگی بیش از حد گردن آسیب نبینند. 

لباس کارتینگ: این لباس از جنسی تهیه شده که ضد‌حریق و ضد‌سایش باشد.

محافظ پهلو: این محافظ شبیه به جلیقه ضد‌گلوله طراحی شده و از جنس فیبرکربن و اسفنج فشرده است. قسمت زیرین این محافظ را با پد نرم‌تری پوشانده‌اند تا مهره‌های کمر روی صندلی خشک ماشین کارت آسیب نبیند.

دستکش کارتینگ: این دستکش از نوعی است که چسبندگی خوبی به فرمان ماشین دارد. به همین دلیل نیاز نیست راننده برای نگه داشتن فرمان، نیروی زیادی به آن وارد کند. 

کفش کارتینگ: این کفش، شکل ظاهری خاصی دارد. کفش کارتینگ به‌صورت نیم بوت طراحی شده و از کفی نرمی برخوردار است. طراحی کفش به شکلی است که روی قوزک پا را می‌پوشاند. از آنجا که دست‌اندازها ممکن است به پای راننده آسیب برسانند این کفش به این شکل طراحی شده است. نرما و نازکی کف کفش تا حدی است که راننده، مقدار فشار روی پدال گاز و ترمز را کاملا حس کند.