گزارش
رونق صنایع‌دستی در گرو حمایت از زنان کارآفرین
یک کارشناس: به دلیل محدودیت‌های اشتغالزایی در زمینه معادن و کارخانه‌ها،باید برای کاهش مهاجرت و درآمدزایی از ظرفیت‌های موجود منطقه استفاده شود
روح الله زرین| کامیاران- خبرنگار:
کامیاران یکی از شهرهای کردستان و در جنوب شرقی استان قرار دارد. جمعیت آن بیش از ۱۰۲ هزار نفر است که بیش از ۶۰ درصد آن شهرنشین هستند. این شهرستان علاوه بر جاذبه‌های گردشگری، تاریخی و... از صنایع‌دستی خاصی مانند سبدبافی، فرش،گلیم و ده‌ها نمونه دیگر برخوردار است که به سبب همجواری با شهرهای استان کرمانشاه تنوع خاصی پیدا کرده است، به طوری که بسیاری از زنان این منطقه از استان کارگاه‌های خانگی برای تولید این محصولات راه‌اندازی کرده‌اند.
درآمدزایی
یک بانوی کامیارانی که در زمینه صنایع‌دستی فعالیت دارد، می‌گوید: پس از مهاجرت به شهر زمان زیادی در طول روز بیکار بودم و از طریق کلاس‌های آموزشی با جوراب‌بافی آشنا شدم. «صغری محراب‌پور» ادامه می‌دهد: بیش از ۷ سال است که در زمینه جوراب‌بافی فعالیت دارم و وارد بازار کار شده‌ام. همچنین برای جذب بیشتر مشتری از طرح و الگوهای قدیمی در بافت جوراب استفاده می‌کنم.
وی می‌افزاید: جوراب به 2 روش سنتی و صنعتی بافته می‌شود. روش سنتی آن یک ماه آموزش لازم دارد و کمتر از ۳۰ هزار تومان تجهیزات بافتنی می‌خواهد. همچنین در روش صنعتی 2 هفته زمان برای یادگیری و ۲ میلیون تومان تجهیزات و ماشین ریسندگی نیاز است. محراب‌پور ادامه می‌دهد: برای دستیابی به سود مناسب و ایجاد کارآفرینی ضرورت دارد که این صنایع‌دستی به صورت صنعتی و ماشین تولید شود. به طور میانگین در طول روز بیش از ۳۰۰ جفت جوراب می‌توان بافت. همچنین با دستمزد نیروی کار و خرید مواد اولیه به احتساب هر جفت ۳ هزار تومان روزانه می‌توان ۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار تومان به دست آورد.
وی می‌افزاید: با ایجاد یک کارگاه و به‌کارگیری چند بانوی متقاضی کار می‌توان درآمدزایی پایداری برای زنان در کامیاران ایجاد کرد. محراب‌پور ادامه می‌دهد: در این ۷ سال، بیش از ۳۵ بانوی کامیارانی را در زمینه جوراب‌بافی که جزو صنایع‌دستی این منطقه است آموزش دادم و در بازار کار مشغول شدند. وی می‌افزاید: ضرورت دارد که برای حمایت از زنان کارآفرین تسهیلات بانکی کم‌بهره و شرایط آموزش از طریق دستگاه‌های اجرایی مانند بهزیستی، میراث فرهنگی،کمیته امداد و...فراهم شود.
محراب‌پور می‌گوید: نقش‌های خاصی در بافت این نوع جوراب‌ها استفاده می‌شود که از انواع آن می‌توان به اشکال فرامیرزایی، شمامه، حیوانات، منطقه و اشکال هندسی اشاره کرد. همچنین علاوه بر الیاف مصنوعی از پشم گوسفند و موی بز در بافت این نوع جوراب استفاده می‌شود. علاوه بر تنوع رنگ از ماندگاری و استحکام بالایی برخوردار است.
