اعتمادبهنفس غیراستاندارد
نگاهی به 2مشکل محمد نادری؛ ستاره آینده‌دار پرسپولیس
محمد نادری قطعا یکی از سورپرایزهای لیگ هجدهم بود. مدافع پیشین نساجی و تراکتورسازی، بعد از یک نیم‌فصل نیمکت‌نشینی در کورتریک بلژیک به‌طور قرضی به پرسپولیس پیوست. این انتقال ابتدا منتقدان زیادی داشت، اما شرایط طوری شد که نادری بلافاصله بعد از حضور در پرسپولیس به ترکیب اصلی رسید و شروع به درخشش کرد. نمایش‌های او در این مدت قابل‌قبول بوده؛ تا حدی که سرخ‌ها به‌صرافت دریافت رضایتنامه و قطعی کردن این انتقال افتاده‌اند، اما در عین حال بازی نادری خالی از ایراد هم نیست. او حداقل 2 مشکل اساسی دارد که با توجه به سن اندکش می‌توان امیدوار بود رفته‌رفته رفع شود.
خوب است، اما نه در این حد
این خیلی خوب است که فوتبالیست‌های جوان با وجود بازی در تیم‌های بزرگ و پرهوادار، اعتمادبهنفس کافی داشته باشند و دست و پای‌شان در زمین نلرزد، اما این حجم از اعتمادبه‌نفسی که نادری دارد هم به کسی توصیه نمی‌شود! نادری در بازی با تراکتورسازی توپ سهل‌انگارانه‌ای لو داد که منجر به گل تساوی تیم تبریزی شد. بعد از این گل، انتقادها از مدافع پرسپولیس بالا گرفته، اما او خوش‌شانس بود که زودتر از این حرف‌ها سیبل شبکه‌های اجتماعی نشد. نادری در 10دقیقه اول بازی با سپاهان هم به همین راحتی توپی را لو داد که باعث شد محسن ربیع‌خواه ناچار به انجام خطا روی بازیکن حریف شود. سپاهان در کاشته‌ها تیم خطرناکی است و در آن صحنه هم احتمالا خیلی از هواداران به‌طور اتوماتیک‌وار و از سر عادت(!) به ربیع‌خواه بد و بیراه گفته‌اند، اما مقصر اصلی نادری بود. او در داربی تهران هم با وجود نمایش خوبش حداقل 3 توپ بسیار ساده را در منطقه چپ خط دفاعی لو داد که یکی از دیگری خطرناک‌تر بودند، اما این ذات فوتبال است که وقتی برنده می‌شوید، ایرادها به چشم نمی‌آید. سرانجام خونسردی بیش از حد نادری و اصرار او به حفظ توپ در این منطقه از زمین، برابر تراکتورسازی کار دستش داد و باعث شد این بازیکن بعد از چند‌ماه تحسین، طعم انتقادها را هم بچشد. البته که کسی از نادری و دیگر مدافعان جوان انتظار ندارد فقط زیر توپ بزنند و رفع تکلیف کنند، اما در عین حال کسانی که در خط دفاعی بازی می‌کنند باید متوجه حساسیت مسئولیت‌شان باشند و بدانند لو رفتن توپ در یک‌سوم خودی، بسیار خطرناک است.
سانتر، سانتر، سانتر
آیا کسی آخرین سانترکننده خوب فوتبال ایران را به یاد می‌آورد؟ یعنی هنوز برای یادآوری یک ارسال‌کننده موفق و خطرناک باید تا مهدی مهدوی‌کیا و خسرو حیدری به عقب برگردیم؟ در طول سال‌های اخیر شاید فقط این رامین رضاییان بوده که تا حدی توانسته شایستگی‌هایش را در این زمینه نشان بدهد. غیراز او بقیه مدافعان و هافبک‌های کناری ایران ارسال‌های چندان خطرناکی ندارند که محمد نادری هم یکی از آنهاست. نادری خیلی خوب تو می‌زند و نفوذهای مؤثری دارد، اما معمولا سانترهایش را با ارتفاع کم انجام می‌دهد. از این نظر نادری شباهت زیادی به صادق محرمی، دفاع راست فصل گذشته سرخ‌ها دارد. او اگر می‌خواهد در پست خودش پیشرفت کند، حتما باید برای بهتر شدن ارسال‌هایش تمرینات اضافی انجام بدهد. هیچ راهی جز این وجود ندارد.
