اگر حامد بود...

لیلی خرسند

همه بودند؛ زن و مرد، ستاره و غیرستاره. همه آمده بودند تا جشن بگیرند، جشن صعود به جام جهانی. پیش‌تر هم تیم صعود کرده بود، اما این بار همه‌‌چیز انگار حساس‌تر شده بود. فیبا 6 پنجره برای این صعود باز کرده بود و همین زیاد شدن تعداد بازی‌های مقدماتی، هم خیلی‌ها را درگیر بسکتبال و تیم ملی کرده بود و هدفی که فیبا دنبالش بود و هم صعود را سخت‌تر و حساس‌تر. اما تبصره دیگر فیبا، اینکه 7 تیم از آسیا به جام‌جهانی می‌رود، در کنار همه حساسیت‌ها، خیال‌‌ها را هم راحت کرده بود؛ «مگر می‌شود ایران یکی از این 7 تیم نباشد؟» به هر حال سابقه بسکتبال ایران در آسیا در حدی درخشان است که می‌توان در صدر یا حداقل در رده دوم تیم‌های صعود‌کننده نام ایران را نوشت؛ تیمی که قرار است در جام جهانی چین بازی کند. اما حالا همه‌‌چیز به اما و اگر خورده است.
پنجشنبه عصر همه به سالن بسکتبال آزادی آمده بودند؛ تماشاگرانی که سال‌ها بود انتظار یک بازی جذاب و البته حساس در بسکتبال را می‌کشیدند. در کنار این هواداران همیشگی، کسان دیگری همراه شده بودند؛ هوتن شکیبا ستاره جدید سینما، ایگور کولاکوویچ، سرمربی تیم ملی والیبال، بهنام محمودی و سعید رضایی ستاره‌های قدیمی والیبال، محمد زادمهر، پیشکسوت فوتبال پرسپولیس و جمشید خیرآبادی مربی کشتی. خود بسکتبالی‌ها هم بودند. پیشکسوتان و ستاره‌های قدیم و جدید که بعد از مدت‌ها یکدل شده بودند و به هواخواهی از تیم ملی گرد هم آمده بودند. آمده بودند تا پیروزی تیم را تماشا کنند. وزیر و رئیسان هم روزهای قبل برای روحیه دادن کنار تیم حاضر شده بودند. همه تلاش کرده بودند تا در لحظه آخر بازی، تابلوی امتیازات برد ایران را نشان بدهد ولی نتیجه 97بر 89می‌گفت که ژاپن بازی را برده، ژاپن بعد از استرالیا تیمی است که به جام رفته و حالا ایران باید منتظر نتیجه بازی‌های اردن در گروه دیگر و بازی‌های فیلیپین در گروه ایران باشد. تابلو می‌گفت ایران اگر خوش‌شانس باشد می‌تواند به‌عنوان تیم چهارم صعود کند.
محمد جمشیدی، بهترین بازیکن ایران در این دیدار بود. او در 38دقیقه و 40ثانیه بازی، 33امتیاز برای تیم گرفت. جمشیدی درنشست خبری بعد از بازی گفت: «ژاپنی‌ها شبی رؤیایی داشتند و ما محکوم به باخت بودیم.» شاید سؤال خیلی‌ها این باشد که چرا ایران محکوم به شکست بوده؟ و شاید جواب دادن به این سؤال خیلی سخت نباشد. بسکتبال قبل از شروع بازی، چند امتیاز را از دست داده بود، درست زمانی که روی نام‌های بزرگی نظیر حامد حدادی، ارسلان کاظمی و صمد نیکخواه‌بهرامی خط کشیده بود. غیبت صمد از قبل مشخص بود اما حامد و ارسلان قرار بود در تیم باشند. گفته می‌شود هر دوی آنها با لجباری‌های کادر فنی و فقط به‌خاطر انتقاداتی که از سرمربی تیم داشتند، کنار گذاشته شدند. خیلی‌ها دلیل شکست تیم به ژاپن را هم نبود آنها و البته ضعف کادر فنی می‌دانند؛ ضعف در مدیریت نکردن بازیکنان، نداشتن شناخت از بازیکنان حریف و انجام اشتباهات فاحش فنی، اشتباهاتی که در دقایقی از بازی به اختلاف 18امتیازی منجر شد.
قبل از اینکه ایران و ژاپن به میدان بروند، همه مطمئن بودند که نیک فاز کاس، بازیکن کلیدی ژاپن است. مهران شاهین‌طبع با کنار گذاشتن حامد، مهره‌ای را که می‌توانست هم خود کاس و هم امتیازاتش را خنثی کند از دست داد بدون اینکه بازیکن مطمئنی برای جایگزینی او داشته باشد. صحبت‌های بعد از بازی شاهین‌‌طبع نشان می‌دهد که او تسلط کاملی روی حریف و بازی نداشته است: «هیجیما غیرمنتظره ظاهر شد، فکر نمی‌کردیم او به این خوبی بازی کند.» این صحبت شاهین‌طبع بسکتبالی‌ها را عصبانی کرده است. آنها می‎گویند سرمربی تیم ملی چرا نباید بازیکنان حریف را بشناسد. با زیاد شدن پنجره‌های فیبا، بیشتر تیم‌ها مدام در حال تغییر ترکیب‌شان هستند ولی این بهانه خوبی برای نشناختن بازیکنان نیست. هیجیما در بازی با استرالیا، 10امتیاز گرفته و 6 پاس منجر به گل داشت است. بازیکنی در این حد به‌نظر نمی‌رسد که بازیکن غیرقابل پیش‌بینی‌ای باشد. این صحبت شاهین‌طبع نگرانی‌ها را برای بازی با استرالیا هم بیشتر کرده است. استرالیا با تیمی که در ملبورن از ایران میزبانی کرد و به پیروزی رسید، کاملا متفاوت است. آنها برای پنجره ششم 10بازیکن جدید به تیم‌شان دعوت کرده‌اند که در هیچ‌یک از پنجره‌های قبلی به میدان نرفته‌اند با این حال همین تیم با همین بازیکنان جدید، روزهای قبل قزاقستان را 81بر 60شکست داده است.