صنایع دستی کامیاران
یکی از کارآفرینان کامیاران که بیش از ۲۵ سال است در زمینه صنایع‌دستی فعالیت دارد، می‌گوید: چندین سال است که در زمینه گیوه‌بافی فعالیت دارم و تاکنون ده‌ها نفر را در این زمینه آموزش داده‌ام. «رحیم صابری» ادامه می‌دهد: به دلیل رشد شهرنشینی و ورود کالاهای مختلف سلیقه مردم این شهر نیز تغییر کرده است. کمتر شهروندی در کامیاران لباس کُردی و گیوه می‌پوشد و این رویه موجب کسادی بازار تولیدکنندگان آن شده است. وی می‌افزاید: در کامیاران استادکاران اندکی در زمینه منبت و نازک‌کاری بر روی چوب فعالیت دارند و محصولاتی مانند جعبه جواهرات، ساعت، قاب عکس و ده‌ها محصول دیگر تولید می‌کنند که در بازار سایر شهرهای استان به فروش می‌رسد.
صابری تصریح می‌کند: بیش از ۵ سال است که با حمایت میراث فرهنگی استان کارگاه‌های کوچک خانگی در زمینه سوزن‌دوزی در روستاهای کامیاران راه‌اندازی شده است. وی ادامه می‌دهد: یکی از فرزندان دخترم در روستای پالنگان کامیاران زندگی می‌کند و در زمینه سوزن‌دوزی روی ملحفه، رو میزی و...فعالیت دارد. به صورت میانگین با ۵ ساعت کار روزانه درآمدی بیش از ۴۵هزار تومان دارد. این استاد صنایع‌دستی می‌گوید: به دلیل وجود رودخانه‌ها در برخی روستاهای کامیاران انواع درخت بید و نی رشد می‌کرد که از آن در تولید سبد استفاده می‌کردند. همچنین به دلیل تنوع‌طلبی و ورود انواع اجناس پلاستیکی، جایی برای صنایع‌دستی مانند سبدهای چوبی و حصیری در بازار کامیاران وجود ندارد.
اشتغال پایدار
کارشناس میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری می‌گوید: بیش از ۱۰۲ هزار نفر در کامیاران زندگی می‌کنند که به دلیل دستیابی به درآمد بیشتر و رفاه به شهرنشینی روی آوردند. بر همین اساس بیش از ۶۰ درصد جمعیت کامیاران در شهر ساکن هستند. «حمید میمنت‌آبادی» ادامه می‌دهد: به دلیل محدودیت‌های اشتغالزایی در زمینه معادن و کارخانه‌ها، ضرورت دارد برای کاهش مهاجرت و درآمدزایی از ظرفیت‌های موجود منطقه استفاده شود. وی می‌افزاید: در بیشتر روستاهای کامیاران شاهد انواع صنایع‌دستی مانند جوراب‌بافی، شال‌بافی، گلیم، فرش، سوزن‌دوزی، منبت‌کاری و ده‌ها نمونه دیگر هستیم.
همچنین با اعطای تسهیلات به کارآفرینان و ایجاد بازار فروش، علاوه بر رونق اقتصادی منطقه، معرفی صنایع‌دستی و اشتغالزایی پایدار خانگی شکل خواهد گرفت. میمنت‌آبادی تصریح می‌کند: در سال‌های اخیر چند تعاونی با حمایت اداره کار، رفاه و تعاون اجتماعی در کامیاران احداث شده است که بیش از ۵۰۰ نفر در آن فعالیت دارند.
وی ادامه می‌دهد: چند نمونه صنایع‌دستی مانند قالی با طرح ماهی درهم، قلاب‌دوزی، سجاده‌بافی، موج‌بافی و گلدوزی به دلیل کمبود مواد اولیه و هزینه فراوان کارگاه‌های آن در حال فراموشی است. همچنین ضرورت دارد که در بازار کامیاران مانند سایر شهرهای کشور فعالان صنفی از این محصولات و صنایع‌دستی خاص منطقه برای فروش استفاده کنند. میمنت‌آبادی می‌گوید: کامیاران با شهرهای جوانرود و روانسر در استان کرمانشاه هم‌مرز است. این ظرفیت موجب تلفیق فرهنگ این مناطق با هم شده است. نمونه آن در ترکیب‌بندی و تنوع صنایع‌دستی منطقه به وفور وجود دارد.