تیتر یک
«غریبه »و« آشنا» از جنوب آمدند
گل‌گهر سیرجان چهلمین تیم تاریخ لیگ‌برتر شد. وینکو بگوویچ با صعود نوبرانه‌اش به لیگ‌برتر، این باشگاه سیرجانی را تبدیل به چهلمین تیمی کرد که افتخار حضور در لیگ برتر را در تاریخ 18ساله این لیگ به‌دست می‌آورد. هم گل‌گهر و هم وینکو بگوویچ سال‌هاست در لیگ‌یک حضور دارند اما هر دوی آنها سه‌شنبه‌شب نخستین صعودشان را جشن گرفتند. از ابتدای راه‌اندازی لیگ حرفه‌ای در ایران و طی 18دوره، 39تیم فرصت حضور در لیگ‌برتر را پیدا کرده بودند. استقلال، پرسپولیس و سایپا از تهران و سپاهان و ذوب‌آهن از اصفهان 5تیمی هستند که در تمامی 18دوره حاضر بوده‌اند. اما شهیدقندی یزد، شیرین‌فراز کرمانشاه، پیام مشهد، مس سرچشمه، آلومینیوم هرمزگان و گهر دورود هم 6تیمی هستند که فقط یک دوره در لیگ‌برتر حاضر شده و در همان نخستین حضور دوباره سقوط کرده‌اند. البته نساجی قائمشهر هم امسال برای نخستین‌بار به لیگ برتر رسید و به‌عنوان سی‌ونهمین تیم حاضر در این رقابت‌ها فقط یک دوره سابقه حضور دارد. اما نساجی‌چی‌ها بقای خودشان را در لیگ‌برتر مسجل کرده‌اند و سال آینده با دومین حضورشان در این لیگ خودشان را از جمع یک‌دوره‌ای‌ها جدا خواهند کرد. به این ترتیب گل‌گهر به‌عنوان چهلمین تیم تاریخ درصورت سقوط زودهنگام به هفتمین تیمی تبدیل می‌شود که یک دوره در لیگ حاضر بوده و بلافاصله سقوط کرده است.
وینکو بگوویچ که سال‌هاست در فوتبال ایران حضور دارد، از سرمربیگری در پرسپولیس گرفته تا هدایت تیم‌ملی امید در مقدماتی المپیک، مربیگری را در سطوح بالای فوتبال ایران تجربه کرده است. او بعد از این تجارب راهی لیگ‌یک شد و سال‌هاست به یکی از پرکارترین مربیان حاضر در این دسته تبدیل شده است. بگوویچ از سال95 هدایت گل‌گهر را به‌عهده گرفت و در 2فصل گذشته هم مدعی صعود بود اما این صعود بالاخره در سومین فصل برای او اتفاق افتاد. او مدتی قبل در گفت‌وگو با همشهری، صعود گل‌گهر به لیگ‌برتر را آخرین آرزویش در فوتبال ایران دانست و گفت: «دلم می‌خواهد گل‌گهر را به لیگ‌برتر برسانم، یک فصل با این تیم در لیگ برتر حاضر باشم و بعد از آن از مربیگری بازنشسته شوم.» او حالا نیمه اول آرزویش را محقق کرده است. می‌ماند نیمه دوم که اگر با حفظ گل‌گهر در لیگ‌برتر همراه باشد، پایان خوشی را برای سال‌های مربیگری پیرمرد رقم خواهد زد. در غیراین صورت نام گل‌گهر هم در کنار گهر دورود و آلومینیوم و شیرین‌فراز و بقیه به آرشیو لیگ‌برتر سپرده خواهد شد.
«تیک‌آف» تا لیگ برتر
بوشهر، شهر کافه‌ها و سازهاست؛ شهر دمام و نی‌انبان و عود و شروه و خیام‌خوانی و هله‌مالی. بازگشت بوشهر به لیگ‌برتر شاید از بعد فنی، تغییر چندانی در خروجی این لیگ ایجاد نکند اما قطعا هیجان و جذابیت فوتبال ایران را بالا می‌برد؛ به‌خصوص در هفته‌های میزبانی بوشهر که نوای سنج و دمام در هوای شرجی این شهر، دمای لیگ را به اوج خواهد رساند. شاهین بوشهر از آن تیم‌هایی است که حضورشان در لیگ، یک غنیمت باارزش برای تمام کشور است. درست مثل نفت آبادان و تراکتورسازی و نساجی و سپیدرود که هستند و ملوان و ابومسلم و برق شیراز و... که دیگر نیستند اما خاطرات‌شان هنوز هست. شاهین سابقه حضور در 3دوره لیگ برتر را دارد. این تیم سال88 با هدایت حمید کللی‌فرد در بازی پلی‌آف شهرداری تبریز را شکست داد و به لیگ برتر رسید. لیگ نهم نخستین فصل حضور شاهین در لیگ برتر بود که با هدایت کللی‌فرد و سپس محمود یاوری با کسب رتبه سیزدهم (در لیگ 18تیمی) و بقای این تیم در لیگ‌برتر به پایان رسید. خاطره‌انگیزترین بازی شاهین در آن فصل با پیروزی 4 بر یک مقابل پرسپولیسِ علی دایی در ورزشگاه شهیدبهشتی بوشهر همراه بود که روزی تاریخی را برای بوشهری‌ها به یادگار گذاشت. شاهین بعد از 2فصل حضور در لیگ‌برتر و کسب عنوان‌های سیزدهم و چهاردهم بالاخره در سومین فصل با نشستن در رتبه هفدهم (ماقبل آخر) سقوط کرد. شرایط مالی بسیار سخت شاهین در آن ایام و بدهی‌های سنگین، این سقوط را ادامه‌دار کرد و شاهین به سرعت از لیگ‌های یک و 2 هم سقوط کرد و حتی تا لیگ استانی بوشهر پایین رفت! اما سفیدپوشان دوباره روی پای خودشان ایستادند و طی 2فصل اخیر از لیگ2 تا لیگ‌برتر بالا آمدند. صعود این تیم از لیگ2 به لیگ‌یک با هدایت مهدی پاشازاده به‌دست آمد؛ همان کسی که بعد از یک سال، سه‌شنبه همین هفته روی نیمکت سرخپوشان پاکدشت نشسته و شاهد صعود شاهین با عبدالله ویسی بود. البته شاهین فصل را با محمود فکری آغاز کرد اما در ادامه عبدالله ویسی جانشین او شد و با کسب نتایج لازم صعود تیمش را یک روز زودتر از پایان فصل قطعی کرد. بعد از قطعی‌شدن این صعود در ورزشگاه شهیددستگردی، اهالی خونگرم بوشهر برای ساعاتی شهرک اکباتان را با جشن و شادی روی سرشان گذاشتند و این بیت محبوب آنها از دیوان حافظ باز هم روی پرچم‌های سفیدشان نقش بست که: «مرغ دل باز هوادار کمان‌ابرویی ست / ای کبوتر نگران باش که شاهین آمد.»
