سنندج« شهر شاد» می شود

محمدتوفیق مشیرپناهی|‌  سنندج- خبرنگار:

‌کُردها به روایت تاریخی و نشانه‎ها و رنگ‎هایی در لباس محلی، ‌جشن‎ها و آیین‎های بی‌شمار مردمی شاد بوده‌اند. اکنون شهرهایی مانند سنندج وسیع شده‌اند و زندگی در لا‎به‎لای ماشین‎ها و ساختمان‎های بلندمرتبه، سیمایی غم‎زده دارد. شهرداری سنندج برای ایجاد «شهر شاد» برنامه‎ دارد. همچنین دستگاه‎های فرهنگی مانند حوزه هنری نیز برای داشتن جامعه‎ای شادابتلاش می‎کنند.


تبدیل شهر به فرصتی برای شادی مردم

رئیس کمیسیون فرهنگی- اجتماعی شورای شهر سنندج با بیان این‌که ما باید در سال شاهد جشن‎هایی باشیم که موجب افزایش شور و نشاط در شهروندان می‌شود، می‎گوید: مدیریت شهری سعی می‎کند همراه با مردم و خانواده‎ها، شهر را به فضایی تبدیل کند که جشن‎ها از خانه‎ها به درون خانواده بزرگ‎تر شهری یعنی سنندج کشیده شود و سعی داریم کاری کنیم که شهر به فرصتی برای شادی مردم تبدیل شود. 

«یوسف اسدی» می‎افزاید: شهرداری به عنوان یکی از وظایف خود تلاش دارد شهر را به عنوان یک مقصد گردشگری معرفی کند. با اجرایی شدن این روند شاهد رونق اقتصادی نیز در شهر خواهیم بود. 
وی ادامه می‎دهد: به همین منظور باید نمایشگاه‎ها، هتل‎ها، غذاخوری‎ها و فضاهای عمومی را ایجاد کنیم که به جمع شدن مردم کمک می‎کند. این یک هدف مهم برای شهرداری است و در قبال آن شادسازی شهر نیز رونق می‎گیرد و در کنار آن درآمدزایی نیز برای شهرداریایجاد می‌شود. 


ظرفیت بالای برگزاری جشن‎ها در سنندج

رئیس حوزه هنری انقلاب اسلامی کردستان می‎گوید: سنندج ظرفیت بالایی برای برگزاری جشن‎ها و برنامه‎های مختلف فرهنگی- هنری دارد. وجود آرا و سلیقه‎های مختلف در شهر سنندج موجب می‎شود این مرکز استان فرهنگی ظرفیت بسیار خوبی برای برگزاری جشن‎ها داشته باشد. 
«امین مرادی» می‎افزاید: تنوع و تعداد زیاد برنامه‎های حوزه در بخش‎های موسیقی، تئاتر صحنه‌ای و نمایش‌نامه‌خوانی، جشنواره هزار دف، مجموعه پردیس سینمایی بهمن در طول سال و استقبال صدها هزار نفر از این برنامه‎ها، بیانگر تولید و فضای شادمانی دسته‎جمعی و ایجاد شادی در مردم است.

وی ادامه می‎دهد: سنندج پایتخت دف جهان و شهر خلاق موسیقی، شهر هزاران هنرمند تولیدگر، شهر مجسمه‎ها، ابنیه، مساجد و حمام‎های تاریخی، هر سال پذیرای حضور هزاران مهمان و مسافر به جشن‏های مختلف و برنامه‎های فرهنگی-هنری حوزه بوده است. مرادی اظهار می‎کند: همه رویدادهای هنری حوزه یک ویژگی دارد؛ با نشاط شدن و مردمی بودن‌ آن و به همین علت باید رویدادهای فرهنگی- هنری را به مردم واگذار کنیم تا در همه نقاط شهر اقدام به برگزاری برنامه‏ها و جشن‏های مردمی کنند. وارد کردن جوانان و نوجوانان به موضوع جشن‏ها و برنامه‎های فرهنگی- هنری در واقع اعتماد کردن به آنان در راستای داشتن شهری شاداب است. با ورود به دهه پنجم انقلاب و پشت سر گذاشتن کمال و بلوغ چهل‌سالگی، باید برای آینده بهتر و جامعه شاداب‎تر تلاش کنیم.