  خداحافظی بدون یک دقیقه بازی
در روز شکست تیم کاپیتان هم خداحافظی کرد. آرن داوودی بعد از این باخت اعلام کرد که می‌خواهد برای همیشه از تیم ملی کنار برود و همین کار را هم کرد. بعضی این تصمیم را احساسی و عجولانه تعبیر کرده‌اند اما بعید نیست آرن که نگران بوده بدون خداحافظی از تیم ملی برود از قبل این بازی را برای کناره‌گیری‌اش انتخاب کرده بود: «از پنجره‌های قبلی تصمیم گرفته بودم که خداحافظی کنم و به کادر فنی اعلام کرده بودم.» مربیان تیم با اینکه می‌دانستند آرن تصمیم به این کار دارد با این حال در بازی با ژاپن یک دقیقه هم فرصت ندادند تا کاپیتان به میدان برود. بودند کسانی مثل مهدی کامرانی که به خداحافظی آرن در جمع تماشاگران و کنار بازیکنان تیم ملی با حسرت نگاه می‌کردند، او حتی فرصت این خداحافظی را هم نداشت. دوران حضور آرن در تیم ملی با سبد گلی که رضا امیری صالحی پنجشنبه شب به در خانه‌اش فرستاد تمام شد.

  امیر سبکتکین: نه، نمی‌توانیم استرالیا را ببریم
یکی از تماشاگران ویژه بازی ایران و ژاپن امیر سبکتکین بود. کسی که دوره‌‌ای پیراهن تیم ملی را به تن داشت اما در روزهای اوج و وقتی کاپیتانی تیم ملی را به او داده بودند، قربانی طرح کنار گذاشتن بازیکنان 27ساله شد. او را ناصر حجازی بسکتبال می‌دانند که با همین طرح از تیم ملی فوتبال کنار گذاشته شد. سبکتکین که دهه 60راهی آمریکا شد، بعد از مدت‌ها به ایران آمده و در روز بازی با ژاپن هم در سالن بود. او حاضر نیست درباره این بازی صحبت کند: «خیلی اهل مصاحبه کردن نیستم. در این شرایط هم که وضعیت تیم مشخص نیست، حرفی زده نشود و انتقادی نکنیم بهتر است.» با این حال همه نگرانی هواداران بسکتبال این است که آیا امکان شکست دادن استرالیا هست؟ سبکتکین به این سؤال جواب قاطعانه‌ای می‌دهد: «نه» او تأکید می‌کند که باید واقعیت را قبول کرد: «واقعیت همین است و باید آن را قبول کرد. ما امکان شکست دادن ژاپن را داشتیم و اگر حامد در تیم بود، می‌توانستیم به این پیروزی برسیم اما اگر استرالیا با تیم ملی‌اش و حتی با تیم دومش هم در مقابل ایران قرار گیرد، باز هم نمی‌شود آنها را شکست داد. به هر حال بسکتبال در استرالیا گسترده‌تر و ریشه‌دارتر است، سابقه طولانی در این رشته دارد و برنامه‌ریزی‌هایش با ما متفاوت است. ما امیدواریم و دعا هم می‌کنیم که ایران در بازی با استرالیا به پیروزی برسد ولی می‌دانیم که امکانش نیست.»