فطرت انسان با خنده و اندوه آمیخته است 

نویسنده و محقق سنندجی می‌گوید: شادمانی و خندیدن چه در زمان حال و چه گذشته با زندگی انسان‌ها پیوند دارد و اگر بخواهیم پشتوانه‌ شادمان بودن را بیابیم، فکر می‌کنم باید آن را در فطرت انسان جست‌وجو کرد. فطرت انسان با 2 مسأله آمیختگی دارد: اولی خنده و دومی اندوه و غم است. 

«علی اشرافی» می‎افزاید: متأسفانه کفه‌ غالب در روحیه‌ شهروند جامعه خودمان، کفه اندوه است. این در حالی است که در گذشته ما شاهد چنین روحیه‌ای در جامعه ایرانی و کردستان نبودیم. برای نمونه، در تاریخ بیهقی، وقتی سلطان محمود پدرش را از دست می‌دهد به نشانه‌ عزاداری لباس سفید می‌پوشد، چون در فرهنگ جامعه ایرانی آن زمان، نشانه‌ عزا و در سوگ پدر نشستن به علت گذر از یک دوره‌ زندگی به دوره‌ دیگر آن‌قدر اندوه‌آور نبوده و لباس سپید می‌پوشیدند. 

وی خنده و شادمانی را مفاهیم اساسی در فطرت انسانی می‌داند و می‌افزاید: هر خنده‌ای نشانه‌ شادمانی درونی نیست، گاهی خنده‌های ما آن‌قدر تصنعی هستند که برای راضی کردن مخاطب است. این رفتار در نوع خود بد نیست اما به خاطر سوق دادن به سوی ریاکاری آن را مذموم می‌دانیم. 
در فرهنگ ما و در پاره‌ای جاها به اندوه هم توجه شده است: تو کز محنت دیگران بی‌غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی. اما هم اندوه و هم شادمانی جایگاه خود را دارند و نباید 2 کفه‌ ترازو با هم برابر باشند، باید کفه‌ شادمانی سنگین‌تر باشد. انسان برای ادامه زندگی نیازمند شادمانی است، زیرا یأس در زندگی، انسان را می‌تواند به طرف نیستی سوق دهد، هم در این دنیا و هم در آن دنیا.


شادمانی، مشکلات مالی و اوقات فراغت  

یک روانشناس ارشد بالینی می‌گوید: خمودگی بین مردم به چند عامل بستگی دارد؛ درگیری‌های مادی و مالی و فعالیت‌های چند زمانه و چند شغله آدم‌ها، به‌ همین علت چنین شرایطی اوقات فراغت و شادی را از آنان گرفته است، چراکه هنگامه شادی در زمان اوقات فراغت است. اگرچه باید گفت مردم ما جایی هم برای شادی‎آفرینی و بروز آن ندارند. حتی پنجشنبه و جمعه‌ها مردم استراحت می‌کنند تا هفته بعد را بهتر کار کنند، نه آن‌که شاد باشند و خوش‌تر بگذرانند.  «آسوس احمدی» می‎افزاید: برنامه‌ریزان شهری مانند شهرداری و دستگاه‎های فرهنگی در سطح کلان هنوز تعریف شناختی از تفریح و لذت بردن مردم ندارند و در تبلیغات، برنامه‌های اوقات فراغتی که نوشته می‌شود، اردوی فرهنگی یا اردوی فرهنگی- علمی- آموزشی، هیچ‌گاه به صورت مستقل برای تفریح افراد وجود ندارد.

در حالی که در کشورهای غربی مکان‌های خاصی برای شادی وجود دارد و یک شهروند می‌تواند هر وقت که بخواهد شاد باشد و خوش بگذراند.  وی ادامه می‎دهد: شاید بتوان گفت شادی کردن، امروز خلاف ارزش‌های جامعه تلقی می‌شود. شادی با لطیفه گفتن ایجاد نمی‌شود. مردم باید آرامش روانی داشته باشند. امید به آینده در جامعه‌ ما کاهش یافته است، در حالی که امید نشاط‌آور است و جوانان ما به آینده روشنی امیدوار نیستند. کاهش اعتماد به نفس از عوامل است که می‌توان به آن اشاره کرد.